ULUSLARARASI İLİŞKİLER KURAMLARI II

Konstrüktivist düşüncenin en ayırt edici yönü, sosyalliğe yapmış olduğu güçlü vurgudur. Yanıt A seçeneğidir.

Uluslararası İlişkilerde konstrüktivist düşüncenin öncülerinden biri olarak Alexander Wendt kabul edilmektedir. Yanıt B seçeneğidir.

Konstrüktivizm insanın sosyal bir varlık olduğu fikrine dayanmaktadır. Yani bizi insan kılan şey aslında sosyal ilişkilerimizdir. Bir başka deyişle sosyal ilişkilerimiz bizi olduğumuz ‘şey’ yapmaktadır.Yanıt C seçeneğidir.

Konstrüktivist düşünceye göre, süreklilik arz eden ve karşılıklı işleyen bir süreç içerisinde insanlar toplumu, toplumlar da insanı olduğu ‘şey’ yapmaktadır. Bu süreçte insanları ve toplumu birbirine bağlayan şey ise kurallardır. Yanıt D seçeneğidir.

Amiller faaliyetleriyle maddi anlamda dünyayı etkileyen birey ya da bireyler olarak tanımlanmaktadır. Yanıt E seçeneğidir.

Yapılanma kuramı racıları ve yapıları karşılıklı olarak oluşturulan ya da belirlenen varlıklar olarak ele alan ilişkisel bir çözüm önerisine sahiptir. Yanıt A seçeneğidir.

Anarşi,  “devletlerin onu yaptıkları şeydir”. Buradan da anlaşılacağı üzere, hâkim kuramların aksine konstrüktivizm anarşiyi verili bir durum olarak görmez; onun devletler tarafından belli tarihsel süreçler içerisinde oluşturulduğuna inanır. Yanıt B seçeneğidir.

Konstrüktivizm kimlik oluşum sürecinde en önemli aktörler olarak devletleri görmektedir. Yanıt C seçeneğidir.

Postmodernist konstrüktivizmin Entelektüel kökleri Nietzsche, Foucault, Derrida gibi isimlere dayanmakta; günümüzdeki en önemli temsilcileri ise Ashley, Campbell, Der Derian ve RBJ Walker gibi yazarlardır. Doğru yanıt D.

Neoklasik konstrüktivizm, klasik konstrüktivizmin gelişmiş ve onun izlerini taşıyan bir hâli olarak da görebileceğimiz neo-klasik konstrüktivizm, süjeler-arası anlamları açıklama çabasındadır ve konuşma faaliyetlerine (speech acts) yaptığı vurgu nedeniyle “konuşma faaliyeti kuramı” olarak da adlandırılabilir. Ruggie’ye göre Kratochwil, Onuf, Adler ve Katzenstein gibi konstrüktivist yazarları bu kategoride değerlendirmek mümkündür. Doğru yanıt E.

Konstrüktivist düşüncenin disiplin içindeki öncülerinden biri olarak kabul edilen Alexander Wendt, bu düşüncenin salt bir uluslararası siyaset kuramı olmadığını söylemektedir (Wendt, 1999: 142).

Eğer amiller açısından kurallar, kendi yaşamlarının sabit ve kaçınılmaz özellikleri olarak görülüyorsa, bunlara formel kurallar da denilebilir.

Başka kurallarca etkin bir biçimde desteklenen kurallara legal kurallar denilir.

Harry D. Gould (1998: 81) amilleri faaliyetleriyle maddi anlamda dünyayı etkileyen birey ya da bireyler olarak tanımlar.

Konstrüktivizmin sosyal mantığı açısından amiller ile kurallar arasında yakın bir ilişki bulunmaktadır. Nicholas Onuf bu durumu, “kurallar amilleri, amiller de kuralları oluşturur” biçiminde ifade etmektedir.

Uluslararası İlişkiler kuramı ve analizlerine yönelik bir yaklaşım olarak konstrüktivizmin yaygınlık kazanması, 1990’lı yıllarda gerçekleşmiştir.

Alexander Wendt’e göre (1992: 395) kendi başının çaresine bakma (self help) ve güç politikası (power politcs) gibi olgular anarşinin temel özellikleri değil, birer uluslararası kurumdurlar.

1980’li yıllarla birlikte kimlik sorunu, uluslararası ilişkiler gündeminde kuramsal açıdan daha çok tartışılan bir konu hâline gelmiştir. Bu dönemden itibaren, disiplin içerisinde gelişim göstermeye başlayan eleştirel ya da reflektivist (düşünümsel) kuramların kimlik konusunu ayrıcalıklı bir mesele olarak ele alındığı görülür.

Fuat E. Keyman’ın (2005: 218) deyimiyle kimlik, “uluslararası ilişkilerin dünyayı anlamaya yönelik kullandığı yöntemin ve açıklama tarzının kültürel temelini oluşturan merkezi bir olgusudur”.

İkinci grubu postmodernist konstrüktivizm oluşturmaktadır. Entelektüel kökleri Nietzsche, Foucault, Derrida gibi isimlere dayanan bu akımın günümüzdeki en önemli temsilcileri ise Ashley, Campbell, Der Derian ve RBJ Walker gibi yazarlardır. Burada, konuların dilsel oluşumu güçlü bir biçimde vurgulanır. Ontolojik öncelikleri oluşturan veya analizin ve gerçekliğin kurucu birimleri ise söylemsel pratikler olarak görülmektedir. Bu yaklaşımın en temel iddiası, toplumdaki hegemonik söylemin disipliner güçler aracılığıyla bir ‘doğrular rejimi’ dayattığıdır.