SOSYAL MEDYA VE KURUMSAL İLETİŞİM

İletişim sürecini oluşturan öğeler kaynak, mesaj (ileti), alıcı ve dönüt (geri besleme) olarak isimlendirilir.

Kurum içerisinde en üst seviyedeki yöneticiden en alt seviyedeki çalışanın arasında gerçekleşen asttan üste ya da üstten asta doğru iletim şeklindeki yapı dikey iletişimi ifade etmektedir.

Yatay İletişim: Kurum içindeki farklı uzmanlıklara sahip aynı kademeden insanların arasındaki çeşitli bilgi ve mesaj paylaşımıdır. Burada kullanılan iletişim diğerlerine kıyasla daha samimi bir tavırdadır (Coşkun ve Vural, 2007). Modern kurumsallık anlayışı içerisinde çoğalan ve farklılaşan işlerin bölümlere ayrılması sonucu eş düzeydeki çalışanların birbirleri ile koordinasyonunu sağlamayı ve problem teşkil eden durumları çözümlemeyi amaçlar.

Neo-klasik yaklaşımın yönetsel felsefeye hakim olduğu 1940’lı yıllarda, liderin etkinliğini liderlik sürecinde uygulanan davranış tarzlarına bağlayan davranışsal liderlik teorileri gelişim göstermiştir.

Liderlik olgusu eskiden beri var olmasına ve yoğun ilgi görmesine rağmen, liderliğe dair sistematik sosyal bilimsel çalışmalar 1900’lü yıllarda ancak başlamıştır.

House, teori kapsamında 1971’de yönlendirici ve destekleyici, 1974’te ise katılımcı ve başarı odaklı olmak üzere dört liderlik davranışı belirlemiştir.

Otoriter liderlik: Matrikste (9,1) pozisyonuyla ifade edilen liderler, yüksek düzeyde çıktı odaklı ve düşük düzeyde insan odaklı davranış sergileyen liderlerdir. Bu tarz liderler, görev ve işleri takipçilerine nerdeyse duygusuzca dikte ederler. Bu tip liderlere göre görevlerin tamamlanması her zaman birinci plandadır.

Karizmatik Güç: Karizmatik güç tamamen liderlerin kişilik özellikleri ile ilgilidir. Bu yetkiye ulaşan liderler, sevgi-saygı ve güven ortamı yaratabilen liderlerdir. Bu yetkinin temelinde liderlerin kişilik özellikleri yanı sıra, çalışanlarına ilham verebilmesi ve isteklerini dile getirmesi yatmaktadır.

Hümanist liderlerin en belirgin özelliği duygusal bağları kuvvetli yöneticiler olmasıdır. Karar alma sürecinde orta düzey çalışanların görüşüne göre değerlendirme yapan, çalışanlarını muhafaza eden, onları motive etmede duygusallığı kullanan liderlerdir.

Doğal liderler aslında resmiyeti olmayan fakat grubun içinden üyelerinin belirlediği liderlerdir (Şimşek ve Fidan, 2005). Bu liderlerin ikna kabiliyeti yüksek olur. Esas yönetici ile çatışmaktan çekinmezler ve bunun yanı sıra çalışanları kurum açısından olumlu şekilde yönlendirmeleri kolaydır. Yani çalışanların isteklerini ve beklentilerini iletmek ve bunlara çözüm bulunması için yönetimi zorlayan ve tam tersi şekilde yönetimin keskinliğini yumuşatıp çalışanları da dizginlemek adına ikna kabiliyetini kullanan liderlerdir.