XIX. YÜZYIL TÜRK EDEBİYATI

Osmanlının klasik edebiyatı ağırlıklı olarak manzumdur.

Zelotizm, tehdide uğrayan medeniyetin, kabuğuna çekilerek iyice gelenekçi olmasıdır.

Yeniliğin baskın çıkarak geleneği kapsaması ve klasik değerlerin nostaljik-tarihsel bir anlam kazanmaya başlaması XX. asırda mümkün olmuştur.

J. L. Lowes, 1926’da Boston’da neşrettiği Convension and Revolt in Poetry adlı çalışmasında, poetik değişimin ritmik yapısını açıklarken, her şiir anlayışının zamanla katılaşarak bir konvansiyon hâline geldiğini ve yeni bir şiir anlayışının isyan ederek onun yerini aldığını söyler.

Wölfflin’in Renaissance und Barock’taki fikirleri ve onun fikirlerine son şeklini veren Focillon aynı noktada birleşirler: Klasisizmin kunt, kuralcı, şahsi yaratmalardan ziyade müşterek bir malzemenin geliştirilmesini yeğleyen, bu yüzden de hatları yumuşamayan yapısı cereyanın son demlerine doğru gevşemeye yüz tuttuğunda artık, “barok dönem” başlıyor demektir. Var oluşun kanunu gereği, klasik olan da doğar, gelişir ve dönüşür; dönüştüğü biçimiyle artık klasiğin barok hâlidir.

Mimaride Nurıosmaniye Camii, resimde Levnî ’nin son dönem nakışlarına eklemlenen Abdullah-ı Buharî tasvirleri yahut musikide Emin Ağa’nın peşrev ve saz semaileri için "Türk Baroğu" tabiri kullanılabilir.

"Paris Sefaretnamesi" eserinin sahibi Yirmisekiz Mehmet Çelebi'dir.

Form değişimleri içerisinde yer alan ve üç mısralık bentlerden oluşan nazım şekline müselles adı verilir.

Üç maddede de verilen bilgilerin hepsi doğrudur. Zira Klasik şiir, edebî dilin resmî kanallarla yönlendirilmesine Sultan II. Murat zamanından beri alışkındır. XVIII. asırdaki mahallîleşme cereyanı ve yönetici kadronun “kaba Türk”lerden oluşması, şiir dilinin sadeleşmesinde önemli bir etken olmuştur. Bilhassa Sultan III. Selim ve II. Mahmut’un gayretleriyle dilde genel bir sadeleşme yaşanır.

Buna göre doğru cevap E'dir.