TÜRK EĞİTİM SİSTEMİ VE OKUL YÖNETİMİ

Eğitim toplumsal bir kurum olarak, bireyselleştirme, toplumsallaştırma, akılcı üretici ve tüketici (ekonomik işlev) ve “iyi” yurttaş (siyasal işlev) yetiştirme işlevleri bulunmaktadır.

Toplumsal yaşamı düzenleyen kurallar, Dinsel Kurallar, Ahlak Kuralları, Görgü Kuralları ve Hukuk Kuralları biçiminde dört grupta toplanabilir.

Hukuk bir toplum içindeki kişilerin, birbirleri ve toplumla olan ilişkilerini düzenleyen, uyulması zorunlu, maddi yaptırımları bulunan, sürekli, soyut kurallar bütünüdür.

Tablo 2.1 Toplumsal Düzen Kurallarının Karşılaştırılması

Yazılı kaynaklar, anayasa, kanun, kanun hükmünde kararname, tüzükler ve yönetmeliklerdir. Yazısız kaynaklar, örf adet hukuku olarak belirginleşir.

Yasalar, yazılı hukuksal kaynaklar içinde sıra dizin (hiyerarşii) bakımından anayasalardan sonra ikinci sırada yer alır.

Türkiye’de yasa yapılması için öneri verme yetkisi Hükümete ve Büyük Millet Meclisi üyelerine tanınmıştır (Anayasa madde:98).

Türkiye’de ulusal eğitim sistemine temel oluşturan yasal dayanaklardan biri, 3 Mart 1924 tarihinde onanan 430 sayılı Tevhid-i Tedrisat (Öğretimin Birleştirilmesi) Kanunu’dur.

Yasa 3 Kasım 1928 tarih ve 1353 sayılı olup on bir maddeden oluşturulmuştur. Yasayla anılan tarihe kadar Türkçeyi yazmak için kullanılan Arap harfleri yerine Latin esasından alınan bugün de kullanılan yeni harflerin kullanılması kabul edilmiştir.

Türk Millî Eğitiminin Temel İlkeleri şu şekilde belirlenmiştir. Bunlar, Genellik ve eşitlik, Ferdin ve Toplumun ihtiyaçları, Eğitim Hakkı, Fırsat ve imkân eşitliği, Süreklilik, Atatürk inkılap ve ilkeleri ve Atatürk Milliyetçiliği, Demokrasi Eğitimi, Laiklik, Bilimsellik, Planlılık, Karma Eğitim, Okul ve Ailenin işbirliği’ dir.