Sürdürülebilir Kalkınma ve Sağlık

 Büyüme, ülke sınırları içinde gerçekleştirilen üretimin ölçüsü olan gayrisafi yurt içi hasılasının reel olarak artmasıdır.

Ülke sınırları içinde gerçekleştirilen üretim düzeyindeki artışın yanı sıra eğitim kalitesinin artması, sağlık hizmetlerinin sunumunun ve kalitesinin artması, gelir dağılımının daha adil hâle gelmesi, temiz suya ve altyapı hizmetlerine erişimin yaygınlaşması gibi yapısal değişimler sonucunda toplum refahının artmasına kalkınma denir.

Gelişme, kalkınmasını büyük ölçüde tamamlayan bir ülkenin yenilikçi teknolojilerle, buluşlarla, sanayileşmeyle üretim kalitesini artırarak toplumsal refahını artırmasıdır.

Sürdürülebilir kalkınma kavramının ekonomi ve sağlık yazınında yaygın şekilde kullanılması, 1987 yılında Dünya Çevre ve Kalkınma Komisyonunun yayınladığı Brundtland – Ortak Geleceğimiz Raporu ile başlamıştır.

Brundtland Raporu’nda sürdürülebilir kalkınma; “gelecek nesillerin kendi ihtiyaçlarını karşılama yeteneğinden ödün vermeden şimdiki neslin ihtiyaçlarının karşılanması” olarak tanımlanmıştır.

Brundtland Raporu’nda sürdürülebilir kalkınma; “gelecek nesillerin kendi ihtiyaçlarını karşılama yeteneğinden ödün vermeden şimdiki neslin ihtiyaçlarının karşılanması” olarak tanımlanmıştır.

Sürdürülebilir kalkınmanın temel hedefi, toplumdaki insanların ve bir bütün olarak insanlığın maksimum refah düzeyine ulaşmasını sağlamaktır. Bu ana amaca ulaşmak için ise sivil toplum örgütleri, kalkınma uzmanları, uluslararası yardım kuruluşları ve çoğu ülke liderleri, dört oluşumun tamamlanması gerektiği konusunda hemfikirdir. Bu oluşumlar; (1) yapısal değişimi sürdüren sağlıklı ve gelişen bir ekonomi, (2) kazanımların geniş ve dengeli bir ölçüde dağıtılmasını sağlayan bir ekonomi, (3) insan hakları ve özgürlüğü garanti altına alan politik bir sistem ve etkili liderlik, (4) çevreyi korumaya yönelik oluşturulan bir ekonomi politikası, olarak sıralanmaktadır.

Arthur Cecil Pigou’ya göre toplumların ve bireylerin refahı üç tür sermayeden beslenmektedir. Bunlar, doğal çevre, insanlar tarafından yapılan üretim ve insan kaynakları ile bilgi birikiminden oluşan beşeri sermayedir. Bu kaynaklar birbirleri arasında ikame edilebilir ve bu üç sermaye kaynağı arasındaki ikame edilebilirlik gelecek nesillerin refahının kaynağını oluşturmaktadır.

1944 yılında Bretton Woods anlaşması ile ülkelerin para birimlerinin altına endeksli dolara bağlı olan sabit döviz kuru üzerinden değerlendirilmesine karar verilmiştir.

1944 

Yapısal değişim olarak adlandırılan ekonominin değişebilme kabiliyeti, temel olarak, kalkınma hedeflerinin gerçekleştirile­bilmesi için mevcut kaynakların verimliliğinin ar­tırılabilmesi ve değişen koşullara göre verimsizleşen alanlardan verimli alanlara kaydırılabilmesi duru­munu içermektedir.

Dünya bankası, “açık ve öngörülebilir politika oluşturma sürecinin, profesyonel bir bürokratik yönetimin, eylem ve işlemlerinden sorumlu bir hükümetin ve kamusal işlemlere katılımda bulunan sivil toplumun, hukukun üstünlüğü altında oluşturdukları düzeni” ifade etmek için iyi yönetişim kavramını kullanmaktadır.

Çevrecilik hareketinin sürdürülebilir kalkınma alanına dâhil olmasına dair ilk girişim 1962 yılında Amerikalı yazar Rachel Carson’un Sessiz Bahar isimli kitabı ile başlamıştır.

1996 yılında düzenlenen Habitat II İstanbul’da gerçekleştirilmiştir.

“Birleşmiş Milletler İklim Değişikliği Çerçeve Sözleşmesi” Paris Anlaşması ile kabul edilmiştir.

Birleşmiş Milletler, Gündem 2030 doğrultusunda, sürdürülebilir kalkınmanın sağlanması amacıyla 17 temel hedef belirlemiştir.

 OECD sürdürülebilir kalkınma göstergeleri içinde çevresel varlıklar kategorisinde hava kalitesi, su kaynakları, enerji kaynakları ve biyolojik çeşitlilik yer almaktadır.

OECD sürdürülebilir kalkınma göstergeleri içinde sağlık için bir sonuç göstergesi olarak doğumdaki yaşam beklentisi ve kentsel hava kalitesi kullanılmaktadır.

Ülke sınırları içinde üretilen nihai mal ve hizmetlerin o yılın piyasa fiyatları üzerinden değerini ifade eden GSYİH’nin artış oranı, ekonomik büyümeyi temsil etmektedir.

Verimlilik kavramı, mal veya hizmet üretim sü­recinde kullanılan kaynakların elde edilen çıktılara oranını ifade etmektedir.