SOSYAL PSİKOLOJİ I - Deneme Sınavı - 6

Aslında saldırganlığın hep kötü bir davranış biçimi olduğunu biliriz, ama bazı durumlarda onu onayla­rız da. Polisin kamu güvenliğini koruma görevinde, bir suçluyu vurması nedeniyle alkışlanması en sık karşılaşılan örnektir. Yukarıda verilen polisin davra­nışı da belki başka bir örnek olabilir. Bu saldırganlık biçimine özgeci saldırganlık, yani toplumca onay­lanan saldırganlık adı verilmektedir. Bu nedenle cevap “B” seçeneğidir.

Yukarıda tanımı yapılan saldırganlık türü İzin Verilmiş Saldırganlık’tır. Bu nedenle cevap “E” seçeneğidir.

Psikanalizciler ve etologlar saldırganlığın doğuştan gelen içgüdüsel bir davranış olarak görürler.

sosyal öğrenmecilere göre ise saldırgan dav­ranış ve diğer tüm davranışlar, öğrenilmiş davranış­lardır. Bu nedenle cevap “C” seçeneğidir.

Medyadaki şiddet insanların davranışlarını etkilemekte ve saldırgan davranışları artırmaktadır. Bu nedenle cevap “D” seçeneğidir.

Yukarıda verilen kavramların üçü de saldırgan davranışların azaltılmasında kullanılmaktadır. Bu nedenle cevap “E” seçeneğidir.

Arınma, uyarılmış (harekete geçmiş) psişik enerjinin harcanması ve sistemin tekrar psikolojik denge durumuna dönmesidir. Genellikle içimizde biriken ya da bir kez ha­rekete geçen öfke duygusunu ya da saldırganlığı, daha zararsız bir biçimde boşaltırsak, rahatlayaca­ğımızı düşünürüz. Bu nedenle cevap “A” seçeneğidir.

Hiç kuşkusuz saldırganlığın en önemli nedeni engellenmedir (Engellenme, kişinin amaca yönelik davranışının dışsal olarak bloke edilmesi demektir). Bu konudaki en önemli kuramlaştırma 1930’lu yıllarda ortaya atılan engellenme-saldırganlık modelidir.

Hem psikanalizciler hem de etologlar, saldırganlığı, insan doğasının kaçınılmaz bir özelliği olarak görmüşlerdir. Ancak etologlar saldırganlığı, uyum sağlayıcı bir davranış olarak görürken, psikanalizciler saldırganlığı yıkıcı dürtülerin temsilcisi olarak görmektedirler. Etolojik görüşe göre, saldırganlık gibi saldırganlığı ketleme de içgüdüseldir. Etologların ketleme anlayışından farklı olarak, psikanalizde ketlemeler çevreyle etkileşim içinde geliştirilir; bunlar, bireyin ilk yaşlardaki aile ilişkileri ve daha sonra süperegonun gelişimi ve toplumsal olarak kültürleşme sürecinin sonucu olarak kazanılırlar.

Kişinin amaca yönelik davranışının dışsal olarak bloke edilmesine engellenme denir.

“Pasif saldırganlık, hiçbir faaliyet yapılmamasına rağmen, karşıdakine zarar vermeyi amaçlayan faaliyetsizlik” olarak tanımlanmaktadır.

Sosyal Belirleyiciler: Engellenme, Tahrik ve Medyada Şiddet'tir.

Hiç kuşkusuz saldırganlığın en önemli nedeni engellenmedir.

Araştırmalar, yüksek düzeyde testeron hormonu (bir cinsiyet hormonu) ile A tipi kişilik özelliklerinin saldırgan davranışı ortaya çıkarmada önemli bir rol oynadıklarını göstermiştir.

Saldırganlık, diğer kişiye fiziksel ve psikolojik olarak zarar vermeyi ya da incitmeyi amaçlayan davranıştır.  zarar verme ya da incitme davranışı, saldırganlığı tarif etmede açıkça yetersiz kalmaktadır.Araştırmacıların çoğu bu problemi, saldırganlık tanımına niyet öğesini ekleyerek çözmüştür. Yani, bütün zarar verme ya da incitme eylemleri değil, sadece zarar verme ya da incitme niyeti ile yapılanlar saldırganlık olarak görülmektedir. Soru kökünde verilen örnekte doktorun, hastaya zarar verme niyetinde olmaması, davranışı saldırganlık kapsamından çıkarmaktadır. Doğru yanıt A'dır.

Araçsal saldırganlık, değerli bir hedefe ulaşmayı sağlamak üzere gerçekleştirilen zarar verme ya da incitme eylemidir.

Bilim insanları, filozoflar ve diğer tüm düşünürler saldırganlığın doğuştan gelen içgüdüsel bir davranış mı, yoksa öğrenilmiş bir davranış mı olduğu konusunda tam bir görüş birliğine varamamışlardır.

Duyarsızlaştırma Etkisi Uzun süre şiddeti izleme sonucunda, bireyin acı çeken insanlara karşı duyarsızlaşması ve eskiye oranla daha az duygusal tepkiler vermesidir.

Mimesis, yansıtma kuramıdır.

Bu, arınma (katarsis) ilkesidir. Arınma: Uyarılmış (harekete geçmiş) psişik enerjinin harcanması ve sistemin tekrar psikolojik denge durumuna dönmesidir.

Engellenme-Saldırganlık Modeli Engellenmenin, saldırganlığın güçlü bir belirleyicisi olduğunu öne süren kuramsal yaklaşımdır.