STRATEJİ VE GÜVENLİK

Antoine Henri Jomini: Savaşı bir sanat değil, bilim olarak tanımlamış ve bu çerçevede savaşı geometrik yöntemlerle anlamaya ve açıklamaya çalışmıştır.

Konvansiyonel savaş, konvansiyonel silah sistemlerinin kullanıldığı, çatışan tarafların birbirlerinin savaşma iradesini kırmaya çalıştıkları, geleneksel çatışma şeklini temsil eden savaşlardır.

İç savaş, aynı ülkede yaşayan ve belirli bir bölge ya da hükümet üzerinde kontrol sağlamayı amaçlayan örgütlü gruplar arasındaki savaşlardır.

Haklı savaş kuramı, iki temel ilkeye dayanarak gelişmiştir. İlki, savaşın belirli bir durumda haklı olup olamayacağını belirlemeye yönelik jus ad bellum ilkesidir. Bu ilkeyle savaşı haklı kılan çeşitli ölçütler belirlenmiştir. Bunlar;
• Haklı neden,
• Hukuka uygun otorite,
• Hukuka uygun niyet/iyi niyet,
• Kuvvet kullanımının amacın ötesinde zarar vermemesi (oranlılık),
• Savaşa son çare olarak başvurulması,
• Amacın barışa ulaşmak olması,
• Savaşın başarı şansının olmasıdır

Haklı neden, jus ad bellum’un ilk ve en önemli koşuludur.

Sistem Analiz Düzeyi; devletler ve devlet-dışı global aktörler arasındaki etkileşimle ilgilidir.

Merkezi Cenevre’de olan örgütün 42 kurucu üyesi olup, en çok üye sayısına (58) 1934-1935 döneminde ulaşmıştır. MC, 1946 yılında lağvedilmiştir.

Savaş kavramını, güç ve insan doğasına özgü güç arayışı olarak tanımlayan klasik dönem düşünürü Thucydides'dir.

Georg Wilhem Friedrich Hegel, on dokuzuncu yüzyıl-modern dönem stratejist ve siyasi düşünürlerindendir.

Birleşmiş milletler anlaşması ile kuvvet kullanımı devletler arasındaki uyuşmazlıklarda bir çözüm yolu olmaktan çıkarılmıştır.

Aynı ülkede yaşayan ve belirli bir bölge ya da hükümet üzerinde kontrol sağlamayı amaçlayan örgütlü gruplar arasındaki savaş türü iç savaştır.

Amacın kazanmak olması savaşı haklı kılan ölçütlerden birisi değildir.

Just in bello ilkesine sivillerin öldürülmemesi kapsamnda katkıda bulunan ayrıca, esir alınan düşmanların savunmasız bir durumda öldürülmesinin hukuka aykırı oldugunu belirten ortaçağ düşünürü Thomas Aquinas'dır.

Gereksiz neden Garnett'in savaş nedenleri sınıflandırmasında yer almaz.

İkinci Dünya Savaşı'ndan beri yalnızca stratejik çalışmalar çerçevesinde değil, genel olarak sosyal bilimlerde savaşların nedenlerini tespit etmel için büyük çaba harcamıştır. Buna karşılık tüm çalışmaların ortak sonucu, savaşların tek bir temel nedeninin olmadığı, dolayısıyla tek bir büyük savaş teorisinin ortaya koyulamayacağı olmuştur.

Savaşın nedenlerini analiz düzeyleri yoluyla düzenlemek ve bir tipolojiye dayandırmak, Waltz'un Man, The State and War (İnsan, Devlet ve Savaş) kitabında yaptığı "üç imaj" ayrımına dayanmaktadır. Bu kitapta Waltz, savaşların neden kaynaklandığı sorusuna birey ve devlet olarak iki düzeyden (birinci ve ikinci imaj) bakılarak yanıt arandığını, oysa savaşların "esas" nedenlerinin üçüncü düzeyde, yani uluslar arası sistem düzeyinde bulunabileceğini öne sürwerek üç imaj belirlemiştir.

Savaşta strateji anlayışı bakımından da önemli farklılıklar olmuş, savaşlardaki belirleyiciliği bakımından askeri strateji anlayışının yerini, "genel strateji" anlayışı almıştır. Bu çerçevede, bu tarihten önce strateji ve savaşın gidişatı açısından başkomutanlar belirleyici iken, Birinci Dünya Savaşı ile devlet adamlığı önem kazanmıştır.

Stratejik Çalışmalara gösterilen entelektüel ilgi ile savaşın gelişim çizgisi doğru orantılı olmuş, savaş olasılığı arttıkça akademik ilgi de artmış, savaş olasılığı azaldıkça Stratejik Çalışmaların bir araştırma alanı olarak önemi azalmıştır.

Thucydides’e göre savaş gücün ve güç arayışının sonucudur. İnsan doğasına özgü güç arayışı, zayıf olanın duyduğu korkuyla birleşince savaşlara yol açar. Thucydides savaşa yol açan güç ve korku unsurlarını insan doğasına özgü varsaydığından savaşları da kaçınılmaz görmektedir.

Thomas Hobbes’a göre savaş, devletlerarası ilişkileri belirleyen“doğa durumu”nun bir uzantısıdır. Doğa durumu, düzen, hukuk ve adaletin var olmadığı ve insanların daha fazla güç elde etme arzusundan kaynaklanan “herkesin herkesle savaştığı” durumdur.