ULUSLARARASI POLİTİKA I

ABD’nin muazzam askeri gücüne karşı Vietnam halkının Ho Chi Minh öndeliğinde yaptığı Vietnam Savaşı’nı da topyekûn savaşa örnek olarak verebiliriz.

Biyolojik savaş.

Kant barışı her şeyden önce ahlakî bir gereklilik olarak tanımlar ve ancak hukuk yoluyla barışa ulaşılabileceğini savunur.

Galtung’a göre barışın iki hâli vardır: negatif barış ve pozitif barış. Negatif barış savaşsızlık hâlini ve savaşın yokluğunu ifade eder. Fiilen savaş hâlinde olmayan toplumlar negatif barış hâlindedir. Pozitif barış ise toplumda barışın varlığını tehdit eden yapısal şiddetin var olmamasıdır.

Sosyal İnşacı uluslararası ilişkiler teorisine göre güvenlik ikilemi devletlerin birbirleri hakkındaki algıları nedeniyle de ortaya çıkmaktadır.

Teorinin geliştiricisi Spykman’a göre, “dünyanın kalbi” adını verdiği Avrasya’yı kuşatmadan tüm dünyada hakimiyet kurulması mümkün değildir.

Olgun anarşi uluslararası sistemde bir takım devletlerin diğerlerine oranla daha uygar ilişkiler geliştirme eğiliminde olduklarıdır.

C

Yıldırım Savaşı: I. Dünya Savaşı’nda ortaya çıkan siper savaşı mantığına karşı, II. Dünya Savaşı’nda Almanya’nın geliştirdiği savaş doktrinidir. Hızlı, ani ve beklenmedik bir saldırı ile düşmanın iyi bir savunma sistemi geliş­tirmesine izin vermemek mantığına dayanır.

Sınırlı Savaş: Sadece belirli bir amacın gerçekleşmesi, belirli bir hedefin ele geçirilmesi için düzenlenen savaştır. Sınırlı savaşta devletin tüm kaynakları değil, sadece o savaş için gerekli olan kaynakları seferber edilir.

Soğuk Savaş: II. Dünya Savaşı’nın sona erdiği 1945 yılından, SSCB’nin da­ğıldığı 1991 yılına kadar devam eden; nükleer yarış, ideolojik rekabet ve güç gösterileriyle devam eden savaştır.

Asimetrik Savaş: Şiddetin ve terörün kullanıldığı; kitle imha silahlarını ba­zen kullanarak bazen de kullanma tehdidinde bulunularak büyük bir kor­ku halinin yaratıldığı; masum sivillerin canlı kalkana dönüştürüldüğü ya da sivil itaatsizliğe ve kitlesel göçe zorlandıkları; finansmanı uyuşturucu, silah ve insan kaçakçılığı ile sağlanan; en önemlisi de devletin güvenlik bi­rimlerinin terör örgüleri ya da paramiliter kuvvetlerle savaşmak zorunda kaldıkları savaş türüdür

Barış konusunda geliştirilen bir diğer önemli yaklaşım da “Demokratik Ba­rış Teorisi”dir. Michael Doyle tarafından geliştirilen teori, Small ve Singer’in “iki demokratik devletin birbiri ile savaşmayacağı” varsayımına (Ekmekçi, 2011: 107) dayanır.

bir devletin güvenliği diğer devletler açısından güvenliksizlik ya­ratmaktadır. Bu duruma uluslararası politikada güvenlik ikilemi (security dilemma) adı verilir

Kırmızı Telefon Antlaşması: ABD ve SSCB liderlerinin, uluslararası politikada bir yanlış anlamadan doğabilecek çatışma riskini sıfıra indirmek için, doğrudan iletişime geçecekleri bir telefon sistemini kurdukları antlaşma.

Ülkenin denize kıyıdaş olması ya da olmaması

Bir ada ülkesi olması

Ülke içinde yüksek dağlar ya da aşılması güç geçitler olması

Komşu devletlerin güç unsurları

ABD’li Amiral Alfred Mahan’ın tanımladığı “Deniz Hakimiyeti Teorisi”ne göre ise dünya denizlerinde üstünlük kurabilecek bir devlet bütün dünyayı kontrolü altında tutabilecektir.

Klasik Realizme göre güvenliğin referans nesnesi devlettir ve devletler birbirle­rinden korkarlar. Bu korkunun nedenleri teori bölümünde detaylıca incelenmişti. Devletin varoluşsal nedenlerden ötürü kötü bir karakterinin olduğunun düşünül­mesi bu korkunun temel nedenlerindendir.

Klasik Realizme göre güç ve güvenlik arasında doğrudan bir bağlantı vardır.

Güvenlik kavramı ile barış kavramı arasında da yakın bir ilişki vardır. Nitekim güvenlik kavramı akademik literatürde ilk kez Cicero ve Lucretius tarafından MS birinci yüzyılda Pax Romana’yı tanımlamak amacıyla kullanılmıştır. Roma İmparatorluğu’nun bilinen tüm eski dünyada sağladığı asayiş sayesinde Pax Romana ortaya çıkabilmiştir. Bu amaçla başta Via Egnatia gibi karayolları inşa edilmiş ve ülkenin çeşitli bölgelerinde askeri garnizonlar kurulmuştur. On yedinci yüzyıla gelinceye kadar güvenlik kavramı devletin dış güvenliği biçiminde değil ülkeye ve insan topluluğuna (klan, kabile, halk vb.) yönelik tehditlerle ilişkilendirilmişken modern devletin doğuşu ile birlikte güvenliğin referans nesnesi devlet olmaya başlamıştır. Doğru cevap C'dir.