XIV-XV. YÜZYILLAR TÜRK DİLİ

– (y)A , –(y)A yorur , –(U)r , –(y)A turur , –(y)A turur eski Türkçede şimdiki zaman eki olarak kullanılır.

Görk: güzellik, iyi huy anlamına gelmektedir.

Eydi vir -: ‘söyleyivermek’ [eyit-i vir-] eyit-: ‘söylemek’ -i: zarf-fiil vir-: ‘vermek tezlik fiili’ -Ø: istek-emir 2.tk.

Köktürkçede ‘dönüslülük zamiri’ olarak hem ‘kentü’, hem de ‘öz’ kelimeleri vardı. Günümüzde Oğuz lehçesi olan Türkiye Türkçesinde ‘kendi’ devam etmekte, diğer Kıpçak ve Karluk lehçelerinde ise ‘öz’ kullanılmaktadır. Eski Anadolu Türkçesinde de Köktürkçede olduğu gibi ‘kendü’ zamiri yaygındır. Bazen ‘öz’ de kullanılmıştır.

Eski Türkçede “tapu” kelimesi, hizmet, huzur, nezd, kat, makam’ anlamlarına gelir. Kelimenin kökü “tap”tır ve hizmet etmek demektir.

Eski Türkçede “cılasun” kahraman, babayiğit anlamına gelmektedir.

“yap” kökü; fiilden isim (“–u” ) ve üçüncü tekil (“–sı” ) eklerini almıştır.

Eski Türklerde “tat” kelimesi; yabancı, ecnebi anlamlarında kullanılırdı. Ayrıca Türklerin egemen olduğu yerlerde yasayan Arap veya Farslar için de bu kelime kullanılmaktaydı.

Eski Türkçede “tuhfe” hediye, armağan, güzel şey’ anlamlarına gelmektedir.