Sağlık İşletmelerinde Eğitim ve Geliştirme

1978 yılında Alma Ata Konferansı’nda “21. Yüzyılda Herkese Sağlık” politikasının temelleri atılması ve 1984 yılında da “Dünya Sağlık Örgütü Avrupa Bölgesi Herkese Sağlık Stratejisi ve Hedefleri” kabul edilmesi bu dönüşümün önemli tamamlayıcısı olmuştur. 

Cumhuriyet tarihi boyunca ülkemizde uygulanan sağlık politikaları bazı temel değişim dönemleri geçirmiştir. Dr. Refik Saydam dönemi (1923), Dr. Behçet Uz dönemi (1946) ve Prof. Dr. Nusret Fişek’in öncülüğünde sağlık hizmetlerinde sosyalizasyon uygulamasının başlangıcı (1963); önemli dönüm noktalarıdır. 

Sağlık Bakanlığının görevleri; toplumun hayatını beden, ruhen ve sosyal bakımdan tam iyilik hâli içinde sürdürmesini sağlamak için fert ve toplum sağlığını korumak ve bu amaçla ülkeyi kapsayan plan ve programlar yapmak, uygulamak ve uygulatmak, her türlü tedbiri almak, gerekli teşkilatı kurmak ve kurdurmaktır. Aynı zamanda bu hizmetleri gerçekleştirebilmek için gerekli tesisleri kurmak, işletmek ve meslek personelini yetiştirmek zorundadır. Bu tesisler içinde aile hekimlikleri, ana çocuk sağlığı ve aile planlaması ve temel sağlık hizmetlerini veren üniversite ve devlet hastaneleri vb. de bulunmaktadır.

Sağlık Bakanlığının hazırlamış olduğu yasalar ve yayınladıkları genelgeler kapsamında yapılacak olan birey performansı arttırmaya yönelik eğitim ve uygulamalarının, sistemli bir şekilde yürütülmesi gerekmektedir. Bu eğitimlerin belirli bir program doğrultusunda yürütülmesi ve gerekli koordinasyonun sağlanmasında İl Sağlık Müdürlüklerinin sorumlu olduğu bildirilmiştir.

Sağlık çalışanlarının, mevcut yöneticilerin ve yönetici adaylarının eğitimi konusuna büyük önem verilmektedir. Bu vesileyle 1986 yılında yürürlüğe giren “Sağlık Bakanlığı Hizmet İçi Eğitim Yönetmeliği” dir.

Başta insan gücü olmak üzere bütün kaynakların verimli ve etkili bir şekilde ve iş birliği içinde kullanılması amacıyla Sağlık Araştırmaları Genel Müdürlüğü (SAGEM) tarafından internet üzerinden verilen sistematik sağlık yönetimi eğitimlerinin yürütüldüğü bilinmektedir

Sağlık Bakanlığı; 3 Mayıs 1920 tarihinde, 3 sayılı “Sıhhat ve İçtimai Muavenet Vekaleti Yasası” ile kurulmuştur.

3 Mayıs 1920’de yapılan ilk Bakanlar Kurulu toplantısına Dr. Adnan Adıvar, ilk Sağlık Bakanı olarak katılmıştır.

10 Mart 1921’de bakanlıktan ayrılan Dr. Adnan Adıvar’ın yerine Dr. Refik Saydam bakan olmuştur.

Ankara, İstanbul, Sivas, Erzurum ve Diyarbakır gibi büyük illerde Bakanlığa bağlı numune hastaneleri açılmıştır

1924 yılında İstanbul ve Sivas’ta sağlık memurları okulları açılmıştır.

1925’te İstanbul’da Kızılay Hemşirelik Okulu açılmıştır.

1928 yılında 1912 sayılı “Tababet ve Şuabatı Sanatlarının Tarzı İcrasına Dair Yasa” çıkartılarak sağlık personelinin yetki ve sorumlulukları belirlenmiştir.

1930 yılında çıkarılan 1593 sayılı “Umumi Hıfzıssıhha Yasası” ile sağlık hizmetlerinin politikasının esasları belirlenmiştir.

1936 yılında ise 3017 sayılı “Sağlık ve Sosyal Yardım Bakanlığı Teşkilat ve Memurin Yasası” çıkarılmış, sağlık örgütünün temel çatısı kurulmuştur.

 Dr. Behçet Uz tarafından hazırlanan 1. On Yıllık Milli Sağlık Planı, 1946 yılında toplanan 9. Milli Tıp Kongresi’ne sunulmuştur. 

1. On Yıllık Milli Sağlık Planına göre  ülke 7 sağlık bölgesine ayrılacak ve her bölgenin örgütlenmesi kendine yeterli hâle getirilecekti.

İnformal Eğitim: Örgün öğrenme sistemi dışında gerçekleştirilen öğrenme olarak adlandırılmakla beraber yaygın örgün öğrenmeyi destekleme çabasıdır. Gayriresmi öğrenme çalışması dünyasında; performansı destekleyen literatür, istenen performansı elde etmek için üstlenilen bilimsel bilgi çalışma stratejilerini destekleyen atölye çalışmaları veya konferanslardaki aktiviteler veya sahip olunan bilgi veya uzmanlığı desteklemek için diğer çeşitli formlar şeklinde olabilir.Plansız olan ve de belli bir amaca yönelik olmayan bir eğitim çeşididir. Birtakım olumlu ya da olumsuz davranış biçimleri gözlemlemek mümkündür. Net ve belirgin bir temele oturtulmamış her şekilde öğrenilebilinen eğitimdir. Aile, arkadaş, kitle iletişim araçları, teknoloji, internet ya da sokak gibi ortamlarda alınan eğitim çeşidi olarak karşımıza çıkmaktadır

Eğitim; bireylerin toplumun standartlarını, inançlarını ve yaşama yollarını kendi yaşantıları yoluyla ve kasıtlı olarak belirli bir amaca yönelik, planlı ve programlı bir şekilde istendik yönde değişim meydana getirme sürecidir.

Formal Eğitim, örgün ve yaygın olarak iki, temel sınıfta incelenir.