TÜRKİYE'NİN KÜLTÜREL MİRASI II - Deneme Sınavı - 13

Müstakil Ressamlar ve Heykeltıraşlar Birliği’nde Ratip Aşir Acudoğu, Ali Hadi Bora, Zühtü Müridoğlu, Muhittin Sebati gibi heykeltraşlar, Ali Avni Çelebi, Zeki Kocamemi, Refik Epikman, Cevat Dereli, Mahmud Cuda, Şeref Akdik, Nurullah Berk, Hale Asaf gibi ressamlar vardır. Bu birliği kuran sanatçılar, 1920’lu yıllarda Paris, Münih Gibi Avrupa Merkezlerinde eğitim görmüşlerdir. Bu grup 1929-1948 arasında İstanbul, Ankara ve diğer Anadolu şehirlerini gezerek çok sayıda sergi açmıştır. Balolar, yıldönümleri, konserler, ulusal bayramlar, eğlenceler, toplantılar gibi dönemin çağdaş Türkiye’sini, Cumhuriyetin getirdiği modern yaşamı yansıtan konulara yer vermişlerdir.

1947 yılında Bedri Rahmi Eyüboğlu’nun öğrencileri tarafından On’lar Grubu kurulmuştur.

19.yüzyıl ortalarında, Sultan II. Mahmud Dönemi duvar resimlerinde çelenkler, püsküllü perdeler gibi Neoklasik özellik taşıyan süslemeler ağırlıkta olmuştur. Birgi Çakırağa Konağı bu dönem örneklerinden biridir.

Donanmaya geometri ve coğrafya bilen, haritadan anlayan, gemi yapımında bilgili subaylar yetiştirmek amacıyla 1773’te Mühendishane-i Bahri-i Hümayun kurulmuştur.

Sultan III. Selim, Poz verip portresini yaptıran ve dağıtılmak üzere bastıran ilk padişahtır.

Avrupa’ya ilk giden padişah Sultan Abdülaziz orada gördüğü heykellerden etkilenerek İngiliz heykeltraş Charles Fuller’a büst ile at üstünde heykellerini sipariş etmiştir. Beylerbeyi Sarayı’na konulan tunçtan yapılmış atlı heykelinin döküm işi Viyana’da gerçekleştirilmiştir. İlk kez bir padişah tarafından heykel yaptırılmıştır.

İstanbul’da faaliyette bulunan ilk fotoğrafçı İtalyan Carlo Naya, 1845 yılında Beyoğlu’nda açtığı stüdyodaki çalışmalarını 1857’ye kadar sürdürmüştür.

Bu okul, Sultan II. Abdülhamid Dönemi’nde 1883 yılında, Osman Hamdi Bey’in ve Mithat Paşa, Ahmet Vefik Paşa gibi dönemin devlet adamlarının öncülüğünde açılmıştır. 1926’da Güzel Sanatlar Akademisi ismini almıştır. 1969’da İstanbul Devlet Güzel Sanatlar Akademisi ismini almıştır. 1982’de de Mimar Sinan Üniversitesi’ne dönüştürülmüştür. Çağdaş Türk resim sanatının ilk eğitim kurumu olan bu okulda Osman Asaf, Şevket Dağ, Sami Yetik, Nazmi Ziya Güran gibi sanatçılar öğrenim görmüştür.

1914 yılında ilk Türk kadın ressamlarından Mihri Müşfik (Besim) öncülüğünde, kız öğrencilerin sanat alanında (resim, heykel, müzik dallarında)eğitim alabileceği ilk yüksekokul İnas Sanayi-i Nefise Mektebi adıyla açılmıştır. Sabiha Bengütaş ve Nermin Faruk okulun ilk heykeltraş mezunlarındandır. Okuldan Müzdan Said Hanım, Muide Esad, Belkız Mustafa, Nazire Osman, Güzide Duran, Nazlı Ecevit, Fahrünnisa Zeid, Hale Asaf gibi ressamlar yetişmiştir. Ali Sami Boyar, Ahmet Ziya Akbulut gibi isimler hocalık yapmıştır.

Avrupa’da açılan ilk Türk ressamlar sergisidir. Sultan Abdülmecid Efendi’nin eserleri de yer almıştır. 1918’de yapılmıştır. Namık İsmail’in Son Mermi, İbrahim Çallı’nın Topçular, Hikmet Onat’ın Siperde Mektup Okuyan Askerler burada yer alan eserlerinden bazılarıdır.

Bayındırlık ve sosyal amaçlı işlerde başarılı olan Sultan II. Murat zamanında Uzunköprü 20 yıla yakın bir zaman da inşa edildi.

Kentlerde İslamın getirdiği, “yıkanma” zorunluğu, Hristiyan ile Müslüman evlerinin en önemli ayrımıdır. Hristiyan mahalle hamamına giderken, Müslüman bir odanın duvarına açılan kapaklı bir nişten oluşan yunmalık çözümünü odasına dek sokmuştur. Kırsal kesimde varlığa göre tek ya da iki katlı ev, duvarlarla çevrili bir bahçe içindedir. Hizmet bölümleri (yıkanma yeri, mutfak, depolar vb.) bahçededir. Varlıklıların taştan kule evleri yanında yoksulların bir ya da iki odalı barakamsı evleri sürer. Yerleşiklerin kasabasıyla, göçebelerin kırsal yerleşmesi arasında bir denge oluşur. Bu bir iş bölümünü de getirir. Birinciler daha çok zanaatla uğraşırken, ikinciler kasabanın pazarına yağ, peynir, yoğurt, et vb. gibi çiftçiliğe, hayvancılığa dayalı ürünleri getirirler. Yerleşik olmayanların topak evleri (yurt), karaçadırları, alaçıkları son çağlara dek sürmüştür.

IV.Madde yanlış olduğundan Doğru cevap E’dir.

Yemek kültürü, sadece neyin yenildiğini değil, onun neden, nasıl bir süreç sonunda, kimler tarafından hazırlanarak, ne zaman, kimler tarafından ve ne şekilde tüketildiğini de ifade eder.

Osmanlıda satılan, satın alınan tüm besin maddelerinin, neyin ne kadar tüketildiğinin ve fiyatların ayrıntılı kayıtları bulunmaktadır. Bu bilgileri sunan belgelerden bazıları şunlardır:

1-İstanbul’daki saraylar ve şehzadelerin yetiştiği illerdeki sarayların mutfak masraflarının kaydedildiği muhasebe defterleri,

2-Padişah ailesi ve vezirler tarafından yaptırılan imarethanelerin vakfiyeleri ve yıllık muhasebe defterleri,

3-Ölen bakkal ya da attarların dükkânlarındaki malzemelerin dökümünü de içeren tereke defterleri,

4-Sivil halka hizmet veren aşçı dükkânları ile çarşıda satış yapanların sattıkları ve ürettikleri ürünler konusunda ürün kalitesi, üretim biçimi, ürünlerin boyutları, malzemelerin niteliği ve kalitesi konusunda düzenlemeleri bildiren ihtisab kanunnameleri,

5-Pazara sunulan her çeşit malın kadılarca belirlenmiş fiyatlarını gösteren narh defterleri.

Osmanlı beslenme alışkanlığının temel ögeleri, 15-17.yy’larda et, pirinç, şeker ve tereyağıdır.

Fransız antropolog Claude Lévi-Strauss (1908-2009), yapısalcı yöntemle kısaca mutfak üçgeni olarak bilinen (yemek pişirme tarzı üçgeni [culinary triangle]) iki modelleme geliştirmiştir.

Orta Asya göçer kültüründe, çayırlık alanlarda yaşayan Türklerin en önemli gıda elde etme stratejisi çobanlıktır.

Osmanlı'da kahve, İstanbul’da ilk olarak 1517’de içilmiş, 1600’lerde tüm imparatorluğa yayılmıştır.

Kayıtlara göre çay, 18.yy’dan itibaren ithal bir ürün olarak gündelik yaşamımıza girmiştir.

Osmanlı İmapratorluğu'nun Şam'ı fethetmesiyle kuru meyve, mutfağımıza girmiştir.