XI-XIII. YÜZYILLAR TÜRK DİLİ

yazmak için bir şeyler yap, dedi.

Dilini söyletmezsen seni nereden bilecekler?

Gönülde bu düşünce vardı.

bu gönlümün kaygısını bir dağıtayım, dedim.

Kendini sultanına bu şekilde tanıt.

yazmak için bir şeyler yap, dedi.

Nizamî’nin balından helva pişirdim.

kansın diye hoş kokulu su çıkardım.

canım bu fermanı ondan ötürü kabul etti.

çevirip şiir hâlinde yeniden yazdım.

Dilek eli emel yayını kurdu.

ama, iyi bir hâlde, iyi ve tam bir şekilde geldim.

bu huzurda bir yer bulmaktı.

Ey bülbül, yaz gelince gül açıldı!

İster bülbül şakısın ister karga gaklasın.

Akıllı, dünyada ölüm var mı, der.

“Neden kaynar, bak ne gurruşlar kılar.

neden bunca yaratılmışın darbesini yesin?

şaşkın yürümezdi, arada dinlenirdi.

Dizip söz elbisesini böyle süsledim.

O bütün yaratılmışların içinde olgunmuş.

Adalet ile dünyayı mamur etti.

“bu hanımdan iyi bir oğul” diledi.

Onun mumuna fazlından nur verir.

meydan okuyarak dünyayı aşka çağırdım.

İşte o yüzden adı Perviz oldu.

Yüzünü gören gönülde kaygı kalmaz.

babası bir hoca temin etti.

çevresinde olup biteni anlayıp bilgili oldu.

gül üzerine misk kokusu saçmağı adet etti.