Sağlık İşletmelerinde Üretim Yönetimi

Üretim yönetimi; üretim fonksiyonunun faaliyetlerini planlama, organize etme, yönetme ve kontrol
etme sürecidir. İşletmenin üretim alt sisteminde kullanılan çeşitli kaynakların ilgili işletmenin politikalarına
uygun olarak kontrollü bir şekilde katma değerli ürüne dönüştürülmesidir. Üretim yönetimi üretim
süreçleriyle ilgili karar verme ile ilgilenir böylece ortaya çıkan mal veya hizmetler, özelliklerine göre istenen
miktarda ve minimum maliyet dışında yapılan planlamaya uygun olarak üretilir

Üretim yönetiminin başlıca amaçları, müşteri
beklentilerinin karşılanması ve kaynakların verimli
kullanımıdır.
Müşteri beklentilerinin karşılanması: Müşteri
isteklerinin karşılanması için müşteri hizmetinin
beklentiler doğrultusunda planlanması ve gerçekleştirilmesi
gerekir. Üretim sistemi, maliyet ve zamanlama
açısından müşteriyi tatmin edebilecek
bir özelliğe sahip olmalıdır. Malları veya hizmetleri
doğru spesifikasyonda, doğru maliyetle ve doğru
zamanda üreterek yeterli düzeyde müşteri memnuniyeti
sağlamak çok önemlidir. Bu nedenle, iyi
bir planlama yaparak doğru (istenilen) şeyi doğru
zamanda ve doğru maliyetler ile üretmek gerekir.
Öncelikle müşteri beklentilerinin belirlenmesi
konusunda çalışmalar yapılarak müşteri talepleri
belirlenmelidir. Bu beklentiler, yapılan işin fonksiyonuna
göre farklılık gösterebilir. Üretim için diğer amaçlar,
düşük fiyat ve teslimatların gecikmemesi iken bu
amaçlar hizmet için de geçerlidir. Bunlar müşteri
memnuniyetinin temel kaynaklarıdır ve bu nedenle
operasyon yöneticileri için müşteri hizmetleri
hedefinin temel boyutu olmalıdırlar.
Kaynakların verimli kullanımı: Bu hedefin gerçekleştirilmesinde
ilk hedef olan, müşteri beklentilerinin
karşılanması göz önünde tutularak kaynakların
kullanılmasıdır. Diğer bir ifade ile kaynakların
verimli kullanımı ile operasyonların etkin olarak
başarılması ve müşteri hizmetlerinin sağlanması
gerekmektedir. Kaynakların verimsiz kullanılması
veya yetersiz müşteri hizmeti, üretim veya hizmet
sisteminin başarısız olmasına yol açabilir.
Burada kaynakların verimli kullanımı, yani
kaynaklardan maksimum etki elde edilmesi boş
beklemelerin veya gereksiz kullanımların en aza indirilmesi
ile ilgilidir. Elde edilen çıktıların girdilere
oranı olarak özetlenen verimlilik kavramı kaynakların
potansiyelinin veya kapasitesinin ne ölçüde
kullanıldığını gösterir

Üretim yönetiminin kapsamı; Tesis Yeri, Tesis Yerleşimi ve Malzeme Taşıma,  Ürün Tasarımı, Süreç Tasarımı,  Üretim Planlama ve Kontrol, Kalite Kontrol, Malzeme Yönetimi, Bakım Yönetiminden oluşmaktadır. 

Üretim yönetimini oluşturan öğeler ve özellikleri şunlardır:

Tesis Yeri: Kuruluşlar tesis yerinin nerede olması konusunda uzun vadeli bir kapasite kararı alması gerekir
ve stratejik düzeyde önemli bir karardır. Tesis Yerleşimi ve Malzeme Taşıma: Tesis yerleşimi, tesislerin iç
fiziksel düzeninin tasarlanması olarak ifade edilebilir. Ürün Tasarımı: Birçok uzman tarafından bir araya
gelinerek üretilen fikirlerin gerçeğe dönüşümü ile ilgilenir. Süreç Tasarımı: Süreç tasarımı ham maddenin
nihai mallara dönüştürülmesi için genel bir süreç rotasının gözle görülebilir hâle getirildiği bir karar verme
sürecidir. Üretim Planlama ve Kontrol: Bu ilke bir şeyin gerçekleştirilmeden önce planlanması gerekliliği
prensibine dayanır. Üretim planlama ve kontrolünün temel işlevleri planlama, rotalama, çizelgeleme, sevkiyat
ve takibi içerir. Kalite Kontrol: Bitmiş ürün veya gerçekleştirilen hizmet üzerinde yapılan kontroldür
ve istenen kalite seviyesini korumak için kullanılan bir sistemdir. Malzeme Yönetimi: Malzeme yönetimi
planlanan üretim için gerekli olan malzemelerin belirlenmesi, elde edilmesi, kontrolü ve kullanımıdır. Bakım
Yönetimi: Modern endüstride özellikle seri üretim yapan kuruluşlarda, ekipman ve makineler toplam
üretken çabanın çok önemli bir parçasıdır.

Kalite kontrolün temel amaçları (Kumar ve Suresh, 2008):
• Üretimi müşteriler için daha kabul edilebilir hâle getirerek, yani uzun ömür, daha fazla kullanışlılık,
sürdürülebilirlik vb. sağlayarak şirketlerin gelirini artırmak
• Kusurlardan kaynaklanan kayıpları azaltarak şirketlerin maliyetini azaltmak
• Büyük ölçekli üretimde imalatın değiştirilebilirliğini sağlamak
• Düşük fiyat ile optimum kalite üretmek
• Üretim veya hizmette yüksek kalite düzeyiyle müşterilerin memnuniyetini sağlamak, müşteri güvenini
ve üreticinin itibarını artırmak
• Kalite kontrol sağlamak için denetim istemi yapmak
• Üretim sırasındaki değişimi kontrol etmek

224 sayılı Sağlık Hizmetlerinin Sosyalleştirilmesi Konusundaki Kanun’un 2. maddesinde
sağlık “Sadece hastalık ve maluliyetin yokluğu olmadan bedenen, ruhen ve sosyal açısından tam bir iyilik
hâlidir.” şeklinde ifade edilmiştir. İlgili kanunun aynı maddesinde sağlık hizmetleri “insan sağlığına zarar
veren çeşitli faktörlerin yok edilmesi ve toplumun bu faktörlerin tesirinden korunması, hastaların tedavi
edilmesi, bedenî ve ruhi kabiliyet ve melekeleri azalmış olanların işe alıştırılması (rehabilitasyon) için yapılan
tıbbi faaliyetler” şeklinde tanımlanmıştır.

Sağlık hizmetleri 3 ana alt sistemden oluşmaktadır:

Birincil Tedavi: Genel hekimler, Dişçiler, Eczacılar, Terapistler

İkincil Tedavi: Hastaneler, Yatarak tedavi, Günübirlik cerrahi, Ayakta tedavi klinikleri

Üçüncül Tedavi: Uzman birimler, Yatarak tedavi, Ayakta tedavi, Rehabilitasyon servisleri

Tipik bir hasta yolculuğu; ilk tanısal konsültasyon için birincil tedavi ile temasla başlamalı,
daha sonra hastanın daha uzmanlaşmış hastalıklar veya tedavi için ikincil tedavi veya daha uzman takip
için üçüncü basamak bir hizmete yönlendirilmesini içerebilir. Bununla birlikte bu alt sistemler zaman
zaman çakışabilir ve bireysel bir hastanın aynı anda birden fazla alt sistemde hizmet alabileceği sıklıkla
doğrudur

Sağlık hizmetleri çalışanları: genel tıp doktorları, uzman tıp doktorları, diş hekimleri, hemşireler,
ebeler, eczacılar, geleneksel ve tamamlayıcı tıp uzmanları, fizyoterapistler, diyetisyenler ve beslenme uzmanları,
odyologlar ve konuşma terapistleri, tıbbi ve patoloji laboratuvarı teknisyenleri, tıbbi teknisyenler
ve diş protez teknisyenleridir.

Sağlık alanında hizmet sağlayıcı birimler: klinik, poliklinik, hastane, ameliyathane,
yoğun bakım hizmetleri ve acil bakım hizmetleridir.

Bir klinik, ayaktan hastalara hitap eden,
yaygın durumları ve hastalıkları ele alan ve tedavi
eden tıbbi bir tesisi ifade eder. Klinikler özel olarak
işletilebilir veya kamu tarafından yönetilebilir
ve finanse edilebilir. Bunlar, özel tedaviler sunan
ve yatılı hastaları gece konaklamalarda kabul eden
daha büyük hastanelerin aksine, tipik olarak yerel
topluluklardaki nüfusun temel sağlık ihtiyaçlarını
karşılar. Günümüzde birçok şirket işyeri kliniklerini,
sırasıyla çalışanlar ve işverenler için ekonomik
ve uygun maliyetli bir önlem olarak entegre etmekte
ve tesis dışı tıbbi bakım için daha iyi sağlık ve
düşük maliyetleri teşvik etmektedir.
Çoğu insan sadece ağrı seviyeleri çok fazla olduğunda
veya acil bakım gerektiren bir travma seviyesi
olduğunda bir hastaneye (veya acil servise) gitme eğilimindedir. Hastaneler ayrıca hastalıklar,
ameliyatlar ve uzman ziyaretleri için yardım da
içerir. Günlük rahatsızlıklar için insanlar genellikle
aile hekimlerini görür veya klinikleri ziyaret ederler.
Klinikler, insanlara rutin randevular ve kontroller
ile koruyucu bakım şansı verir. Bunun ötesinde,
klinikler aşılar sunar ve bölgeye bağlı olarak uzman
ziyaretleri içerebilir. Bazı klinikler belirli bir hastaneye
bağlı olsa da, bağımsız klinikler de mevcuttur

Poliklinikler genel hastanelerde sağlık
hizmetleri bölümü altında bulunan; dış hastanın
hastaneye başvurduğu departman olarak sağlık
kurumunun halkla ilişkisini sağlar. Polikliniklerin
hedefi dış hastanın ayakta muayene ve tedavisinin
yapılabildiği hallerde, hastanın iyileştirilmesi için
gerekli işlemlerin gerçekleştirilmesi ya da ihtiyaç
olan hallerde teşhis ünitelerinde hastalığın tanısının
ve ilk tedavisinin yapılabilmesinin sağlanması;
aynı zamanda kazalarda ilk yardımın yapılmasıdır
(Hacıhasanoğlu, 1990). Poliklinikler, ayaktan
muayene, tetkik, teşhis ve tedavi hizmetlerinin
yapıldığı hastaların yataklı tedavi kurumlarında ilk
müracaat üniteleridir (Yataklı tedavi kurumları işletme
yönetmeliği, Madde 6). Klinik ve poliklinik
arasındaki temel fark, klinik ayaktan hastaların tedavisi
ve teşhisi için hastane gibi bir tıbbi tesis iken,
poliklinik her türlü hastalıkta klinik eğitimi verilen
çok çeşitli hastalıkların tedavi edildiği kliniktir.

Hastane, uzmanlaşmış tıbbi ve hemşirelik
personeli ile tıbbi ekipmanlarla hasta tedavisi
sunan bir sağlık kuruluşudur (WHO, 2018). En
iyi bilinen hastane tipi, tipik olarak yangın ve kaza
mağdurlarından ani bir hastalığa kadar acil sağlık
sorunlarını tedavi etmek için acil servise sahip olan
genel hastanedir. Bir bölge hastanesi tipik olarak,
yoğun bakım için birçok yatak ve uzun süreli bakıma
ihtiyaç duyan hastalar için ek yataklar ile
bölgesinin en önemli sağlık tesisidir. Uzmanlaşmış
hastaneler arasında travma merkezi, rehabilitasyon
hastanesi, çocuk hastanesi, kalp hastanesi, onkoloji
hastanesi gibi özel tıbbi ihtiyaçları ele almak için
hastaneler bulunmaktadır.

Hastanelerin fonksiyonları (Donev vd., 2013):
Akut bakım hastanelerinin temel işlevi, hasta ve
yaralıları teşhis etmek ve tedavi etmektir. Bir hasta
hastalığının niteliği ve ciddiyeti, alınan bakımı
hastanenin türünü belirler. Bakım yatarak ya da
hasta bazında verilebilir. Tüm akut bakım hastaneleri
hasta ve yaralıları tedavi eder. Burada belirtilen diğer işlevlere vurgu yapmaları örgütsel amaçlara
bağlıdır (Rakich vd., 1992).
İkinci bir işlev hastalığı önlemek ve sağlığı teşvik
etmektir. Örnekler hastalara taburcu olduktan sonra
kişisel bakım hakkında bilgi vermek, onlara ev sağlığı
hizmetleri vermek, hastalık taraması yapmak ve
doğum ve sigarayı bırakma sınıfları oluşturmak gibi
diğer toplum hizmetlerine yönlendirmektir.
Üçüncü bir işlev sağlık hizmetleri çalışanlarını
eğitmektir.
Dördüncü işlev, araştırmadır. Yeni ilaçlar ve tıbbi
teknoloji için yapılan klinik prosedürler, bakımın
prosedürünü ve kalitesini, hasta memnuniyeti
anketlerini ve diğerlerini değerlendirmek, hastanede
yapılan en yaygın araştırmalardır.

Ameliyathanelerin yönetimi,
hizmete devamlı hazır bulundurulması, alet
ve malzemenin sağlanması, bakım, onarım ihtiyaçlarının
saptanarak yaptırılmak üzere ilgililere
bildirilmesi ve burada çalışan personelin yönetimi
ve eğitimlerinin yapılması ile genel cerrahi uzmanı
görevli olup bu hususlarda baştabipliğe karşı
doğrudan sorumludur. Birtakım cerrahi dalların
ya da pek çok cerrahın bulunduğu kurumlarda,
ilgili uzmanların fikri alınarak başhekim tarafından
seçilecek cerrahi dal mütehassısı ameliyathane
personeli olarak görevlendirilir. Bu çalışan,
anesteziyoloji uzmanının çalışmadığı kurumlarda,
uyandırma odası çalışmalarının yürütülmesi
ve narkoz elemanıyla uyandırma odası çalışanının
yönetim ve eğitiminden de sorumludur. Tüm bu
hizmetlerin yürütülmesi için ameliyat salonu sayısına
ve iş hacmine göre görevli uzmanın buyruğunda
çalışmak üzere ameliyathane başhemşiresi,
ameliyathane narkoz teknisyeni, ameliyathane
teknisyeni, hemşire, eczacı ve hastane hizmetlisi
gibi gerekli görülen personel görevlendirilir.

Yoğun bakım ünitesi
bir hastanede kritik hastalığı olan hastaları tedavi etmeye adanmış özel bir tesistir. Hastalarda çoklu
organ yetmezliği, solunum durması veya yoğun
izleme gerektiren diğer ciddi sorunlar yaşanıyor
olabilir. Personel, kritik bakımı yönetmek için özel
olarak eğitilmiştir ve bazen hastaların ihtiyaç duydukları
bakımı almasını sağlamak için her hastaya
atanan birkaç personel vardır. Yoğun bakım tıbbı,
kardiyovasküler sistem, gastrointestinal sistem,
merkezi sinir sistemi ve solunum sistemi de dahil
olmak üzere vücudun ana sistemlerine odaklanır.
Yoğun bakım ünitesi bu önemli vücut sistemlerinin
sorunsuz çalışmasını sağlamaya çalışırlar. Koşullarının
sürekli ve dikkatli bir şekilde izlenmesi ve
ayarlanması gerektiği açıksa hastalar yoğun bakım
ünitesine alınacaktır. Oradaki personel, hastalarını
rahat ve stabil tutmak için hızlı bir şekilde kararlar
verebilir ve önemli çalışmalarında kendilerine
yardımcı olacak kapsamlı destek personeli ve özel
ekipman ağına sahiptir. Ameliyattan sonra bazı
hastalara bazı durumlarda yoğun bakım da önerilebilir.
Yoğun bakım ünitesindeki hastalar kritik derecede
hasta olduğu için ölüm oranı bazen çok yüksek
olabilir. Hastane personeli, bir hastayı yoğun
bakım servisine alarak hastanın mümkün olan en
iyi bakımı almasını ve tam iyileşme şansını yakalamasını
sağlayabilir.

Acil tıp, öngörülemeyen
hastalık veya yaralanmaların teşhis ve tedavisine
adanmış tıbbi uzmanlık alanıdır. Acil tıp uygulaması;
ilk değerlendirme, tanı, tedavi ve hızlı tıbbi,
cerrahi veya psikiyatrik bakım gerektiren herhangi
bir hastanın yataklı sağlık tesislerinde alacağı acil
sağlık hizmetlerini içerir. Acil tıp, yere göre tanımlanmamıştır
ancak hastane tabanlı ve bağımsız acil
servislerde, acil bakım kliniklerinde, gözlem tıbbı
birimlerinde, acil tıbbi müdahale araçlarında, afet
yerlerinde uygulanabilir. Acil tıp; toplumun acil
tıbbi müdahalesi, tıbbi kontrol ve afete hazırlık için
planlama, gözetim ve tıbbi yönü kapsar.

Sağlık işletmelerinde üretim yönetimi de tıpkı üretim işletmelerinde üretim yönetiminde olduğu gibi
birtakım girdilerin istenilen kalite düzeyine sahip bazı çıktılara dönüştürülmesi ile ilgilenir. Bu sistemde de
kaynak olarak kullanılan girdiler, dönüşüm süreci ve çıktılar mevcuttur. İşletmede kullanılan çeşitli kaynakların,
ilgili sağlık işletmesinin politikalarına uygun olarak kontrollü bir şekilde katma değerli hizmete
dönüştürülmesidir. Sağlık işletmelerinde elde edilen çıktılar genellikle somut değildir. Sağlık hizmetlerinde
daha fazla emek ve daha az ekipman kullanılır.

Sağlık işletmelerinde üretim yönetiminin kapsamı  tesisin yeri, tesis yerleşimi ve malzeme taşıma,
süreç tasarımı, üretim planlama ve kontrol, toplam kalite yönetimi ve malzeme yönetiminden oluşmaktadır.

Sağlık işletmelerinde üretim yönetiminin öğeleri ve  özellikleri şunlardır:

Tesis Yeri: İnşası tamamlanmış bir hastanenin yeri daha sonra değiştirilemediğinden başlangıçta doğru
yeri seçmek çok önemlidir. Bu noktada özellikle sağlık tesisi yer seçimi problemi için bir karar verici,
maliyetler ve sosyal beklentiler gibi birçok kriteri dikkate almalı ve daha sonra çoklu alternatifleri değerlendirmelidir
(Calvo & Marks, 1973). Tesis Yerleşimi ve Malzeme Taşıma: Sağlık hizmetlerinde yerleşim
planlamasını etkileyen faktörler, özellikle dikkate alınması gereken akışlar açısından üretim sektördekilerinden
farklı olabilir. Üretim yapan bir firmada malzeme akışını analiz eden uygun bir düzen elde etmek
temel hedef iken sağlık tesislerinde insanların akışına, yani hastalara, aileye ve personele öncelik verilir.
Tesis yerleşim maliyetleri, ulaşım akışları, güvenlik, havalandırma, sinyalizasyon, kirlenme, yerleşim planı
ve iş gücü arasındaki esneklik tesis yerleşiminin tasarımında dikkate alınması gereken faktörlerdir.
Hastane tesis yerleşimi; hastane enfeksiyonlarını, hasta düşmelerini, ilaç hatalarını azaltarak ve bazen
de hastanın hastalık seviyesini ve ölüm oranını azaltarak doğrudan hasta güvenliğini artırmaya yardımcı
olabilir. Süreç Tasarımı: Sağlık hizmetlerinde süreç yönetimi, akut hasta bakımını kapsaması sebebiyle
oldukça kritiktir. Genellikle değişim yönetimi modelleri kaliteli hasta bakımını sağlamak için kullanılmaktadır.
Sağlık bakım sistemlerinde kaliteyi iyileştirmenin devamlı bir süreç gerektirdiği hususunda
bir konsensus bulunmaktadır. Pek çok çalışmada, kalite iyileştirme programlarının bir veya daha fazla
birimde işlemsel derecede kalite ve verimliliği iyileştirmeyi sağladığı öne sürülmektedir. Toplam Kalite
Yönetimi: Sağlık hizmetleri, hepsi önemli olan çok çeşitli kalite yönlerini içerir. Sağlık hizmetlerinde
satıcı konumunda doktorlar, hastaneler, bakım evleri, klinikler vb. iken alıcılar konumunda, bu sağlık
hizmetlerini öngörülen fiyatlarla satın alan hastalar vardır. Sağlık hizmetlerinde toplam kalite yönetimi;
gıda, barınma, güvenlik, emniyet, çalışanların tutumu ve hastaneler ve bakım evleri ile bağlantılı olarak
ortaya çıkan diğer faktörler gibi sağlıkla doğrudan bağlantılı ve yakından ilişkili performans kalitesini de
içerebilir. Bu nedenle tedavi, gecikme süresi, hizmet süresi, tıbbi tedavi ve cerrahi ile ilgili zamanlamayı
düzeltmek için büyük avantajlar sağlayacaktır. Üretim Planlama ve Kontrol: Sağlık işletmelerinde üretim planlama talep ve kapasite arasında daha iyi
kontrole yol açarak kaynakların sağlık hizmetlerine göre planlanmasını ve kontrol edilmesini sağlayarak
hastanelerin çok daha etkin bir şekilde çalışmasını sağlamayı amaçlar.Malzeme Yönetimi: Sağlık hizmetlerinde gerek
normal süreçte gerekse acil durumda tedarik zincirinin,
tıbbi malzeme yönetiminin ve dağıtımın
iyi koordine edilmesi gerekir. Bu kapasitenin planlanması,
tedarik etme ve depolama sistemlerinin
tanımlanmasını içerir.

Vissres vd. (2001) üretim kontrol sürecini 5 seviyede
tanımlamışlardır.
Birinci seviye (Hasta Planlama ve Kontrol): Bu
seviye kapasitelerin tek bir hasta ile birleştirildiği
bireysel hastaların süreç seviyesidir. Ayırma noktaları,
bir hasta grubu prosesinde farklı aşamaları tanımlar.
En önemli ayrıştırma noktası olarak teşhis
fazı ve terapatik faz arasındaki ayrım önerilmektedir.
Bu aşamalar farklı türdeki kaynakları gerektirir.
Ayrıca bu noktada talep belirsizliğinde dikkate değer
bir değişiklik vardır.
İkinci seviye (Hasta Grubu Planlama ve Kontrol):
Bu seviye, hasta grupları için tedavi politikalarının
ve aciliyet kriterlerinin tanımlandığı ve kaynakların
hasta gruplarına tahsis edildiği yer olan hasta
grubu düzeyidir. Hasta grubu düzeyinde; sunulacak
performansın tanımlanmasından, hasta grubu için gerekli kaynakların elde edilmesinden, hasta
akışının kontrolünden ve kaynakların hasta grubu
tarafından kullanılmasından sorumlu bir yönetim
fonksiyonu olmalıdır.
Üçüncü seviye (Kaynak Planlama ve Kontrol):
Bu seviye kaynakların seviyesi ile ilgilidir. Bu düzeyde
hedef doluluklar tanımlanır; en çok paylaşılan
kaynak departmanları ile daha sonra en çok
paylaşılan kaynak departmanları arasında başka bir
ayrım yapılabilir. Paylaşılan kaynakların kullanımı,
kaynak koordinasyon gerekliliklerini de getirmektedir.
Paylaşılan kaynaklarla ilgili olarak zaman
paylaşımlı kaynaklar ile diğer paylaşılan kaynaklar
arasında daha fazla bir ayrım yapılır. Zaman paylaşımlı
kaynaklar, belirli süreler için bir kullanıcıya,
yani bir uzmana tahsis edilen kaynaklardır. Diğer
paylaşılan kaynaklar genellikle tüm uzmanlıklar
için mevcut olan ve uzmanlıklar için özel tahsis düzenlemeleri
bulunmayan kaynaklardır. Uzmanlık
zamanının bir kaynak olarak çok işlevli özelliği göz
önüne alındığında çerçevenin bu düzeyinde karar
verme odağı olarak uzmanlığa özel önem verilmektedir.
Kaynak kullanımını optimize etmek için harmanlama
kuralları da dahil olmak üzere uygulama
politikaları ile ilgili uzmanlık kararları düzeyinde
alınabileceği görülmüştür. Örneğin bir hafta ile sınırlı
olan belirleyici bir hizmet döngüsü, acil hastalar
için kısa erişim süresini ve kaynakların yüksek
kullanımını garanti edecektir. Uzman kapasite kullanımını
optimize etmek için minimum parti boyutu
yarım günle sınırlı olabilir. Homojen partiler,
hasta grubunun yönetimini artıracaktır, ancak acil
taleple başa çıkmak için sistemdeki esnekliği artırmak
amacıyla genellikle karışık partiler seçilecektir.
Dördüncü seviye (Hasta Hacimleri Planlama ve
Kontrol): Bu seviye, hastane düzeyinde gerekli kaynak
miktarının belirlenmesi için belirlenen hasta
hacimleri seviyesidir.
Beşinci seviye (Stratejik Planlama): Bu seviye,
hastane düzeyindeki politika kararları ile ilgilidir.
Politika kararları iş gruplarında çalıştırılacak hasta
gruplarının tanımlanmasını ve kaynaklar hakkında
paylaşılan veya paylaşılmayan olarak karar verir.