SİYASİ TARİH

Terör döneminde Kamu Güvenliği Komitesinin yetkileri azaltılmıştır. Bu bağlamda A, C, D ve E öncüllerinde yer alan ifadeler Terör Döneminde gerçekleşen olaylara işaret etmektedir.

Dalmaçya kıyıları ile İsterya (Hırvatistan) İngiltere’ye değil, Fransa’ya geçmiştir.

Viyana Kongresi Eylül 1814’te başlamıştır.

Birinci Paris Antlaşması 30 Mayıs 1814’te yapılmıştır.

İngiltere’de 1832 yılında seçim sisteminde siyasi hakları azaltıcı değil aksine genişletici bir değişiklik yapılmıştır.

İtalya’ da Sardinya kralı, iç karışıklıklardan yararlanarak Fransa’ya değil, Avusturya’ya savaş açmıştır.

Chaumont Antlaşması, 9 Mart 1814’te İngiltere ile Avusturya, Rusya ve Prusya arasında imzalanmıştır.

Paris halkı, 14 Temmuz 1789’da monarşinin sembolü olan Bastille (Bastil) hapishanesinin önünde toplandı. Buradaki karışıklıklar sırasında askerlerle çatışma çıktı. Halk birdenbire büyüyen kanlı olaylar sırasında Bastille’i ele geçirdi. Bu durum karşısında Kral geriledi ve Üçüncü alt-Meclisin ilan ettiği Millî Meclisi tanımaya yanaştı. Fransız Devrimi başlamıştı.

Fransız Devriminden sonraki on yılda yaşanan dönemlerden biri olan Direktuvar Döneminde iki meclisli sistem benimsenmiş, Fructidor Darbesi gerçekleşmiş ve yasama ve yürütme birbirinden ayrılmıştı. Bu sebeple II, III ve IV öncülleri doğrudur.

Devlete hizmet edenlere “Onur Madalyası” (Legion d’honneur) verilmesi uygulamasını başlatıldığı dönem, Napoleon Dönemi’dir.

Viyana Kongresi, uluslararası hukuk açısından da önem taşıyordu. Nitekim Kongre’de korsanlığın yasaklanması, uluslararası nehirlerde seyrüsefer durumunun düzenlenmesi, köleliğin yasaklanması gibi konularda da kararlar alındı. Bu sebeple I, II ve III öncülleri, Viyana Kongresi’nin uluslararası hukuk açısından önemine işaret etmektedir.

Fransız Devriminden sonra Avrupa’da yükselen yeni akımlar içerisinde siyasi nitelikte olmayan ve daha çok edebiyatta görülen akım, Romantizm akımıdır.

1830 Devrimlerinde “asil” ve “idealist” yön egemendi. 1830 Devrimleri, 1848 Devrimleri’nin ve ondan sonraki dönemin “maddeci”, “gerçekçi” ve “bilimsel” havasından çok farklı bir özellik taşıyordu.

1848 Devrimleri, Milliyetçi yanıyla da Almanya, İtalya ve Macaristan’da başarısızlıkla sonuçlanmıştır. Belçika, Danimarka, Hollanda, İsviçre ve Sardinya’da ise liberal yanının, anayasaları (özgürlükleri) güçlendirdiği görülmektedir.

1848’in yarattığı yeni çerçevede, dünyaya bakışın da değiştiği görülmektedir. XIX. yüzyılın ilk çeyreğine damgasını vuran Romantizm (İdealizm) yerini Realizm’e bırakmıştır.

Amerikan yerlilerinin (Kızılderililer) yaşadığı topraklara doğru bir genişleme imkânına sahip olan ABD, özellikle XIX. yüzyılın ortalarından itibaren tüm kıtaya yayılma politikası izlemiştir.

Monroe Doktrini bağımsızlığını kazandıktan sadece 40 yıl sonra ABD’nin Avrupa’nın güçlü devletlerine kafa tutabildiğini göstermesi bakımından önemlidir.

Fransız Devrimi 1789 yılılında gerçekleşmiştir.

Kral XVI. Louis ise Aristokrasi’nin baskısıyla “Millî Meclis”in toplantı salonunu kapattı. Böylece Fransa’da siyasal yapı ikiye bölündü. Bir yanda Kral, Aristokrasi ve Kilise; öte yanda ise Burjuvazi ve geniş halk kitleleri yer almıştır.

Fransa’da sol kanatta yer alan ve yönetimde gittikçe etkisi artan bir grup (Girondin’ler) Devrim Avrupa’ya yayılmadıkça Fransa’nın güven içinde olamayacağı görüşündeydi. Bunun için de savaşın gerekliliğine inanıyorlardı. Sağ kanatta yer alan bazıları da bir savaşın halkı Kral’ın çevresinde toplayacağı ve böylece Devrim’in ılımlı bir çizgide tutulabileceği görüşündeydi. Dış ve iç ortam böylesine uygun bir hale gelince, savaş kaçınılmaz demekti. Nitekim 20 Nisan 1792’de Meclis Avusturya’ya savaş açtı.