STRATEJİ VE GÜVENLİK - Deneme Sınavı - 33

Stratejik Çalışmaların Uluslararası İlişkilerin alt-disiplini haline dönüşümüdür.Doğru cevap ''A'' şıkkıdır.

Güvenlik gündemine yerleşen diğer bir konu da kapsamlı bir şekilde ilk kez 1972’deki Birleşmiş Milletler İnsan Çevresi Konferansı’nda dile getirilen ‘çevresel
güvenlik’ kavramı olmuştur.Doğru cevap ''C'' şıkkıdır.

ABD-SSCB ilişkilerinin, taraf­ların Avrupa’ya orta menzilli nükleer füzeler yerleştirmesi ve Sovyetlerin 1979’da Afganistan’ı işgal etmesiyle yeniden gerginleşmesinin ardından Stratejik Çalışmalarda yeniden bir canlanma gözlendi. Doğru cevap ''E'' şıkkıdır.

Kant’ın 1795 tarihli Perpetual Peace (Kalıcı Barış) başlıklı çalışmasındaki fikirlerin 1980’lerde, özellikle Michael Doyle tarafından geliştirilmesiyle birlikte ortaya çıkan Demokratik Barış akımı demokratik düzenler arasında savaş olmayacağını ve bu suretle güvenliğin Stratejik Çalışmaların öngördüğünden farklı yöntemlerle sağlanabileceğini iddia etmektedir. Doğru cevap ''B'' şıkkıdır.

Savaş kavramını, güç ve insan doğasına özgü güç arayışı olarak tanımlayan klasik dönem düşünürü Thucydides'dir.

Birleşmiş milletler anlaşması ile kuvvet kullanımı devletler arasındaki uyuşmazlıklarda bir çözüm yolu olmaktan çıkarılmıştır.

Aynı ülkede yaşayan ve belirli bir bölge ya da hükümet üzerinde kontrol sağlamayı amaçlayan örgütlü gruplar arasındaki savaş türü iç savaştır.

Amacın kazanmak olması savaşı haklı kılan ölçütlerden birisi değildir.

Just in bello ilkesine sivillerin öldürülmemesi kapsamnda katkıda bulunan ayrıca, esir alınan düşmanların savunmasız bir durumda öldürülmesinin hukuka aykırı oldugunu belirten ortaçağ düşünürü Thomas Aquinas'dır.

Gereksiz neden Garnett'in savaş nedenleri sınıflandırmasında yer almaz.

Genel strateji:Gücün tüm unsurlarının siyasi amaçlar doğrultusunda kullanılması.

Prusyalı general Carl von Clausewitz, 1832’de yayınlanan “Savaş Üzerine” başlıklı çalışmasında “stratejiyi savaşın amaçlarına ulaşmak için muharebenin araç olarak kullanılması teorisi” şeklinde tanımlamaktadır.

İkinci Dünya Savaşı'ndan beri yalnızca stratejik çalışmalar çerçevesinde değil, genel olarak sosyal bilimlerde savaşların nedenlerini tespit etmel için büyük çaba harcamıştır. Buna karşılık tüm çalışmaların ortak sonucu, savaşların tek bir temel nedeninin olmadığı, dolayısıyla tek bir büyük savaş teorisinin ortaya koyulamayacağı olmuştur.

Savaşın nedenlerini analiz düzeyleri yoluyla düzenlemek ve bir tipolojiye dayandırmak, Waltz'un Man, The State and War (İnsan, Devlet ve Savaş) kitabında yaptığı "üç imaj" ayrımına dayanmaktadır. Bu kitapta Waltz, savaşların neden kaynaklandığı sorusuna birey ve devlet olarak iki düzeyden (birinci ve ikinci imaj) bakılarak yanıt arandığını, oysa savaşların "esas" nedenlerinin üçüncü düzeyde, yani uluslar arası sistem düzeyinde bulunabileceğini öne sürwerek üç imaj belirlemiştir.

Savaşta strateji anlayışı bakımından da önemli farklılıklar olmuş, savaşlardaki belirleyiciliği bakımından askeri strateji anlayışının yerini, "genel strateji" anlayışı almıştır. Bu çerçevede, bu tarihten önce strateji ve savaşın gidişatı açısından başkomutanlar belirleyici iken, Birinci Dünya Savaşı ile devlet adamlığı önem kazanmıştır.

Startejik Çalışmalar büyük güçlerin savunma politikalrından bölgesel güvenlik sorunlarına, nükleer caydırıcılık teorisinden silahsızlanma doktirinine, askeri teknolojik gelişmelerden çatışmanın nedenlerine ve jeopolitik çalışmalara kadar geniş bir yelpazedeki askeri-siyasi konuları inceleektedir.

Literatürdeki yaygın görüşe göre Stratejik Çalışmaların bir disiplin olarak 1940’la­ rın ortalarında doğduğu, 1955­65 döneminde altın çağını yaşadığı, 1965­80 ara­ sında durakladığı ve neredeyse çöküş yaşadığı, 1980’lerden itibarense hem can­ lanma hem de sorgulama dönemine girdiği kabul edilir.

Stratejik Çalışmalar 1940’larda nükleer silahlanmanın etkilerinin hissedilme­ye başlanmasıyla birlikte ABD’de doğmuştur. Stratejik Çalışmaların doğuşunda İkinci Dünya Savaşının ardından ortaya çıkan nükleer gerilim çerçevesinde sivil uzmanlara duyulan gereksinim etkili olmuştur.

1950’lerin ikinci yarısından détente olarak adlandırılan yumuşama dönemine ka­dar yaklaşık on yıl literatürde Stratejik Çalışmaların “altın çağı” olarak anılır. Altın çağ, esas olarak Batı Bloğunda 1954’te benimsenen ve Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü (NATO) üyelerine yönelik ortaya çıkabilecek bir komünist saldırı karşısın­ da, nükleer silahlarla karşılıkta bulunulmasını öngören kitlesel karşılık stratejisi ile başlamıştır.

1965­80 dönemindeki kurumsallaşmanın ilk göstergesi Stratejik Çalışmaların üniversitelerin Uluslararası İlişkiler veya Siyaset Bilimi bölümlerinde 1960’ların sonlarından itibaren ayrı bir ders olarak okutulmaya başlanmasıdır.