TOPLUMSAL TABAKALAŞMA VE EŞİTSİZLİK

Negatif haklar, ifade, düşünce ve inanç özgürlüğü, mülk edinme, konut doku­nulmazlığı, kişi güvenliği gibi devlete karışmama görevi yükleyen koruyucu haklardır. Pozitif haklar ise eğitim, sosyal güvenlik, toplu sözleşme ve sendikalaşma gibi devlete olumlu edimde bulunma ve karışma görevi yükleyen isteme haklarıdır.

Emek gücünün çalışma ile olan ilişkisi başlı başına bir risk faktörüdür. Emek gücü,

Fransa’da, Babeuf ’un öncülüğü­nü yaptığı “Eşitler Hareketi”, mutlak eşitlik talebi olarak da görülebilecek şekilde, ekonomik ve sosyal eşitlik için herkesin milli gelirden ihtiyacına göre pay alması gerektiğini savunuyor, gerçek eşitliğin sağlanabilmesi için bireysel mülk sahipliğini sor­guluyor ve kolektif mülkiyet fikrini benimsiyordu.

Düşük ücretli çalışma, kötü çalışma koşulları, iş kazası ve meslek hastalıkları, kayıt dışılık ve sosyal güvenlik sorunları, toplu iş ilişkilerinden dışlanma gibi konular çalışma yaşamı temelinde ortaya çıkan ekonomik ve sosyal riskler arasında sayılabilir.

Eşitsizlikler karşısında sosyal politikanın ve
sosyal devletin edimlerinde, “sınıflar arasında değil,
tek bir sınıfmış gibi muamele edilen nüfus içinde-
ki bireyler arasında bir eşitleme söz konusudur”
(Marshall, 2008, s.31). Çünkü Marshall’a (2008,
s.31) göre, “Statü eşitliği, gelir eşitliğinden daha
önemlidir.” bu bağlamda, doğru yanıt A seçeneğinde verilmiştir.

Klasik haklar, bireyi devlet karşısında, sosyal haklar ise işçi sınıfını sermaye sınıfı ve piyasanın yarattığı ekonomik ve sosyal risk ve eşitsizlikler karşında koruyan haklar ola­rak değerlendirilebilir. Klasik haklar, büyük ölçüde aristokrasi ile burjuvazi arasında, burjuvazinin emekçi sınıfları da kattığı mücadelelerin ürünü iken, sosyal haklar ise burjuvazi ile işçi sınıfı arasındaki, işçi sınıfı ve diğer güvencesiz kesimlerin kapitalizme ve onun etkilerine karşı verdiği mücadelelerin bir ürünüdür

Klasik haklar, bireyi devlet karşısında, sosyal haklar ise işçi sınıfını sermaye sınıfı ve piyasanın yarattığı ekonomik ve sosyal risk ve eşitsizlikler karşında koruyan haklar ola­rak değerlendirilebilir. Klasik haklar, büyük ölçüde aristokrasi ile burjuvazi arasında, burjuvazinin emekçi sınıfları da kattığı mücadelelerin ürünü iken, sosyal haklar ise burjuvazi ile işçi sınıfı arasındaki, işçi sınıfı ve diğer güvencesiz kesimlerin kapitalizme ve onun etkilerine karşı verdiği mücadelelerin bir ürünüdür

Çağdaş sosyal politikanın ilgi alanı özellikle 1970’li ve 1980’li yıllardan sonra bir halka daha genişlemiş­tir. Sosyal politika bu dönemlerden başlayacak şekilde, “çocuk, kadın, çevre, tüketici hakları”, engelliler, dezavantajlı gruplar, cinsel yönelim ayrımcılığı yaşayanlar gibi kesimlerin ekonomik ve sosyal sorunlarıyla da ilgilenmeye başlamıştır

Sosyal politikanın geniş bir anlam kazanması sürecinde, doğ­rudan işçi sınıfına yönelen sosyal politika uygulamalarının giderek toplumdaki herkesi kapsadığı görülür. İşçi sınıfının güvence altına alınması ve korunmasını amaçlayan sosyal politikalar; geniş bir anlam kaza­narak, sosyal eşitlik ve sosyal adaleti sağlama amacına yönelmiştir Bu çerçevede, özellikle İkinci Dünya Savaşı’nı izleyen yıllar sosyal politikanın geniş bir anlama kavuştuğu bir dönem olarak kabul edilir. Sosyal devlet olarak kabul edilen devlet biçiminin olgunlaşması da bu döneme rastlar. Bu arada, ilerleyen dönem­de sosyal politika çocuk, kadın, gençlik, engellilik, çevre, tüketici hakları gibi konuları da ilgi alanı hâline getiren bir diğer genişleme süreci içerisine de girmiştir

Çağdaş sosyal politikanın başlangıcı, 19. yüzyılın ortalarında başlayıp 1870’lerde güçlenen ve ağırlıklı olarak 1930’lu ve 1940’lı yıllara kadar olan dönemi kapsar.