TARLA BİTKİLERİ I - Deneme Sınavı - 14

Hayvansal proteinlerin tüm bölgelerde tüketilmesi yanlıştır. Bazı bölgelerde insanların et yememeleri (vejeteryan olmaları) doğru cevap olacaktı.

Yemeklik tane baklagiller yararlanma ve kullanma şekillerine göre özellikle proteince zengin bitkilerdir. İnsan beslenmesinde hayvansal proteinler, bitkisel proteinlerden daha uygun olmasına rağmen gerekli olan hayvansal proteinin sağlanamadığı yörelerde besinleri biyolojik olarak tamamlayacak bitkilere gerek vardır. Yapılan çalışmalar yemeklik tane baklagillerin bu yönden çok uygun olduğunu göstermektedir. Çeşitli cinslerin kuru taneleri bileşiminde % 18-36 oranında protein kapsamaktadırlar. Bu proteinlerin hazmolunabilirlik dereceleri yüksek olup; vücutta sentezlenemeyen değerli aminoasitleri içermektedir. Bu oran tahıllardaki protein oranının yaklaşık 2 katıdır.

Ülkemizde yemeklik tane baklagiller adı altında nohut, mercimek, fasulye, bakla, börülce ve bezelye olmak üzere altı tane cins incelenir. Buğday bunlardan biri değildir.

Ekim nöbetine baklagillerin sokulması ile o tarladan kaldırılan ürün miktarında belirli bir artış sağlanabilmektedir. Baklagil köküyle ortak yaşama giren Rhizobium türü bakteriler, havada serbest halde bulunan, ancak canlılar tarafından doğrudan yararlanılamayan azotu yaşadıkları ortama bağlarlar. Bu şekilde baklagiller, köklerinin yayıldığı toprak katlarını organik azotça zenginleştirirler ve daha sonra ekilen bitkiler bu azottan faydalanırlar. Baklagillerin ekim nöbetinde yer alması azotlu ticari gübrelerin kullanımını azaltacağından hem parasal, hem de toprak ve toprak suyu kirlenmesi yönünden ayrı bir önem taşımaktadır. Yemeklik baklagillerin ekildikleri toprakları organik maddece zenginleştirmeleri yanında, toprağın ısınma, havalanma ve su tutma güçlerini artırmaları ve bazı çapa gören baklagillerin tarlayı yabancı otlardan arınmış halde bırakmaları nedeniyle, kendinden sonra ekilecek bitkilere uygun toprak koşulları hazırlayarak ekim nöbetinde önemli ve olumlu rol oynamaktadırlar.

Dünya verilerine göre en fazla ekim alanına sahip yemeklik baklagil cinsi 25 211 468 ha ile fasulyedir. Fasulyeyi 11 862 341 ha’lık ekim alanıyla börülce ve 11 081 938 ha ile nohut izlemektedir. Bezelye, mercimek ve bakla ekim alanları ise sırasıyla 6 158 809, 3 637 008 ve 2 507 855 ha’dır. 2009 verilerine göre dünyada 19 723 330 ton ile en fazla üretimi yapılan cins fasulyedir ve fasulyeyi 10 379 890 ton ile bezelye, 9 774 082 ton ile nohut izlemektedir. Börülce, bakla ve mercimeğin ise üretimleri sırasıyla 5 689 562 ton, 4 096 682 ton ve 3 595 177 tondur.

Verilere göre ülkemizde en fazla ekim alanına sahip yemeklik baklagil cinsi 505 165 ha ile nohuttur. Nohudu 318 675 ha ile mercimek, 98 233 ha ile fasulye, 10 263 ha ile bakla izlemektedir. Ülkemizde, bezelye ve börülce toplam yemeklik baklagiller içerisinde ekim alanlarının aldığı pay yönünden oldukça düşük değerler göstermektedir. Bezelye 1 365 ha ekim alanı ile en az yetiştirilen baklagil cinsidir. 2008 verilerine göre ülkemizde 518 026 ton ile en fazla üretimi yapılan cins nohuttur ve nohudu 154 630 ton ile fasulye, 131 188 ton ile mercimek, 20 668 ton ile bakla izlemektedir. Börülce üretimde 3 072 ton ile son sırada yer almaktadır. Ülkemizde yemeklik baklagil cinslerinde makineli tarıma geçiş, yeni çeşitlerin ve yetiştirme tekniklerinin geliştirilmesi ile birim alan verimleri artmış ancak istenilen düzeye ulaşamamıştır.

Kültür fasulyesinin (P. vulgaris L.) kökeni uzun süre tartışma konusu olmuştur. 18. yy ortalarına kadar botanikçiler fasulyeyi Hindistan kökenli kabul etmişlerdir. De Candolle (1959)’un açıklamalarına göre fasulyenin botanikçiler tarafından 16. yy’da “Türk Fasulyesi” adıyla anılması, Yunanlılarında bu bitkiye fasiolus ve dolichus adları vermiş olmaları fasulye’nin Batı Asya kökenli olduğu kanısını uyandırmıştır. Peru’nun eski mezarlarında çıkan tohumlar arasında fasulye tohumu bulunması ile fasulye’nin Amerika kökenli olduğu anlaşılmıştır. Fasulye’nin yabani formu kesin olarak bilinmemekle birlikte, morfoloji, coğrafi dağılış, ekoloji ve genetik ilişkiler yönünden yapılan karşılaştırmalar, Meksika ve Orta Amerika’da yabani olarak yetişen sarılıcı baklagil formlarının P. vulgaris’in progenitörü olduğunu göstermiştir. Gentry (1968), yabani ve kültür formlarının evolusyonunda Ph. harmsianus’un yabani form olabileceğini ileri sürmüştür. Zhukovsky (1950), fasulye’nin tropik Amerika ve Quatemala’da 2400m yüksekliklerde yetişen Ph. macrolepis’ten türemiş olabileceğini bildirmiştir (Şehirali 1988’den).

Proteinlerin tüketici için değeri biyolojik değer, hazmolma derecesi ve protein etkinlik derecesi (PER) ile değerlendirilir. Biyolojik değer; gıda maddeleri ile bünyeye alınan proteinlerin vücut proteinlerinde sentezlenme oranı, hazmolma derecesi; gıda maddesi olarak alınan proteinlerin (ham) sindirim sistemi boyunca emilerek tutulan miktarının oranı ve proteinin etkinlik derecesi ise vücuda alınan bir birim proteinin canlı ağırlıkta oluşturduğu artış miktarı anlamlarına gelen bu değerler hayvansal gıdalardaki proteinlerde bitkisel gıdalardaki proteinlerden daha yüksektir.

Tombul: Bu çeşide giren kuru fasulyelerin tane renkleri beyaz, şekilleri oval ve taneler genellikle küçüktür. Çalı: Bu çeşide giren kuru fasulyelerin tane renkleri beyaz, şekilleri böbreği andırır ve taneler genellikle orta büyüklüktedir. Horoz: Bu çeşide giren kuru fasulyelerin tane renkleri beyaz, şekilleri uzun silindirik ve taneler genellikle orta büyüklüktedir. Dermason: Bu çeşide giren kuru fasulyelerin tane renkleri beyaz, şekilleri dolgunca yassı olup bir uçları düz, diğer uçları yuvarlaktır. Taneler genellikle büyükçedir. Selanik: Bu çeşide giren kuru fasulyelerin tane renkleri beyaz, şekilleri yandan basık (yassı) uçları yuvarlak ve taneler genellikle büyüktür. Battal: Bu çeşide giren kuru fasulyelerin tane renkleri beyaz, şekilleri böbreği andırır ovalımsı yassı olup ve taneler Selanik çeşidinden daha büyüktür. Şeker: Bu çeşide giren kuru fasulyelerin tane renkleri beyaz, şekilleri yuvarlak ve taneler genellikle büyükçedir. Barbunya: Bu çeşide giren kuru fasulyelerin tane renkleri düz bej zemin üzerinde kırmızı çizgili veya alacalı şekilleri yuvarlağa yakın ve taneler genellikle büyüktür. Bomba: Bu çeşide giren kuru fasulyelerin tane renkleri beyaz, şekilleri ovalımsı şişkin ve taneler Battal çeşidinden daha büyüktür.

Çimlenme için optimum sıcaklık 16-20 °C’dir, 10 °C’nin altında çimlenme yavaş olur. Donlardan çok zarar görür, 105-120 gün don olmayan bir süre gereklidir. Fasulye, optimum gelişme için ortalama 18-24 °C sıcaklığa gereksinim duyan bir sıcak iklim bitkisidir. Sıcaklığın 30 °C olması başarılı yetişmenin üst sınırıdır. Bu sıcaklığın üzerinde çiçeklerin dökülmesi hızlanır, 35 °C’nin üzerinde ise tane tutma çok zayıflar. Yıllık ortalama yağışı 500-1500 mm arasında olan yerlerde sulanmadan yetiştirilir. Çiçeklenme döneminde hava oransal neminin % 50’den fazla olmasını ister.

Yemeklik baklagil tanelerinin insan beslenmesinde kullanılmasının yanında tane ve sapları hayvan beslenmesinde de kullanılmaktadır. Sap samanın kalitesi selüloz miktarının düşüklüğü ile ölçülür. Tanelerin işleme artıklarında çok yüksek oranda protein (% 10-25) mevcuttur. Bu artıklar kırılarak, ıslatılarak ya da pişirilerek belli oranlarda rasyonlara katılır. Hayvan beslenmesinde büyük yeri olan tahıl saplarının 1 tonu 70.5 kg protein bulundururken, baklagillerde bu değer 137.4 kg’ dır. Yani 2 ton tahıl sapı, 1 ton baklagil sapına eşdeğerdir. Ayrıca baklagil saplarında ve tanelerinde bulunan proteinlerin hazmolunabilirlik dereceleri (% 78) de tahıllara oranla belirgin bir şekilde yüksektir.

Filogenetik özellikler dikkate alınarak börülce’nin kökeni olarak İran ve Hindistan arasındaki bölge gösterilmiş olmasına karşın; Vavilov kendi çalışmaları sonucu olarak börülce için iki ayrı köken belirtmiştir. Bunlardan birincisi Hindistan ve İran ikincisi ise Nijerya ve Etiyopya’dır. Börülcenin Batı ve Orta Afrika kökenli olduğunu ise ilk açıklayan Körnicke (1885) (fiehirali 1988’den) olmuştur. Afrika’da yaygın olarak börülce örneklerinde genetik farklılıklar bulunduğu saptanmış ve günümüzde buraların börülcenin köken alanları olduğu birçok araştırıcı tarafından kabul edilmektedir. Börülcenin yabani formu kesinlikle bilinmemektedir. Ancak, Afrika’da bulunan Vigna nilotica ve Vigna vexillata’nın Vigna sinensis’in ilk örnekleri olduğu bildirilmektedir. Vigna sinensis’in Hindistan ve Afrika’dan sağlanan örnekleri arasındaki farklılıklar börülcenin hem Hindistan hem de Afrika’da yüzyıllardan beri yetiştirildiğini göstermektedir. Börülce, İspanyollar tarafından 16. yüzyılda Batı Hindistan ve 1706 yılında da Amerika’ya taşınmıştır.

Baklagiller ekildikleri toprakların verimliliklerini artırırlar. Ekim nöbetine baklagillerin sokulması ile o tarladan kaldırılan ürün miktarında belirli bir artış sağlanabilmektedir. Baklagil köküyle ortak yaşama giren Rhizobium türü bakteriler, havada serbest halde bulunan, ancak canlılar tarafından doğrudan yararlanılamayan azotu yaşadıkları ortama bağlarlar.

Baklagillerin ekim nöbetinde yer alması azotlu ticari gübrelerin kullanımını azaltacağından hem parasal, hem de toprak ve toprak suyu kirlenmesi yönünden ayrı bir önem taşımaktadır.

Rhizobium leguminosarum ve Rhizobium phaseoli adlarıyla anılan bakteriler yemeklik tane baklagillerle ortak yaşam ilişkileri kurarak atmosferdeki elementer azottan yararlanırlar.

2009 verilerine göre dünyada 19 723 330 ton ile en fazla üretimi yapılan cins fasulyedir ve fasulyeyi 10 379 890 ton ile bezelye, 9 774 082 ton ile nohut izlemektedir. Börülce, bakla ve mercimeğin ise üretimleri sırasıyla 5 689 562 ton, 4 096 682 ton ve 3 595 177 tondur.

2008 verilerine göre ülkemizde 518 026 ton ile en fazla üretimi yapılan cins nohuttur ve nohudu 154 630 ton ile fasulye, 131 188 ton ile mercimek, 20 668 ton ile bakla izlemektedir. Börülce üretimde 3 072 ton ile son sırada yer almaktadır. Ülkemizde yemeklik baklagil cinslerinde makineli tarıma geçiş, yeni çeşitlerin ve yetiştirme tekniklerinin geliştirilmesi ile birim alan verimleri artmış ancak istenilen düzeye ulaşamamıştır.

Tombul: Bu çeşide giren kuru fasulyelerin tane renkleri beyaz, şekilleri oval ve taneler genellikle küçüktür.
Çalı: Bu çeşide giren kuru fasulyelerin tane renkleri beyaz, şekilleri böbreği andırır ve taneler genellikle orta büyüklüktedir.
Horoz: Bu çeşide giren kuru fasulyelerin tane renkleri beyaz, şekilleri uzun silindirik ve taneler genellikle orta büyüklüktedir.
Dermason: Bu çeşide giren kuru fasulyelerin tane renkleri beyaz, şekilleri dolgunca yassı olup bir uçları düz, diğer uçları yuvarlaktır. Taneler genellikle büyükçedir.
Selanik: Bu çeşide giren kuru fasulyelerin tane renkleri beyaz, şekilleri yandan
basık (yassı) uçları yuvarlak ve taneler genellikle büyüktür.
Battal: Bu çeşide giren kuru fasulyelerin tane renkleri beyaz, şekilleri böbreği andırır ovalimsi yassı olup ve taneler Selanik çeşidinden daha büyüktür.
Şeker: Bu çeşide giren kuru fasulyelerin tane renkleri beyaz, şekilleri yuvarlak ve taneler genellikle büyükçedir.
Barbunya: Bu çeşide giren kuru fasulyelerin tane renkleri düz bej zemin üzerinde kırmızı çizgili veya alacalı şekilleri yuvarlağa yakın ve taneler genellikle büyüktür.
Bomba: Bu çeşide giren kuru fasulyelerin tane renkleri beyaz, şekilleri ovalimsi şişkin ve taneler Battal çeşidinden daha büyüktür.

Çimlenme için optimum sıcaklık 16-20°C’dir, 10°C’nin altında çimlenme yavaş olur. Donlardan çok zarar görür, 105-120 gün don olmayan bir süre gereklidir. Fasulye, optimum gelişme için ortalama 18-24°C sıcaklığa gereksinim duyan bir sıcak iklim bitkisidir. Sıcaklığın 30°C olması başarılı yetişmenin üst sınırıdır. Bu sıcaklığın üzerinde çiçeklerin dökülmesi hızlanır, 35°C’nin üzerinde ise tane tutma çok zayıflar.

Börülce, toprak iyice ısınmadan ekilmemelidir. İlkbahar son donlarından sonra ekim yapılmalıdır. Kuru tane üretimi için yapılan yetiştiricilikte ülkemizde ekim zamanı Nisan sonu Mayıs ayı başlarıdır. Börülce ekiminde serpme ekim iyi sonuçlar vermez. Uygun ekim yöntemi sıralar halinde mibzerle yapılan ekimdir.

Tüm baklagillerde olduğu gibi yemeklik baklagiller de bünyelerinde yüksek oranda (% 18-36) protein bulundurdukları için beslenmede büyük önem taşırlar.

2009 yılı dünya yemeklik baklagiller verim değerleri açısından, fasulyenin verim değeri 782 kg/ha'dır.