XVII. YÜZYIL TÜRK EDEBİYATI - Deneme Sınavı - 1

Yüzyılın ilgi çeken bir mesnevisi de Güftî’nin Teşrifatü’ş-Şuara isimli eseridir. Türk
edebiyatının ilk manzum şairler tezkiresidir. Doğru cevap D'dir.

Atayî’nin II. Osman’a ithaf ettiği Âlemnüma olarak da bilinen sakinamesi türün önemli örneklerindendir. 1538 beyitten oluşan eser, şehname vezni olarak da bilinen fe‘ûlün fe‘ûlün fe‘ûlün kalıbıyla yazılmıştır. Doğru cevap B'dir.

Neşatî’nin Edirne Şehrengizi, 144 beyitlik kısa bir mesnevidir. Şair eserinde Edirne’nin güzelliklerini anlattıktan sonra Edirneli kimi isimleri fiziksel yönleri ve çeşitli özellikleri ile söz konusu eder. Doğru cevap C'dir.

Derename 162 beyitten oluşan kısa bir mesnevidir. Diğer adı Hâce Fesâd ve Söz Ebesi olan eserde sarkıntılık ele alınır. Doğru cevap B'dir.

1612’de Anadolu Kazaskerliğine getirilen Nadirî, 1614 yılında bu görevden azledilmiştir. 1619’da Rumeli Kazaskeri olmuştur. Doğru cevap A'dır.

Sabit’in Amru’l-Leys adlı mesnevisi dediğer iki eserinde olduğu gibi kaba söz ve ifadelerin kullanıldığı folklorik bir eserdir. Üç mesnevide de sıradan kişiler ve basit konular anlatılmıştır. Doğru cevap D'dir.

Bu üslupta önemli olan nokta; hayallerde incelik, anlam derinliği, fazla sözden kaçınmak, alışılmamış benzetmeler ve mazmunlar, ruhi çırpınışlar, ruh tezatları, tasavvufun bunlarla kaynaşması ve süslü bir anlatımdır.

Lehistan sorununu barış yoluyla çözen IV. Murad, daha önceki başarısızlıkların âdeta intikamını almak ve İran’ın devamlı saldırgan tutumlarına son vermek için İran üzerine sefere çıkmış, 1635 tarihinde Revan üzerine yapılan ilk sefer başarısızlıkla sonuçlanmıştır. Osmanlı ordusunun bölgeden çekilmesiyle, alınan son topraklar tekrar Safevilerin eline geçmiştir. İkinci sefer ise, 1638’de Bağdat üzerine yapılmış ve Bağdat Seferi’yle hem Anadolu’daki düzen sağlanmış hem de Bağdat geri alınmıştır. Bunun üzerine IV. Murad’a “Bağdat Fatihi” unvanı verilmiştir. İran’ın barış istemesi üzerine Kasr-ı Şirin Antlaşması imzalanmıştır (1639). Bu antlaşmayla Azerbaycan ve Revan İran’a bırakılırken, Bağdat Osmanlı’da kalmıştır. Bugünkü Türk-İran sınırı bu antlaşma ile belirlenmiştir. Doğru cevap C’dir.

Sebk-i Hindî’nin Türk edebiyatında etkili olmasında bu üslubun İran, Afganistan ve Hindistan’da egemen olan Türk asıllı yöneticilerin himayesinde gelişmesinin de payı vardır. Nitekim Babür, Hümayun ve Ekber Şah gibi kendileri de birer sanatçı olan padişahların, sanatçıları desteklemek suretiyle şiir ve nesrin gelişmesindeki katkılarının büyük olduğu bilinmektedir. Bilhassa Ekber Şah döneminde Feyzî, Urfî, Nazirî ve Zuhurî gibi Sebk-i Hindî’nin büyük şairleri yetişmiştir.

Hikemî şiir kavramını önce İran’da Feridüttin Attar ortaya atmış ve dinî şiirlerini hikemî şiir olarak adlandırmıştır.

Hikemî şiirin Osmanlı sahasındaki kullanım alanı İran şiirindekine göre daha genişleyerek sosyal konuları da içine almıştır. Önce değişik divan şairlerinde örneğin Fuzulî ve Bağdatlı Ruhî’de yer yer gördüğümüz bu tarz, Nabî ile güçlenerek esas yapısını kazanmıştır.  Hikemî şiirin Osmanlı sahasındaki en güçlü temsilcisi Nabî’dir.

XVII. yüzyılda, hikemî şiirin İran’daki temsilcileri Şevket-i Buharî ve Saib-i Tebrizî’dir. Nabî de özellikle Saib’den etkilenerek hikemî tarza yönelmiştir.

Özetle hikemî şiir; insanı, olayları, dünyayı değerlendiren çeşitli konuları işler. Özelliğini daha çok, yol gösterici ve düzeltici konulara yer vermesinden alır. Bu özelliği nedeniyle de hikemî şiirde anlatımın özlü olması, dolayısıyla kısa olması beklenir.
Telmih, tevriye, kinaye gibi özlü anlatımda önemli olan söz sanatlarıyla birlikte irsal-i mesel kullanımı hikemî şiirde revaçtadır. Bu bağlamda hikemî şiir için atasözü, deyim ve halksöyleyişi kullanımı önemlidir.
Hikemî şiirde atasözü, deyim vb. kullanımı önemli olmakla birlikte bu özelliğe ters düşen bir özellik, daha sonra da değinileceği gibi, hikemî şiir temsilcilerinin çoğunun genel olarak şiir dillerinin kolay anlaşılır olmamasıdır.

Ayrıca XVII. yüzyılın ikinci yarısı ile on sekizinci yüzyılın ilk çeyreğinde yaşamış olan ve divan şiirinin rubai ustası olarak bilinen Azmizade Haletî de rubaileriyle şiirde düşünce yolunu izlemiştir.

Nabî’den sonra onun yolunda yürüyenler arasında en güçlü şair, on sekizinci yüzyılda yaşamış olan Koca Ragıp Paşa’dır.

Hayriyye adlı ünlü mesnevisinden öğrendiğimize göre Nabî’nin asıl adı Yusuf olup 1642 yılında eski adı Ruha olan Urfa’da doğmuş; çocukluğunu ve ilk gençliğini memleketinde geçirmiştir.

Mustafa Paşa’yla birlikte IV. Mehmet’in şehzadelerinin Edirne’de yapılan sünnet düğününe katılan Nabî, bu sünnet düğününü anlattığı Surname adlı mesnevisini yine İstanbul’da bulunduğu dönemde yazmıştır.

Nabî’nin yaşadığı yerler arasında en uzun süre kaldığı şehir Halep’tir. Halep’te sakin ve huzurlu bir hayat geçirdiği bilinen Nabî, orada bulunduğu yıllarda başta İstanbul ve Urfa’dakiler olmak üzere değişik yerlerdeki dostlarıyla ilişkisini sürdürmüştür. Bu durumu Münşeat’ında bulunan, değişik kişilere yazdığı mektuplarından öğreniyoruz.

Hayrabad, Nabî’nin Halep’te 1705 yılında yazdığı ikinci mesnevisidir. Âşıkane konulu eser, İranlı şair Feridüttin Attar’ın İlahîname’sinden etkilenilerek yazılmıştır.