SİYASET BİLİMİ

Politikanın kökü Eski Yunan’daki şehir devletlerini ifade eden “polis”; yurttaşlar için kullanılan “polites”; devlet yapısı, siyasal rejim ve anayasa anlamında kullanılan “politeia”; vatandaşlık hakkına ilişkin şeyler, devlet yapısını ve egemenlik hakkını ilgilendiren her şey anlamındaki “politica” ile politika sanatı anlamındaki “politikè” kelimeleriyle aynı kökten gelmekte olup polis/devlet’in yönetimine ilişkin işler, devletle ilgili faaliyetler anlamını taşımaktadır.

Bu eserde aslında bildiğimiz türde bir savaş değil siyaset olgusu incelenmektedir. Yazar siyaseti bir savaş biçimi olarak ele almakta ve olguyu savaşın argümanlarıyla analiz etmektedir.

O, biri yasalara uyarak diğeri zora başvurarak yürütülen mücadele olmak üzere iki tür mücadele olduğunu belirtmiş ve birincisi yetmediğinde ikincisine başvurmanın gerekliliğini anlatmıştır.

Weber, meşhur Protestan Ahlakı ve Kapitalizmin Ruhu adlı eserinde Protestan ahlak anlayışının kapitalizmin doğuşunda oynadığı rolü ortaya koymaya çalışmıştır. İktisadi zihniyetle dini inançlar arasında kurduğu ilişki, hala ilgiyle takip edilmektedir.

Aynı soydan gelenler veya aralarında yakınlık bulunanlar arasındaki dayanışma duygusu olarak tanımlanacak asabiyet, bir topluluğun muhaliflere karşı birlikte hareket etmelerini, belli organizasyonları gerçekleştirmelerini, güç ve iktidar kazanmalarını sağlayan bir olgu olarak sunulmuştur

1948 yılında siyaset biliminin temel kapsamı UNESCO tarafından Paris'te düzenlenen bir konferansta şu şekilde sınırlandırılmıştır: Siyaset teorisi, siyasi kurumlar, siyasal güçler ve toplumsal katmalar, uluslararası ilişkiler.

Siyasal Kurumlar: Anayasa, Merkezi Hükumet, Kamu Yönetimi / İdare, Bölgesel ve Yerel Yönetimler, Karşılaştırmalı Siyasal Kurumlar.

Bir siyasal olgunun açıklanabilmesi ve anlaşılabilmesi için benzer bir olgu ile karşılaştırılması ile mümkündür.

"Devlet" adlı kitabında; “ideal devlet nasıl olmalıdır?” sorusuna yanıt arayan düşünür Platon'dur.

Siyaseti bir savaş biçimi olarak ele almakta ve olguyu savaşın argümanlarıyla analiz etmekte olan ve " Politikaya Giriş" adlı eseri olan düşünür M. Duverger'dir.

"İdeal Devlet - El-Medinetü’l-Fâzıla" adlı eser Farab'ye aittir.

Karşılaştırılmalı Analiz siyaset biliminin konusu değil, siyaset biliminde kullanılan bir tekniktir.

Siyasal olguların belli bir toplumsal ortamda nasıl bir görünüm sergilediği "Alan Araştırması" tekniği ile belirlenir.

Cemil Meriç’in “Orta Çağ’ın karanlık gecesinde muhteşem ve münzevi bir yıldız; ne öncüsü var, ne devamcısı” olarak takdim ettiği Kitabu’l-İber adlı yedi ciltlik kitabı bulunan İslam düşünürü "İbn Haldun" dur.

Politikayı, “en yüksek iyiyi” ve “iyi yaşama”yı amaçlayan devlete ilişkin tüm faaliyetler, devlet yönetimi ve yurttaşlığa ilişkin işler şeklinde tanımlayan Yunan düşünür Aristoleles'tir.

Fransız Dışişleri Bakanlığına kadar yükselmiş bir siyaset adamı olan ve "Amerika’da Demokrasi" adlı kitabı olan düşünür A. de Tocqueville'dir.

Eski Yunan düşünürleri demokrasi ile ilgili eleştirileriyle bilinirler. Örneğin Platon devletin bilge krallar tarafından yönetilmesini veya filozofların kral olmasını savunmuştur. Bu açıdan herkesi eşit oy hakkına sahip olduğu bir demokrasi fikri ile Platon'un düşünceleri arasında ciddi uyumsuzluklar söz konusudur.

N. Machiavelli, realizm olarak adlandırılan görüşün öncüsü olarak bilinir. Siyaset ve ahlak arasındaki ilişkiyi kopararak siyaseti güç elde etme arzusunun bir yansıması olarak görür. Bu açıdan amaca götüren her şey ona gör mubahtır. Şıklara bakıldığında "e" şıkkındaki düşünce Machiavelli'nin bakış açısı ile uyumsuzdur. Zira liberallerin öncüsü Locke'un devleti mümkün olduğunca sınırlayan ve özgürlüklerin muhafaza edilmesini merkeze alan düşünceleri ile bu şık daha uyumludur.

Hatırlanacak olursa siyasetin üç farklı kullanımı vardı. Bunlardan ilkinde siyaset devlet yönetimine ilişkin işler anlamında kullanılıyordu. İkincisinde ise siyaset bir iktidar mücadelesi anlamına geliyordu. David Easton ise siyaseti değerlerin otorite yoluyla dağıtılması anlamında kullanmıştır.

Politika adlı eser Aristoteles'e aittir. Dahası ona göre devletin temel amacı en yüksek iyiyi, mutluluğu sağlamaktır.