YENİ TOPLUMSAL HAREKETLER - Deneme Sınavı - 9

Batıdaki doğa koruma örgütlerine benzerlik taşıyan ilk örgütün 1955’te kurulan Türkiye Tabiatını Koruma Derneği (TTKD) olduğu söylenebilir. Onu 1975’te kurulan Doğal Hayatı Koruma Derneği (DHKD) ve 1978’de kurulan Türkiye Çevre Vakfı (TÇV) izlemiştir.

Castells çevreyle ilgili ortak eylemlerin neredeyse tümüne taban oluşturan konu ve sorunlara bakarak yaptığı sınıflandırmada çevre hareketini beş gruba ayırmaktadır:

1) Doğanın korunması,

2) Kendi alanını savunma (Arka Bahçemde

istemiyorum),

 3) Karşı kültür, derin ekoloji,

 4)Gezegeni kurtarma,

 5) Yeşil politika.

Hindistan’daki Chipko hareketi katılımcıları, söylemi ve yöntemi açısından simgeselleşmiş bir örnektir. 1973’te Himalaya bölgesindeki köylülerin yaşadıkları ve geçimlerini sağladıkları ormanlardaki ağaçların, ormanı işletmek için devletle anlaşan şirket tarafından kesilmesini ağaçlara sarılarak durdurması sonrasında başlayan hareket, kısa sürede bu bölgede aynı sorunla karşı karşıya gelen diğer köylere de yayılmıştır.

Derin ekoloji kavramı ilk kez Norveçli felsefeci Arne Naess tarafından kullanılmıştır. Derin eko­loji insan doğa ilişkisini derinlemesine sorgular ve temelden değiştirilmesi gereğine inanır. Derin ekolojiyi sığ ekolojiden ayıran doğal çevreye at­fedilen değerdir. Canlı merkezci (biyosantrik) bir yaklaşım olan derin ekolojiye göre, doğa kendin­de bir değere sahiptir; öteki varlıklar insanların amaçları için yararlı olup olmadıklarından ba­ğımsız olarak salt varoluşları dolayısıyla değerli­dirler. İnsanlar doğadan ayrı ya da üstünde değil, öteki canlılarla birlikte onun bir parçasıdır. Biyos­ferik eşitlik ilkesi gereği, insanların yaşamsal ih­tiyaçlarını karşılamak dışında yaşam formlarının zenginliğini ve çeşitliliğini azaltmaya hakları yok­tur.

Çevre hareketlerinin sergilemesi
beklenen özellikleri şöyle sıralamaktadır:
• Bilinçli olarak paylaşılan ortak kimliğe sahip
olmak
• Protestoyu eylem biçimlerinden biri olarak
kullanmak ve en azından kısmen yerleşik
siyasal kurumlar dışında faaliyet göstermek
• Enformel etkileşim ağı niteliği taşımak
• Egemen iktidar biçimlerine meydan okumak
ve onları reddetmek

Doğa koruma amaçlı ilk toplumsal hareket ve örgütlerin ortaya çıktığı 19. yüzyıl sonundan 20. yüzyıl’ın ortalarına kadarki dönem genellikle çevre hareketinin Birinci Dalgası olarak adlandırılır. Bugün etkinliğini sürdüren pek çok doğa koruma
örgütü bu dönemde kurulmuştur. Birinci Dalga çevre hareketinin belirleyici özelliği doğal yaşam alanlarının (habitat), yaban yaşamının, başta kuşlar olmak üzere yaban hayvanlarının, yaşlı ormanların korunması amacına dönük olmasıdır. Birinci Dalga korumacılık hareketi asıl olarak Avrupa ve Kuzey Amerika kökenli bir harekettir.

Çevresel aktivizm ve örgütlenmeye bugünkü görünümünü kazandıran 1960’larda doğan modern çevre hareketidir. Birinci Dalga'nın öncelikli kaygısı olan doğa koruma ve endüstriyel kirlilik bu dönemde de hareketin gündeminde hâlâ yer tutuyor olmakla birlikte, İkinci Dalga çevre hareketi gündemine aldığı yeni sorunlar, bunları sorunsallaştırma biçimi ve temsil ettiği değerler açısından Birinci Dalga’dan köktenci biçimde ayrılmaktadır. Ayrıca, modern çevre hareketi birinci kuşaktan farklı olarak kitleseldir.

Yeşil hareketin ve ardından gelen yeşil partilerin nüvelerinden biri de 1970’lerde gelişen nükleer enerji karşıtı hareketlerdir. Amerika’da, Fransa, İngiltere, İsveç, İsviçre dahil pek çok Avrupa ülkesinde etkili olan nükleer karşıtı hareketin en güçlü ve uzun soluklu varlık bulduğu yer Almanya olmuştur.

Çevre hareketlerinin yolu yeni bin yılın başında “küresel adalet” çağrısının yönlendirdiği küreselleşme karşıtı ya da alternatif küreselleşme hareketiyle buluşmuştur. “Hareketlerin hareketi” olarak adlandırılan küresel adalet hareketi her biri farklı gündemlere sahip insan hakları, işçi hakları, köylü, yerli halklar ve çevre hareketlerini çevresel yıkımın, yoksulluğun, eşitsizliğin ve sömürünün nedeni olarak görülen Neoliberalizme karşı birleştirmiştir.

Çevre-merkezcilik: Çevreciliği öteki düşüncelerden ayıran en önemli özellik insan doğa ilişkisini kavrayış biçimidir. Bu kavrayış ifadesini çevre-merkezcilik (ekosantrizm) ilkesinde bulur.

Ekolojik Hareketler Dönemi

Çevre hareketinin toplumsal alanda önemli bir varlık kazanması 1980’li yıllarda gerçekleşmiştir. Çevrecilik feminizm ile birlikte 1980’ler boyunca toplumsal muhalefetin taşıyıcısı rolünü üstlenmiştir. Bu dönemde özellikle ekolojik denge ve yerel halkın geçimsel etkinlikleri üzerinde olumsuz etkilere yol açan enerji ve turizm yatırımlarına karşı yerel düzeyde başlayıp kısa sürede ulusal alana taşınan çok sayıda toplumsal hareket söz konusudur.

Doherty çevre hareketi içindeki grupları dörde ayırmaktadır: 1) Çevre sosyal hareket örgütleri 2) Doğrudan eylem grupları 3) Yerel çevre grupları 4) Yeşil partiler

Çevre hareketine yöneltilen önemli eleştirilerden biri, 1970’li ve 80’li yıllarda sahip olduğu ekonomik ve siyasal düzen karşıtı eleştirel kimliğini ve dilini yitirerek sisteme uyum göstermiş olduğudur. Sistemi, dışında kalarak değiştirme idealinin yerini içinde yer alarak düzeltme anlayışının aldığı belirtilmektedir. Modern kitlesel doğa koruma örgütleri hiyerarşik, bürokratik kurumsal yapıları içinde profesyonel baskı grupları gibi çalışmaktadır. Gönüllülerin yerini profesyonel çalışanlar almıştır. Modern kitlesel çevre örgütlerindeki kurumsal­laşma üç yönde gerçekleşmiştir.  Her şeyden önce üye sayılarının ve gelirle­rinin artması bu gruplarda örgütsel büyümeye yol açmıştır. Örgütsel büyümenin sonuçlarından biri kendi içinde ku­rumsallaşma olmuştur. Büyüyen örgütlerin üyele­riyle bağları zayıflamış ve temsili nitelikleri zayıfla­mıştır. Bürokratik bir yapıya bürünen örgütlerin karar alma süreçleri ve iç işleyişleri demokratik olmaktan uzaktır. İkinci sonuç da örgütün dışarıy­la ilişkilerindeki kurumsallaşmadır. Bunun başlıca görünümü ise doğrudan eylem gibi geleneksel ol­mayan etkinlik ve eylemlerin yerini giderek daha fazla lobi gibi geleneksel uzlaşmacı eylemlerin al­masıdır. Fakat  kurumsallaşma çevre örgütlerinin etkilerinin azaldığı anlamına da gelmemektedir.

Castells çevreciliği, “Söylem ve pratiklerinde egemen yapısal ve kurumsal mantığa karşı çıkarak insan etkinlikleriyle doğal çevre arasında yıkıcı sonuçlara neden olan ilişki biçimlerini düzeltmeyi amaçlayan tüm ortak hareketler.” olarak tanımlamaktadır.

Derin ekoloji kavramı ilk kez Norveçli felsefeci Arne Naess tarafından kullanılmıştır.

İnsan merkezci olan sığ ekoloji, özellikle endüstrileşmiş ülkelerdeki insanların refahını ve yaşam kalitesini koruma kaygısıyla çevre kirliliği, kaynakların tükenmesi, yoksul ülkelerdeki nüfus artışı gibi sorunlarla ilgilenir

Çevre hareketleri bu özellikleri yansıtacak biçimde, “Çevre sorunları hakkındaki ortak kaygı ve kimlik tarafından harekete geçirilen ortak eyleme katılan, hiçbir kurumsal bağı olmayan birey ve gruplardan değişen ölçülerde biçimsel kurumsallık kazanmış örgütlere kadar çeşitli grupları içerebilen enformel etkileşimlerin gevşek ve kurumsallaşmamış ağı.” olarak tanımlanabilir