SENDİKACILIK

Wagner Kanunu ve Norris - La Guardia kanunları işçilerin toplu pazarlık, grev, boykot şeklindeki haklarını yasalarla garanti altına almıştır. Bu yüzden sendikalaşmanın önünü açan ve ilerleyişini sağlayan kanunlar olmuştur. Diğer taraftan Taft- Hartley ve Kamu Barışını Koruma Kanunları ise tam tersine işçilerin örgütlenmesini engelleyen ellerinden hakların alındığı kanunlar olmuştur.

Yukarıda verilen örgütlerin tamamı toplu pazarlıklar konusunda işverenle anlaşmaya varmaya çalışmaktadırlar.

D şıkkı dışındaki diğer tüm şıklar işçi haklarını öne çıkaran bireysel kazanımlardan çok toplumsal kazanımlara yönelen cevaplar olmaktadır. Bu da Amerikancı Sendikacılık anlayışı ile bağdaşmamaktadır.

Nen kıdem, Ko ise liyakat anlamına gelen Nenko Sistemi’nde ücret artışları ve terfi objektif değerlendirmelere dayanmaktadır. Böylelikle ömür boyu istihdam güvencesine sahip olan işçiler terfi etmek ve daha fazla ücret alabilmek için birbirleriyle yapıcı bir rekabet işine girdikleri sistemdir.

Görevler sıralandığında genel kanı işçiler dönük bir sendikacılık faaliyetinin yürütülmesi üzerinedir. Halbuki diğer şıklar TUC' un görevleri ile açık bir şekilde çelişmektedir.

İngiltere’de ilk örgütlü işçi hareketi, 1792 yılında kurulan ve zanaatkârlar, küçük dükkân sahipleri ve hatta orta sınıf üzerinde büyük etki uyandıran Londra Yazışma Derneği'dir. Bu dönemde siyasi derneklerin ülke çapında örgütlenmeleri yasak olduğundan bu dernek üyeleri, aralarındaki iletişimi yazışarak sağladıkları için derneğin adı Yazışma Derneği olmuştur.

Chartizm, işçi sınıfına Owen’in tanımadığı ve karşı çıktığı sınıf fikrini benimsetmek ve siyasi eylemin gereğini kabul ettirmek açısından etkili olmuştur.

İngiltere’de meslek, işkolu ve genel sendikalar görülmekle birlikte en eski ve geleneksel örgütlenme modeli olarak meslek sendikaları karşımıza çıkmaktadır.

İngiliz endüstri ilişkileri gönüllülük temeline dayanmakta, bu nedenle çalışma koşullarının belirlenmesinde yazılı olmayan kurallar ve gelenekler önemli bir rol oynamaktadır. Ayrıca, İngiltere’de toplu iş sözleşmeleri, yazılı olmadığı ve bu konuda açık bir hüküm bulunmadığı sürece, bağlayıcı bir özellik taşımamaktadır. Bu nedenle toplu iş sözleşmeleri centilmenlik anlaşması şeklinde yapılmaktadır.

Günümüzde başlıca işlevini üyelerinin ekonomik ve mesleki çıkarlarını gözetmek ve geliştirmek olarak gören pragmatik sendikacılık anlayışı, Amerikan Tipi Sendikacılık olarak da adlandırılmaktadır.

Meslek sendikacılığının Amerikan sendikacılığının temelini oluşturduğunu söylemek mümkün değildir.

ABD’nin üst işçi örgütü olan AFL’den büyük ölçüde etkilenerek kurulan Sodomei, çok sayıda grev ve direniş yürütmekle birlikte, siyasi faaliyette bulunmaktan kaçınmış ve etkinliğini toplu pazarlıklarda yoğunlaştırmıştır.

Japon endüstri ilişkileri sisteminin temelinde işyeri sendikacılığı (enterprise unionism), ömür boyu istihdam sistemi (life time employment system) ile kıdem ve liyakata göre terfi ve ücret sistemi (seniority-plus-merit principle in pay and promotion) yer almaktadır.

Sendikacılığın olmazsa olmaz koşullarından sanayileşme ve demokratikleşme süreci ilk olarak İngiltere’de başlamıştır. Bu nedenle İngiltere dünya sendikacılık tarihi açısından önemli bir yere sahiptir.

Owenizm: Siyasi eylemi ve sınıf fikrini reddederek demokratik ve eşitlikçi bir toplum yapısına üretici kooperatifleri ve barışçı bir genel grevle ulaşılacağını savunmuştur.

TGWU, Mayıs 2007 tarihinde İngiltere’nin diğer en büyük genel sendikalarından olan Amicus ile birleşerek yaklaşık 1,5 milyon işçiyi kapsayan Unite isimli
sendikayı kurmuşlardır. Günümüzde Unite, İngiltere’nin en güçlü sendikasıdır.

İgiltere’nin tek merkezi üst işçi örgütü TUC’dir.

Centilmenlik anlaşması: Resmî nitelikte herhangi bir yazılı metnin kaleme
alınmadığı, karşılıklı güvene dayalı anlaşmadır.

Endüstrileşme hareketi Avrupa ülkelerine göre çok daha geç başlamasına rağmen, ABD’de sendikacılığın ilk ortaya çıktığı yıllar 1700’lere kadar uzanmaktadır. İlk sendika 1794 yılında Philadelphia’da ayakkabıcılar tarafından kurulmuştur.

İlk kez niteliksiz işçileri örgütleyerek sendikalaşma oranının yükselmesini sağlayan ve ulusal sendikaların bir tepe örgütü kurmasını teşvik eden Emek Şövalyeleri, Amerikan sendikacılık hareketinde çok derin izler bırakmıştır.