TOPLUMSAL YAŞAMDA AİLE

 kültürel işlev

21. yüzyılda aile kişinin içine doğduğu ya da yalnızca evlilik yoluyla kurulan değil, kendi
seçtiği ve aile bağları şeklinde inşa edilen hane birliktelikleri olarak gelişecektir.

Siyasi baskılar göçün önemli sebeplerinden biri sayılmaz.

Küyerelleşme

Aileyi işlevsel bir temelden hareketle analiz eden diğer bir isim Talcott Parsons’dır. Ona göre aile karakterleri üreten bir fabrikadır.

Bir ailede aile içi ilişkiler yoluyla kurulan bağların sağlamlığı için bu ilişkilerin taşıması gereken özellikler yakınlık, dürüstlük, güven, saygı ve ilgi, karşılıklı duygusal ve ruhsal destek, dayanışma, toplumsal rollerin bölüşümü ve maddi bağlılıktır.

George Peter Murdock (1965), ailenin, özellikle de çekirdek ailenin, toplum içinde dört temel işlev üstlendiğine değinir: cinsel işlev, ekonomik işlev, yeniden üretim işlevi ve eğitsel işlev.

18. yüzyıldan sonra ailede mahremiyet önem kazanmış ve evler odalara ayrılmaya başlanmıştır. Bu yönüyle tipik bir kentsel aile modeli ile karşı karşıya olduğumuz söylenebilir. Kentsel aile tarımla bağları kopmuş, geçimini çoğunlukla sanayi tipi üretim ya da hizmet sektöründen sağlayan bir tüketim birimidir.

Toplumsallaşma bireyin kişilik kazanarak belli bir toplumsal çevreye hazırlanma ve toplumla bütünleşme süreci olarak tanımlanabilir. Diğer bir deyişle bireyin içinde bulunduğu toplumun dinamik bir parçası hâline gelme sürecine toplumsallaşma olarak açıklanır.

Asimilasyon, Latince kökenli assimilare’den, yani benzer yapmaktan türeyen bir kelimedir. Farklı kökenden gelen azınlıkların ve etnik grupların kültür birikimlerinin ve kimliklerinin baskın doku ve yapı içinde eritilerek yok edilmesi anlamına gelmektedir.

Eritme potası daha çok Amerika Birleşik Devletleri’ne farklı coğrafi bölgelerden gelen farklı kültürel arka planlara sahip grupların ortak bir Amerikan kimliği inşa etmekte gösterdikleri başarıyı simgelemek için kullanılmaktadır. Amerika Birleşik Devleri bu bakımdan her göçmen için sunduğu fırsatlarla birlikte anılır.

Çokkültürlülük kavramı, 1980’li yıllardan beri yaygın bir biçimde kullanılmaktadır. Kültürel bir karşılaşma gerçekleştiğinde, farklı kültürlerin kendi kültürlerini, kimliklerini muhafaza edebildikleri bir toplumsal düzeyi temsil eder.