SAĞLIK KURUMLARINDA İLETİŞİM

Yapılan araştırmaya göre nüfusumuzun %12’si engelli kişilerden oluşmaktadır.

Hekim-hasta iletişimini etkileyen hekim davranışları kitapta ilgili ünitede örneklenmiştir. Hastanın sözünü kesme ya da tamamlayarak sonlandırma hekim kaynaklı kusurlara örnek olarak gösterilebilir.

Görme engelli hasta odada yalnız bırakılmamalıdır. İlgili seçenekte tam tersi söylendiği için

Konuşma bozuklukları; artikülasyon bozuklukları, akıcılık bozuklukları, ses bozuklukları ve motor konuşma bozuklukları olarak dört grupta sınıflandırılır.

Verilen tanım motor ve konuşma bozukluklarının tanımıdır.

Verilen davranışlar konuşma bozukluğu olan hastalarla iletişim kurarken dikkat edilmesi gereken hususlardan alınmıştır.

İşitme engelli bireylerle iletişim kurarken jest ve mimik kullanılabilir fakat aşırıya kaçılmaması gerekmektedir.

Yukarıda verilen özellikler zihinsel engelli bireylerin genel özellikleridir.

Zor görüşme tabiri tam olarak iyileştirilemez hastalarla iletişim için kullanılır çünkü bu hastaların geleceğe bakışı olumsuz etkilenecek, hastalıklarıyla ilgili ilk defa bilgi sahibi olacaklarıdır.

Zihinsel özür ile uyumlu olarak değerlendirilmesi için hastanın IQ puanının 70-75 bandından düşük olması gerekir.

Engellilik; normal bir kişinin bedensel, zihinsel ve ruhsal özelliklerinden belirli bir oranda ve sürekli olarak kalıtımsal ya da sonradan olma herhangi bir noksanlık sonucu kişinin normal yaşam gereklerine uyamama durumudur.

Genel olarak dil bozuklukları dili anlama algılama, duygu ve düşünceleri formüle edememekten kaynaklanan bozukluklardır. Nedenleri ise anatomik (yarık damak ve dudak, larenjektomi vb), fizyolojik (müsküler distrofi vb), nörolojik (serebral palsi, parkinson vb), biyokimyasal (anoxia vb), psikolojik/psikiyatrik, gelişim sürecindeki aksaklıklara bağlı (öğrenme güçlüğü, okuma güçlüğü vb), olumsuz çevresel etmenlere bağlı, hiçbir nedene bağlanamayan ya da karmaşık nedenlere bağlı (zihin engeli vb) olabilir.

İşitme kayıplarının sınıflandırılması konusunda da şu ayrım dikkati çeker:1- İletim tipi işitme kaybı: Dış kulak yolu ve orta kulak kaynaklı patolojiler nedeniyle oluşan işitme kaybıdır.2- Sensörinöral işitme kaybı: İşitme kaybı koklea ve daha sonraki bölümleri içeriyorsa sensorinöral işitme kaybı olarak tanımlanır.3- Mikst (karışık) işitme kaybı: İletim ve sensörinöral işitme kayıplarının bir arada görülmesidir. 4- Santral işitme kaybı: Problem beynin korteks adı verilen bölgesindedir. 5- Fonksiyonel/organik olmayan işitme kaybı: Kişinin herhangi bir nedenle işitme kaybı var gibi davranması ya da gerçekten işitme kaybının olduğuna inanması ile ortaya çıkan durumdur.

Yaşlılığa bağlı olarak ortaya çıkan işitme bozukluklarına “Presbikuzi” denilmektedir. Bu kişilerin en çok yakınmaları sorunun şiddetine göre, gelen sesi duydukları; ancak anlayamadıkları şeklindedir. Presbikuzili hastaların rehabilitasyonunda ilk uygulama genel olarak uygun işitme cihazı kullanımıdır. İşitme cihazı kullanımı işitme kaybının yol açtığı negatif etkileri ortadan kaldırır ve kişinin yaşam kalitesini artırır.

IQ düzeyine göre sınıiandırılacak olursa; hafif düzeyde zihinsel gelişme geriliği IQ düzeyi 50-55 ile yaklaşık 70 arası olanları, orta düzeyde zihinsel gelişme geriligi 35-40 ile yaklaşık 50-55 arası olanları, ağır düzeyde zihinsel gelişme geriliği 20-25 ile yaklaşık 35-40 arası olanları, ileri düzeyde zihinsel gelişme geriliği ise 20-25’in altında olanları tanımlamaktadır.

Ölümü yaklaşan hasta ve ailesinin içinde bulunduğu süreç literatürde “terminal dönem” olarak adlandırılır. Diğer bir deyişle “terminal dönem”, hastanın hastalıgının geri döndürülemez olduğunun farkına varmasıdır. Bu dönemde hastalar ölümün yaklaştığını bilirler ve genellikle terk edilme, bedensel değerini kaybetme ve ağrıdan korkarlar. Bitirilmemiş işler, bakımdan yoksun kalan çocuklar ve kayıplara bağlı keder hastada kaygı oluşturur. Hasta, içinde bulunduğu durumu kendi yetersizliğinin bir sonucu gibi görerek suçluluk duyar.

Dünya Saglık Örgütünün 2010 yılı verilerine göre dünya genelindeki ölümlerin sebebini en çok bulaşıcı olmayan kronik hastalıklar oluşturmaktadır.

Kronik hastalıklar genel olarak şu başlıklar altında sıralanabilir: Metabolik hastalıklar (Diyabet), Kas iskelet sistemi hastalıkları (Juvenil romatoid artrit, osteoporoz), Nörolojik hastalıklar, Kan hastalıkları (Eksikliklere bağlı kansızlıklar, pıhtılaşma bozuklukları vs), Kalp hastalıkları, Hipertansiyon, Onkolojik hastalıklar (Lösemiler, lenfoma, akciğer kanseri vs), Solunum hastalıkları (Kronik obstrüktif akciğer hastalığı, Astım, Kistik fibrosis), Diğer (Bulaşıcı sarılık, AIDS ve HIV).

Kronik hastalıklar sıklıkla ilerleyici, genellikle de fiziksel, psikolojik ve gelişimsel bozukluklara eşlik etmektedir. Kronik hastalık süreci göreceli olarak stabil (sabit, değişken olmayan) olabilir ya da remisyon (hastalık belirtilerinin sönmesi) ve rekürrens (hastalığın geri dönmesi) dönemleri görülebilir. Bu kişiler geleceğin belirsizliği, hastalığın tekrarlaması, ilerlemesi ve ölüm olasılığı ile karşılaşabilirler.

Komplikasyon: Bir hastalığın gidişi sırasında, hastalığa eklenen ve hastalığı ağırlaştıran tablodur.