ŞEHİRCİLİK

“Keleş’in tanımlamasına göre kent; sürekli toplumsal gelişme içinde bulunan ve toplumun, yerleşme, barınma, gidiş-geliş, çalışma, dinlenme, eğlenme gibi gereksinimlerinin karşılandığı, pek az kimsenin tarımsal uğraşılarda bulunduğu, köylere bakarak nüfus yönünden daha yoğun olan ve küçük komşuluk birimlerinden oluşan yerleşim birimleridir(Keleş, 1998, s.75).”

“Kentlileşme, her şeyden önce bir toplumsal değişme süreci, bir uyum ilişkisi olmakla birlikte, aynı zamanda bir fiziksel yerleşme sürecidir. Daha yerinde bir deyişle kentlileşmenin toplumsal içeriği en somut karşılığını yerleşme sürecinde bulmuştur. Kentlileşme, aşamasında beliren farklı yerleşme evreleri, aynı zamanda kentle bütünleşme sürecinde çeşitli gelişme aşamalarını simgelemektedir. Kısaca kentlileşme; kente göçle birlikte başlayan nüfus dinamiğinin kentin belirli bir kesiminde kararlılık kazanmasına kadar süregelen aşamadır (Keleş, 2000, s.19).”

“Şehircilik ise en kısa ve öz tanımı ile; insanların refahı ve mutluluğu için çalışan, ülke ve bölge planlaması ile ilgili olarak fiziksel, ekonomik, sosyal, teknik, tarihsel, mali, hukuki ve estetik koşullar arasında en uygun düzeni arayan bir uğraş alanı, bir bilim (kentbilim) dalıdır ( Sencer, 1979, s.2; Özdeş, 1972, s.10).”

“ “Plan yapma süreci; kentsel-kırsal arazi kullanımlarının yer seçimi, yoğunluk, yapılaşma v.b. kararların belirlenmesi, gelişme ve koruma dengesinin kurulması v.b. ve uygulamaya ilişkin esasların belirlenmesini kapsamaktadır.’’(Meslekte Uzmanlık Ayrımı Komisyonu 1995). Planın formüle edilme sürecinde veri toplama aşamasından kopmadan geri dönüşler yaparak, tüm olasılıklar göz önünde bulundurarak en doğru planlama yapılır. Uygulamadan önceki son aşamadır.”

“Yomralıoğlu veri toplama evresinde elde edilen bilgilerin sahip olması gereken nitelikleri şu şekilde sıralamıştır(Yomralıoğlu, 2005): • Standart olması • Tek olması • Doğru olması • Güncel olması • Konumsal hassasiyete sahip olması.”

“Çalışmanın yöntemi kent planlaması ile ilgili veri toplanıp, literatür taranması, planlama sürecinde karşılaşılan sorunların tespit edilmesi ve çözümünü içermelidir. Planlamada bilgi toplamanın ardından planın belirli bir sistematik çerçeve içerisinde formüle edilmesi gerekmektedir. Son aşama olarak da hazırlanan planın uygulanması ve denetiminin yapılmasıdır. Ancak böyle bir sistematikle çalışıldığında sonuç verim ilişkisi doğru orantılı olabilir.”

“Fiziksel planlama kararları hem yerel olarak hem de merkezi hükümet düzeyinde, Kültür ve Turizm Bakanlığı, Çevre ve Şehircilik Bakanlığı, Büyükşehir Belediyesi, Valilik ve diğer belediyelerce onanabilmektedir. Görüldüğü üzere planlama yetkisi farklı kurumlar arasında dağıtılmıştır.”

“Türkiye’deki gerçek anlamda ilk planlamayı Von Moltke İstanbul’un kent haritasını kullanarak 1836-1839 yılları arasında yapmıştır”

“Planlamanın ilk imar mevzuatı 1848 tarihli “Ebniye Nizamnamesi’’ dir. Daha sonra bu Nizamname 1882 tarihli ‘’Ebniye Kanunu’’ tarafından yürürlükten kaldırılmıştır. Ebniye Kanunu, Osmanlı İmparatorluğu’nun ilk imar kanunu olup, belediyelerin imar faaliyetleriyle ilgili düzenlemelere yer vermiştir.”

"Plansız dönem olarak adlandırılan 1928-1956 döneminde, bütün belediyelerin, imar faaliyetlerini yönlendirmek için imar planlarını yapmak durumunda kaldıkları dönemdir. 28 Mayıs 1928 tarih ve 1351 Kanunla ‘’Ankara Şehri İmar Müdürlüğü’’ kurulmuştur. 18 Haziran 1933 tarihinde çıkartılan kanunla belediyeler 50 yıllık şehir planlarını yapmak zorunda kalmıştır. Bu süreden itibaren 1956 yılına kadar kent planlamasına yön verilmiştir."