Rusya İmparatorluğu

XVII. Yüzyılın önemli devlet adamlarından biri. Çarlık Rusyası’nda ünlü Golitsin ailesine mensup. 1676’da Ukrayna’ya gönderildi. Daha sonra Çehrin seferine katıldı. 1682’de dış politikadaki fikirleri çok önemli oldu. 1687 ve 1689’daki Kırım Harekatını yönetti. Buradaki başarısızlığı saygınlığını kaybettirdi. 1689’da Sofya’nın naipliği döneminde onun yanında yer aldı. Dışişleri Bakanlığı ile eş konumdaki bir makamın sahibi olan Golitsin, Sofya’nın çok değer verdiği fiilen Başbakan konumuna sahipti. Sofya’nın düşüşünden sonra uzun süren yaşamının son bölümünü sürgünde tamamladı ve 1714’te öldü. İyi eğitimli, geniş bir bilgiye ve fikri, yeteneklere sahipti. Birkaç dili rahatça konuşabildiği ifade edilir. Golitsin’in en önemli faaliyetleri arasında ceza kanunun sert hükümlerinin yumuşatılması ve Slav-YunanLatin Akademisinin açılması vb. sayılabilir. Golitsin, toplumun gelişimine ve eğitimine, ekonomik alanda ilerlemesine, mali istikrarına, dini özgürlüğüne ve köleliğin kaldırılmasına yönelik görüşlere sahipti.

Asker bir ailede doğdu. 1748’de Semyanovsk alayında askeri hizmete girdi. 1754’de ilk subay rütbesini aldı. Yedi Yıl Savaşlarında (1756-1763) Kunersdorf ve Kolobjeg’in alınmasına iştirak etti. Suvorov bu sırada yarbay rütbesiyle Prusya’ya gönderildi. Aynı yıl Silezya ele geçirildi.1761’de süvari alayı komutanlığına getirildi. 1762’de albay rütbesi ile Heşterhan alayının komutanlığını üstlendi. 1763’de Suzdal alayında Rus askeri sistemi yapılandırılmasına başlanırken Suvorov’un orduda er fikri de uygulanmaya başlandı. 1768’den sonra Smolensk’i terk ederek Ladoga’da Polyak konfederasyonu ile savaştı. Osmanlı-Rus Savaşlarında galibiyetler kazandı. 1783’de Nogayların savunmasını kırarak onları Rusya’ya teslim etti 1788’de Fokşan ve Rımnik’de Osmanlı Devletini yendi. İzmail kalesini Osmanlı Devletinden geri alması dolayısıyla feldmareşal oldu. Ordularını Fransa’dan Alp Dağlarından geçirerek İtalya’ya girmesi ününü arttırdı Bu başarılarından dolayı “generalissimus” unvanını aldı. Suvorov hiç savaş kaybetmemiş nadir komutanlardan biri olarak tarihe geçmiştir.

İlk önemli Rus tiyatro yazarı. Komedi yazarı olarak kabul görmüştür. Anasının kuzusu olarak tercüme edilen Nedorosl eseri ününü pekiştirmiştir. Yarı klasik biçim ve içerdiği bir dizi sahte karakter ve sahte durumlarla oyun Rus taşra kibar sınıfının tavırlarını tarifte büyük bir zenginlik ve gerçekliğe ulaşır. Fonvizin’in bu eserinden başka tercümeleri, uyarlamaları da vardır. Bunlar arasında Rusya’daki abartılı Fransız hayranlığını hicveden komedi Tuğbay da bulunmaktadır. Yabancı ülkelerle ilgili izlenimlerini anlattığı mektuplar serisi de dikkat çekicidir.

talyan göçmeni bir taş oyma ustası Kont C. Bortolomeo Rasterelli St. Petersburg şehri ve civarıyla, Courland’da ise Bühren için çalıştı. Elizabeth döneminde etkisi her yere yayıldı. Tsarskoye Selo’daki Büyük Saray, Kışlık Sarayla birlikte Rasterelli’nin baş eserlerindendir.

Batının Rusya üzerindeki kültürel etkisi, Rusya’nın mahalli geleneklerinin gücü ülkedeki barok yapılarda görülmektedir. 1680’lerden 1760’lara uzanan yüzyıldan daha kısa bir dönem Rus mimarisinin en karakteristik tarzının gelişimine tanıklık etti. Mimaride üç barok birbirinden ayrıldı. Bunların ortak noktası çok renkli bir dekoratifliğe yönelme çabasıdır. Bu özellik pastel tonlarda duvarlar, beyaz renk aracılığıyla öne çıkarılan ayrıntılar, pencereler ve çatılarda görülür. Bu döneme Rastrelli damgasını vurmuştur.

Rus orduları başkumandanı. 1812’de Rusya-Fransa Savaşı’nda Fransızları geri püskürten Rus Mareşal. 1745’te St. Petersburg’ta doğdu. 1759-1760’da Rus ordusuna katıdı. 1764-1769 yılları arasında Polonya’da görev aldı. 1770-1774’de Osmanlı Devleti’ne karşı savaştı. 1787’de Kırım’ın idareciliğine getirildi. 1787-1792’de Osmanlı-Rus Savaşı’nda yararlılıklar gösterdi ve Rusya’nın toprak kazanımlarını arttırdı.

Nopolyon Savaşlarında ün kazandı. Borodino çarpışmasında Rus kuvvetlerinin sol kanadına komuta ederken 1812’de yaralandı ve öldü. II. Dünya Savaşı’nda Alman Merkez Ordular Grubu ve Belorusya’daki Alman kuvvetlerine karşı yapılan Sovyet harekatına “Bagration Harekatı” dendi.

Puşkin kendini romantik olarak tanımlıyordu. Geleneklere ve topluma sorumluluk duygusuna sahipti. Puşkin 1820’lerde sürgünde olduğu için arkadaşlarının yer aldığı Dekabrist ayaklanmaya katılamadı. Sürgün döneminde Puşkin’in yanında çok az kimse vardı. Bu tarihler Puşkin’in edebiyat çalışmalarının en verimli olduğu dönemdir. Puşkin’e göre Rusya’nın Shakespeareci bir oyun yazımına gereksinimi vardı. Boris Godunov’u bu amaçla yazdı. Bütün edebiyat türlerini denedi. Dili kullanmadaki titizliği ve kapsamı eserlerindeki karakteristik özelliğidir. Maça Kızı, Bronz Atlı, Yevgeniy Onegin en önemli eserleridir. Bu arada Pugaçev İsyanı hakkında ciddi tarihsel araştırmalara yönelmiştir.

Nikolay Gogol, köyden gelen bir genç olarak ilk hikayelerinde Ukrayna’daki geçmişinin birikimlerini yansıtır. Gerek Puşkin gerekse Gogol’ün halka yönelik bilgi ve kavrayışının çok ileri düzeyde olduğu ifade edilir. İki İvan Nasıl Kavga Etti?, Petersburg Öyküleri, Müfettiş, Ölü Canlar’ın ilk bölümü (eser yarım kalmıştır) komedi ve dramın derinliğini sunar.

Böylece Rusya, Baltık’a ve Batıya açılan yollara yeniden sahip olmuştu.

1710’da Osmanlı Devleti Rusya’ya savaş açtı. Petro, Eflak ve Boğdan’ın desteğine güvenmiş ancak onlardan söz verilen takviye desteği görememişti. Birlikler erzak sıkıntısı çekiyordu ve Osmanlı ordusu tarafından Prut Nehri’nde kuşatılmıştı. Kesin bir yenilgi ile karşılaşan Petro barış imzalamak zorunda kaldı. Bu konuda daha üstün olan Türk tarafının bundan neden faydalanmadığı sorusu hala tartışmalıdır. Sonuç olarak Petro 1711’de bir barış antlaşması imzalayarak güney filosunu terk etti. Bunun yanısıra Azak’ı ve 1700’lerdeki bazı kazanımlarını Türklere bıraktı.

I.Petro idare, kilise, askeriye ve kültürle ilgili reformların gerçekleşmesi için çalışmıştır.

Laik anlayıştaki okulların açılması, yazı tipindeki değişimler ve basın olgusunun yerleşmesi I. Petro döneminin önemli kültürel gelişmeleri arasında sayılabilir.

Rusya’da güçlü daimi ordu kuruldu ve dvoryan grupları ve streletsi askerleri lağvedildi.  1716’da asker nizamnamesi 1720’de de donanma nizamnamesi yapıldı ve I. Petro bu çalışmalara bizzat kendisi katıldı. Rusya’da madenciliğin gelişimi topçuluğun da gelişmesine yol açtı. XVIII. Yüzyılın birinci yarısında tüfeğin ucuna süngünün yerleştirilmesi ile yeni bir silah tipi oluştu. Bu devirde Rusya, tarihinde ilk kez Don’da ve Baltık’da askeri bir donanma meydana getirdi. 1722’de rütbeler hakkında bir tablo oluşturuldu. Bu tablo dvoryanların mecburi hizmetlerini tasdik etti.

1708’de Petro eski idari organları yeniden kurmaya başladı. 1711’de icra ve mahkeme faaliyetlerinin yüksek organı olan bir senato kuruldu. 1722’den itibaren senato, savcılar tarafından idare ediliyordu. Bu kurum aynı zamanda devlet organlarına nezaret etme hakkını da kazandı. 1722’den itibaren senato, savcılar tarafından idare ediliyordu. Bu kurum aynı zamanda devlet organlarına nezaret etme hakkını da kazandı. 1708-1709’da idare ve idarecilik sisteminde reformlara başlandı. Ülke toprakları olmak üzere 8 eyalete bölündü. 

1700’de patrik Adrian öldü ve I. Petro ona varis tayin etmeyi yasakladı. 1721’de partriklik lağvedildi ve kilise işleri ile meşgul olmak için Kutsal Sinod kuruldu. Kilise mutlakiyetçi devletin bürokratik bir bölümü haline geldi. 

Feodal karın artmasına sebep oldu ve dvoryan votçinası gittikçe güçlenerek ticari ilişkilerini genişletti.

Toprak Sahipleri: Anna ve Elizabeth dönemleri ve onların yöntemleri, adaleti katı kurallarla sağlayan hizmet devletin de dengeleri değiştirerek Petro mirasının temelini sarstı. Alınan önlemler toplumsal etkileriyle hizmet sınıfındakiler için daha kolay, köylüler için ise daha ağır oldu. Soylulara genişleyen olanaklar sağlayan düzenlemeler bu dönemin "Soyluluk Çağı" olarak adlandırılmasına neden olmuştur.

II. Katerina (1762-1796), Pavel (1796-1801) ve I. Aleksandr (1801-1825) hükümdarlıklarına tanıklık eden 1762 ve 1825 yılları arasında Çarlık Rusyası, toprak açısından tarihinin hemen hemen en geniş dönemine ulaştı.

Katerina'nın aydınlanma düşüncesi Montesquie’den Beccaria ya da Voltaire ve Diderot’ya Hume ya da Rousseau’ya kadar oldukça geniş bir alana yayılan düşünürlerin bir sentezi olarak görülebilir.