SİYASAL İLETİŞİM

Lobicilik, hükümetin karar alıcı mercilerinin belirli bir grubun, topluluğun, şirketin, kurumun veya yabancı bir ülkenin ekonomik, hukuksal, sosyal veya siyasal çıkarları doğrultusunda karar almasını sağlamaya yönelik faaliyetlerdir.

Türkiye'de bugünkü anlamda ilk lobi faaliyetleri ilk kez Cumhuriyetin ilanından sonra 1924 yılında, Amerika'ya göç eden Türklerin kurduğu bir dernek olan Türk Teavün Cemiyeti tarafından gerçekleştirilmiştir.

Lobiciliğin kökeni ABD'ye dayanmaktadır. 19. yüzyıl sonunda Başkan Uluysses Grant'ın Beyaz Saray'daki bir yangından sonra otelde konaklamaya başlaması ve işlerini halletmek isteyenlerin Başkan ile görüşmek için otelin lobisinde sıraya girmeye başlamasıyla bu kavram literatüre girmiştir.

Siyasal karar alıcı mercilerde belli bir yönde tutum oluşturma faaliyetleri olarak da ifade edilen lobiciliğin Türkiye'deki temellerinin ise Osmanlı'da, II. Abdülhamit dönemine dayandığı söylenebilmektedir. II. Abdülhamit'in Avrupa kamuoyunu Osmanlı lehine çevirmek için bulunduğu girişimler, tarihçiler tarafından lobicilik faaliyeti olarak adlandırılmaktadır.

Lobicilik faaliyetinin başarılı bir şekilde gerçekleştirilebilmesi için iletişimin başlangıcını oluşturan bir kaynak olarak lobicilerin güvenilir olması ve alanına ilişkin tam ve doğru bilgilere sahip olması gerekmektedir. Aynı zamanda iyi bir araştırmacı da olması gereken lobiciler, temelde iknaya dayalı bir faaliyet gösterdikleri için planlarını halkla ilişkiler yöntemleriyle uygulamaya koymayı bilmelidirler.

Lobicilik faaliyetlerinin hedef kitlesi siyasal aktörlerdir.

Lobicilik faaliyetlerine destek veren halk gruplarının özellikleri; hemşehrilik olarak adlandırılan memleketçilik eğilimlerine önem vermeleri, bulundukları iş faaliyet kollarına özgü sendika, kooperatif ya da dernekle-re üye olmaları, etnik bir kökene mensup olmaları ve bu bağlamda yüksek olasılıkla tarihten bugüne ulaşan ortak etnik amaçlar taşımalarıdır.

Foreign Unfluence Explorer adlı web sitesinin 2013'te yayınladığı lobicilik faaliyetlerine en çok para harcayan ülkeler sıralamasında Türkiye 13. sırada yer almaktadır.

Yüz yüze iletişim yöntemlerinin uygulandığı doğrudan lobicilik tekniği, diğer lobicilik türleri içinde en güvenilir ve en etkili yöntem olarak görülmektedir.

Kolektif lobicilik, birçok kaynakta "lobicinin lobiciye lobi yapması" olarak açıklanmaktadır.

Lobiciliğin kökeni ABD’ye dayanmaktadır. 19. Yüzyıl sonunda Başkan Ulysses
Grand’ın Beyaz Saray’daki bir yangından sonra otelde konaklamaya başlaması ve
işlerini halletmek isteyenlerin Başkan ile görüşmek için otelin lobisinde sıraya girmeye başlamasıyla bu kavram literatüre girmiştir.

“İdeal bir lobicinin, ayrıca duygusallıktan uzak, rasyonel davranabilen, olayları doğru yorumlayabilen, yüksek etik standarda sahip, çabuk uyum sağlayabilen ve her türlü insanla diyalog kurabilecek yetenekte olan kişiler olması gerektiği ifade edilmektedir.

Bir grubun ya da kurumun temsilcisi konumundaki lobicinin, etki altına almak istediği kanun yapıcılar ve uygulayıcılar ile yüz yüze yani doğrudan etkileşime girdiği tür olan lobicilik türü dolaylı lobiciliktir.

Doğru zamanın ve doğru hedef kitlenin seçilmesi bu lobicilik türünde önemlidir. Yoğun bir gündeme sahip olan siyasal aktörler ile gerçekleştirilen birebir görüşme ve yapılan toplantılarda lobici zamanı kaliteli yönetebilmeli, konuya kapsamlı olarak hazırlanmalı, ilgi odağı olabilecek anahtar bilgilerin neler olabileceğini saptamalı ve bu bağlamda en kısa bir sürede en verimli iletişim aktivitesi gerçekleştirebilmelidir. Bu yüzden bu lobicilik faaliyetini gerçekleştiren temsilcilerin genellikle belli bir siyasal çevresi ve nüfuzu olan eski siyasetçiler ya da emekli hukukçulardan oluştuğu görülmektedir.

Basın yayın kuruluşlarına mektup yazmak, dernekler ve sivil toplum kuruluşlarıyla etkileşime girerek yürüyüşler düzenlemek, mitinglere katılmak, seçmenlerle yüz yüze toplantılar gerçekleştirmek, oturma eylemleri organize etmek, broşür dağıtmak dolaylı lobicilik faaliyetinde başvurulan yöntemlerdir.

Yerel alanlardaki gelişmişlik farkını azaltmak adına kurulan Bölgesel Kalkınma
Ajansları, yerel potansiyeli harekete geçirmek adına yerel lobicilik faaliyetlerinden yararlanabilmektedir.

Ermeni, Rum ve Yahudi lobileri uluslararası alanda faaliyet gösteren etnik
lobi gruplarına örnek gösterilebilir.

Sesli lobicilikte amaçlar ve faaliyetler yönünde kamusal desteğin sağlanması amacı ön plandadır. Lobiciler bu türde, çıkarlar yönünde siyasal otoriteyi, kamuoyu ve basın gibi etkileyici kanallar aracılığı ile baskı altına almaya çalışırlar.

Amerika'daki en güçlü etnik lobiye Yahudiler sahiptir.

Lobici, kullandığı sözcüklere ek olarak beden dilini de kullanabilmesiyle iletişim etkinliğini güçlendirebilmektedir.