TÜRKİYE'DE EL VE KİTAP SANATLARI

Önceleri günlük kullanım kapları, dini tören eşyası, defin hediyesi daha sonraları zemin kaplaması, örtü malzemesi, duvar kaplaması biçiminde tuğla, seramik ve çini uygulamaları olarak varlığını sürdüren toprak işleri, Türkiye coğrafyasında hem Anadolu’nun yerli kültürü hem İslam hem de Türk geleneğinden beslenerek gelişimini sürdürmeyi başarmıştır. Türk seramik ve çini sanatı Orta Çağ’dan bu yana Büyük Selçuklular, Anadolu Selçukluları, Beylikler ve Osmanlı Dönemlerinde çok kaliteli ürünlerle varlığını sürdürmüştür.

Seramik ve çininin ana malzemesi olan kil, suyla karıştırılarak yoğrulduğunda plastik özelliği sayesinde kolayca şekillendirilebilen ve bu şekli bozmadan koruyabilen özelliğe sahiptir. İnsanlığın en önemli buluşlarından biri olan seramik, doğada var olan kilin amaca uygun şekil verilip pişirilmesinden sonra, yeme-içme, pişirme, su taşıma, depolama ihtiyaçlarının yanı sıra dini törenlerde, ölü gömme, su kanalları oluşturma (künk), oyuncak ve müzik aleti gibi, günlük yaşamın pek çok alanında kullanılmıştır.

Perdah: Seramik kapların pişirilmeden önce, yüzeylerine taş, ahşap veya kumaşla yapılan düzeltme işlemine perdah adı verilir. Kap yüzeyi bu sayede daha parlak ve düzgün olur

Astarlama: Seramik kapların daha düzgün ve pürüzsüz olması için astar adı verilen sulandırılmış kille yüzeyin tamamı veya bir kısmının kaplanması işlemidir.

MÖ 60’da başlayan Anadolu’daki Roma egemenliği zamanında kalıp baskı seramik üretimine devam edilmiştir. Terra sigillata adı verilen, kilin kalıba sıvanmasıyla şekillendirilen, kırmızı astarlı kaplar bu döneme damgasını vurmuştur.

Sgraffito tekniği, Bizans seramiklerinde kullanılan en yaygın bezeme tekniğidir. Bu tekniğinin, kazıma işlemi sırasında kullanılan aletin ince veya kalın uçlu olmasına ve desenleri yapma biçimine göre kendi içinde ince sgraffito, kazıma (incised), derin oyma (champlevé) gibi çeşitlemeleri vardır. Bu teknikler; tek, ikili veya üçlü olarak bir arada kullanılmışlardır

Seramik yapımında kullanılan hamur, üretim merkezi çevresinde yer alan kil yataklarının özelliklerine göre kırmızı ve tonları, bej, sarımsı veya beyaz olabilmektedir. Bu dönemin en yoğun kullanılmış tekniklerini sırasıyla tek renk sırlı, sıraltı-kazıma, boyalı kazıma, boyama, oyma- sıraltı astar boyama (slip) ile lüks üretim olarak kabul edilen minai ve lüster tekniği oluştururlar

Tek renkli mavi-beyaz seramiklerde Babanakkaş üslubu, Mavi-beyaz üslubu, Haliç işi üslubu gibi farklı bezeme üsluplarında süslemeler bulunmaktadır. Seramiklerin desenleri saray nakkaşhanesinde hazırlandığından, başkentte hakim olan bezeme üsluplarının seramiklere yansıması doğaldır.

Mimaride, duvar yüzeylerini hem süslemek hem de dış etkilerden korumak amacıyla dış kaplama malzemesi olarak çini levhalar, sırlı ve sırsız tuğlalarla birlikte kullanılmışlardır. Gazne, Karahanlı, Büyük Selçuklu ve İlhanlı yapılarında kare, dikdörtgen, sekiz kollu yıldız ve haç biçimli çini levhalardan yapılmış süslemeler görülür. Tek renk sırlı ve baskı kalıp tekniğinde kabartma bezemeli bu çinilerde, krem, sarı, kobalt mavi, yeşil ve turkuaz renklerde sır kullanılmıştır. Baskı tekniğindeki çinilerde, av sahneleri, hayvan figürleri ve yazı bezemeleri görülmektedir.

Osmanlı Dönemi çinileri, yabancı müzeciler ve araştırmacılar tarafından ilk defa çinilerin keşfedildiği veya satın alındığı yere göre adlandırılmıştır. Bu şekilde yapılan Kütahyalı Abraham, Rodos İşi, Şam İşi, Haliç İşi gibi yanlış adlandırmalar hâlâ devam eden önemli bir sorundur. Bunlar İznik ve Kütahya üretimi olan, sır altı boyama tekniğinde yapılmış çini ve seramiklerdir. Aralarındaki fark, renk ve değişik üsluplarda yapılmış motif ve kompozisyonlardır

Cam, doğal ve yapay olarak iki şekilde insan hayatında yer almıştır. Volkanik kökenli obsidyen ve yarı saydam, renksiz kaya kristali (kuvars) gibi doğal camlar ok, mızrak ucu, bıçak, ayna gibi farklı işlevlerle Neolitik Çağ’dan itibaren kullanılmıştır. Yapay camın ilk kez nerede, ne zaman ve nasıl yapılmaya başlandığı hâlâ net olarak bilinmemektedir. Cam silis (kum), potasyum (soda), kireç ve diğer katkı maddelerinin karıştırılarak eritilmesi sonucu oluşan, soğuduğunda katılaşan, saydam, yarı saydam (opak) yapay bir maddedir. Cam mimaride pencere camı ve vitray olarak iç mekân aydınlatmasında, günlük hayatta ise kadeh, tabak, kandil ya da şişe formunda sıvı saklama kabı olarak kullanılmıştır

19. yüzyılda İstanbul cam üretimine damgasını vuran ve Beykoz İşi olarak adlandırılan cam üretiminin ilk atölyesi Sultan III. Selim Dönemi’nde (1789-1808) Mehmed Dede tarafından kurulmuştur. Bu atölyede üretilen tabak, kase, fincan, şişe, bardak, vazo, sürahi, kandil, gülabdan gibi karakteristik görünümlü cam kaplar günümüze kadar ulaşmıştır. Daha sonra Paşabahçe, Çubuklu, İncirköy’de başka atölyeler de kurulmuştur. Bu atölyelerde üretilen camların hepsine genel olarak Beykoz camları adı verilir. Beykoz İşi üretiminde yapım tekniği üfleyerek şişirme yöntemidir.

Önceleri Medenî denilen geometrik, dik ve köşeli yazı; sonrasında Küfe şehrinde geliştiğinden Kûfî yazı adını almıştır. Düz ve köşeli çizgilerden oluşan bu yazı birçok yazının da kaynağı olmuş ve 9. yüzyıldan 15. yüzyıl sonuna kadar değişik şekillerde kullanılmıştır. Keskin ve köşeli, net çizgili meşrik kûfisi denilen türüne Selçuklu yazmalarında rastlanılmaktadır. İslam sanatında 13. yüzyılda tespit edilmiş Aklâm-ı sitte denilen altı çeşit yazı; sülüs, nesih, muhakkak, reyhanî, tevkî ve rıka hatlarıdır. Daha sonraları ortaya çıkan ta’lik yazı ise Türk hat sanatında 18. yüzyıl sonuna kadar kullanılmıştır

Minyatür: Orta Çağ Avrupa el yazma kitaplarının konu başlıklarındaki ilk harflerin Latince minium denilen kurşun oksitten üretilen kırmızı bir renk ile boyanması ve bu boya ile yapılan harfleri tanımlamak için kullanılan miniatura kelimesinden gelmektedir. Minyatür kelimesi daha sonraları Latince küçük anlamına gelen minor kelimesinden dolayı-hem küçük anlamında hem de kitap resimlerini tanımlamak için kullanılmaya başlamıştır.

Genel olarak tanımlamak gerekirse, ciltlerde orta kısımda yapılan süslemeye güneş anlamına gelen şems, onun üstünde ve altında kalan kısımlarındaki daha küçük süslemelere salbek ya da selbek, dört bir köşeyi birbirine bağlayan kısıma köşebend, beşgen şekilli kabın sonladığı kısıma mikleb, mikleb ile alt kapağı birbirine bağlayan ve kitap kalınlığı kadar olan kısma sertâb denilmiştir. Sertâb ve mikleb kısmının yapılmadığı örnekler de olmakla beraber genel olarak Doğu ve İslam geleneğinde kitap ciltleri bu şekildedir

Kitreli su üzerine serpilen boyalarla yaratılan desenin kağıt üzerine çıkarılmasıyla yapılan ebrû sanatı, Çin, Hindistan, İran gibi ülkelerde uygulanan ve 16. yüzyıl sonlarından itibaren İstanbul’da da benimsenen bir sanattır. Diğer Avrupa ülkelerine de yayılarak Türk mermer kağıdı ya da Türk kağıdı şeklinde tanımlanmıştır. 

Güney Sibirya’da, Altay Dağlarındaki Pazırık’ta Hun döneminden kalma beşinci kurgandan çıkarılan MÖ 3.-1. yüzyıllar arasına tarihlenen sık dokulu ve 1.89 x 2 m ölçülerindeki Pazırık halısı, hem 10 cm2 de 36000 adet Türk Düğümü (diğer adıyla Gördes düğümü) denilen tekniğiyle hem de dekoratif özellikleriyle Türk dokumacılığının ilerlemiş olduğunu gösteren bilinen en eski örneklerden biridir

Türk el sanatlarında dokuma alanında keçe, kilim gibi yaygılar ve örtüler de geniş yer kaplamaktadır. Orta Asya’da çadır kaplamada kullanılan ve koyunlardan elde edilen yünün sıkıştırılması veya dövülmesi ile yapılan keçenin yanı sıra zengin desenleriyle başlı başına ayrı bir dal olarak gelişimini sürdüren Anadolu kilimleri, yine binlerce yıllık geçmişi olan el sanatları ürünleri arasındadır. Diğer yandan, kumaş sanatı köklü bir geçmişin uzantısı olarak Büyük Selçuklu, Anadolu Selçuklu ve Osmanlılarda hem desen hem de malzeme çeşitliliğiyle gelişimini sürdürmüştür. İpekçilik merkezi olan Bursa ve sonrasında İstanbul, kumaş dokumanın önemli merkezleri hâline gelmiştir.

Tarih öncesinden günümüze kadar uygulanan maden eserleri süsleme teknikleri arasında; çalma, kazıma, kabartma, kalıpla kabartma, delikişi, telkâri, kakma, kaplama, savatlama, degerli taş, cam veya mineyle süsleme sayılabilir.

• Kündekâri (Hakiki Kündekâri/Çakma Tekniği)
• Sahte (Yalancı) Kündekâri
• Oyma ve Kabartma Tekniği
• Eğri kesim (mail kesim)
• Şebekeli oyma (kafes tekniği/ajur)
• Kakma tekniği
• Ahşap üzerine boyama