TOPLUMSAL DEĞİŞME KURAMLARI

Diğer yanda ise tebaa ya da reaya vardır.

Osmanlı Devleti’nin kuruluşundan ömrünü tamamladığı zaman zarfına kadar geçen süre esas alındığında toplumsal değişme ile ilgili tartışmalar daha çok III. Selim döneminde başlayan ıslahatlar ile ilişkili bir biçimde ele alınır.

Osmanlı Devleti’nin klasik düzeninin 1570’li yıllar ile birlikte bozulmaya başlaması aynı anda pek çok faktörün bir araya gelişi ile birlikte düşünülmelidir.

18. yüzyıl hem varsayılan istikrarın bozulması hem de yeniden yapılanmanın müjdecisi olması bakımından bir değişim dönemini temsil etmektedir.

Genç Osmanlılar, ilk olarak 1865 yılında İstanbul’da ‘İttifak-ı Hamiyet’ adlı gizli bir örgütün çatısı altında bir araya gelmişlerdir.

Doğru cevap D şıkkıdır.

Doğru cevap A şıkkıdır

Genç Osmanlılar için din Batılılaşmaya yön verecek asli bir kaynaktır. Bu onların samimi kanaatleridir.

Prens Sabahattin için anayasanın tekrar yürürlüğe girmesi öncelikli hedef değildir. Bunun yerine topyekûn bir ıslahat programının uygulanmasının gerekliliğinin altını çizmektedir.

Doğru cevap A şıkkıdır.

Klasik dönemde halk iki temel tabakaya ayrılmıştır. Bir yanda hükümdarın otoritesini temsil edenler yer alır. Bunlar yöneticiler, asker ve din adamlarıdır. Diğer yanda ise tebaa ya da reaya vardır. Üretim işleri ile uğraşan ve vergi veren bu kitle kendi içinde hiyerarşik olarak çiftçiler, tüccarlar ve hirfet erbabı olarak sıralanır. Bu temel tabakalaşma sisteminde herkesi kendi sınıfı içinde tutmak ve dolayısıyla her türlü toplumsal hareketliğe engel olmak devletin en temel görevidir.

Hirfet, Osmanlı Devleti’nde kunduracılık, duvarcılık, demircilik, marangozluk, dokumacılık gibi küçük el sanatlarına verilen isimdir.

Ayan, Osmanlılarda şehir ve kasabalarda devletle halk arasındaki ilişkileri düzenleyen kimselere verilen ad. Ayan, Osmanlı Devleti’nde de diğer devletlerde olduğu gibi çok geniş manada kullanılmıştır. Tarihi belgelerde voyvoda, mütesellim, muhassıl, mutasarrıf ve vali olarak görülen yerli hanedanlar aynı zamanda ayan, derebeyi veya mütegallibe tabirleriyle de ifade edilmişlerdir. Ayrıca molla, kadı, müftü, müderris, seyyid ve tarikat şeyhi gibi ilmiye mensupları, kethüdayeri ve yeniçeri serdan gibi kapıkulları ve bunların mazul emeklileri ve çocukları, kasapbaşı ve bakkalbaşı gibi esnafın önde gelenleri, zahireci, kuyumcu, sarraf, bezzaz ve çuhacı gibi tüccar ve mültezimler ayandan sayılmıştır.

Tanzinat Fermanı Sultan Abdülmecid döneminde okunmuştur.

Bu cemiyet ile ilişkili isimlerin başında Ziya Paşa, Namık Kemal ve Ali Suavi gibi münevverler gelmektedir. Öte yandan cemiyetin Avrupa’da örgütlenmesinde Mustafa Fazıl Paşanın yardımlarının
ciddi anlamda katkısı olduğu bilinmektedir. Ayrıca Nuri, Mehmet Bey, Reşat Bey, Rıfat Bey ve Agah
Efendi gibi isimler de cemiyetin önde gelenleri arasında yer almaktadırlar.

Genç Osmanlıların eleştirilerinin hedefinde bab-ı ali yer alır.

Ali Suavi sadece sözlü protestolar ile yetinme yanlısı değildir. Nitekim bir darbe teşebbüsü sebebiyle hayatını kaybetmiştir.

1889’da bir grup genç bir araya gelerek İttihad-i Osmani Cemiyeti’ni kurmuşlardır. İbrahim Temo
(Ohri), Abdullah Cevdet (Arapkir), İshak Sukuti (Diyarbakır) ve Çerkez Mehmet Reşit (Kafkasya)’in
bir araya gelmesi ile temelleri atılan cemiyet, daha sonra Hikmet Emin (Konya), Cevdet Osman, Kerim
Sebatî, Mekkeli Sabri Bey, Selanikli Dr. Nazım Bey, Şerafettin Mağmumi, Giritli Şefik ve Bakülü
Hüseyinzade Ali’nin katılımıyla kurulmuştur.

Prens Sabahattin adem-i merkeziyetçi, bireyci, demokratik süreçlerden yana, tarıma dayalı bir kalkınmaya inanan bir isimdir.

Genç Osmanlılar ile Jön Türkleri birbirine bağlayan temel unsurlardan biridir, anayasal bir rejim sayesinde devletin kurtulacağına inanmak.