PORTFÖY YÖNETİMİ

Portföy yönetimi çeşitli aşamalardan geçmektedir. Geleneksel portföy yaklaşımında bu süreçler aşağıdaki gibi sıralanabilir:

Portföye ayrılan fonlar, zorunlu bir takım harcamalardan sonra arta kalan tasarruflar olmalıdır. Yatırım ihtiyacı, en son sırada yer almaktadır.

Geleneksel portföy yönetiminde sınırlamalar;

=((6000*(1+0,09))*(1+0,08))
=7063,2

Bir yatırım portföyünün ne kadarlık bir gelir yaratması gerektiği şu formülle hesaplanır.

=(1+0,08)*42000-28000

=17.360 TL.

Portföyünün büyük bir bölümü tahvil veya hazine bonosu gibi nispeten düşük riskli varlıklardan oluşan yatırımcılar ihtiyatlı olarak nitelendirilmektedir. Portföyünde hemen hemen eşit oranda pay senedi ile tahvil ve hazine bonosu bulunduran yatırımcılar ise dengeli yatırımcı olarak tanımlanmaktadır. Agresif yatırımcıların portföylerinin ise büyük bir bölümünü pay senetleri oluşturmaktadır.

Geleneksel portföy yaklaşımında portföye dahil edilen menkul kıymetlerin getirileri arasındaki korelasyon dikkate alınmaz.

Üstünlük ilkesine göre belirli bir beklenen getiri düzeyinde en az riskli portföy tercih edilmelidir.

Geleneksel portföy teorisi, portföy performansı ile menkul kıymet sayısı arasında doğrusal bir ilişki olduğunu savunmaktadır. Diğer bir ifade ile yatırımcıların sadece portföydeki menkul kıymet sayısını artırarak risk faktörünü azaltabileceği öngörülmektedir.

Portföy yönetimi çeşitli aşamalardan geçmektedir. Geleneksel portföy yaklaşımında bu süreçler aşağıdaki gibi sıralanabilir:

Portföye ayrılan fonlar, zorunlu bir takım harcamalardan sonra arta kalan tasarruflar olmalıdır. Her ailenin yapacağı harcamalarda kendine özgü ve bir öncelik sıralaması vardır. Bu sıralama Maslow’un ihtiyaçlar hiyerarşisine benzemektedir. Buna göre yatırım ihtiyacı, en son sırada yer almaktadır.

Yatırımcıya ait bilgilerin toplanması aşamasında Yatırımcının gelir düzeyi, tüketim eğilimi, tasarruf hacmi, hukuki durumu, eğitimi, geleceğe ilişkin bekleyişleri gibi faktörler öncelikle saptanmalıdır. Yatırımcının temel ihtiyaçlarını karşılayabilme oranı ve yatırıma ayıracağı fonların düzeyi ile bu şekilde ayırdığı fonların tekrar başka amaçlar için çözülmesi olasılığı araştırılmalıdır.

Yatırımcının finansal hizmeti alacağı aracı kurumla ilgili aşağıdaki soruları sormasında fayda vardır.

Menkul kıymet portföyündeki maksimum risk düzeyini sınırlayan faktörler söz konusudur. Bunlar, yüklenilecek risklerdir.

Cari Fiyatlarla Anaparanın Korunması İhtiyacında bazı portföylerin kısa bir anda paraya dönüştürülmesi zorunlu olabilir. Bu tür portföyler için, anaparanın emniyeti büyük bir önem taşır. Bu noktada menkul kıymetin likiditesi önem kazanmaktadır.

Yüksek getiri beklentisi içerisinde olan yatırımcılar tahvillere göre daha riskli olan pay senedi yatırımlarını tercih edecektir. Yatırımcılar pay senedi yatırımlarının riskli olduğunu bildikleri için, iyi bir çeşitlendirmenin yapılmış olmasını isterler. Ancak, bazı yatırımcılar, getiri beklentisi yüksek olsa bile, pay senetlerine ait yüksek riskleri yüklenmek istemeyebilirler.

Anaparanın korunmasına ilişkin ihtiyacın saptanmasında elde tutma süresi, yatırıma ayrılmış paraya duyulan ihtiyacın şiddeti ile ilgilidir. Sürenin kısa olması, yani yatırıma ayrılan para dışındaki gelir kaynaklarının yetersizliği, menkul kıymetlerin paraya dönüştürülme olasılığının yüksek olduğunu gösterecektir.

Çeşitlendirme yapılırken aşağıdaki stratejiler izlenebilir:
1. Farklı endüstrilerdeki işletmelerin pay senetleri alınabilir.
2. Farklı işletmelerin pay senetleri alınabilir.
3. Farklı bölge ve ülkelerdeki işletmelerin pay senetleri alınabilir.
4. Hisse senedi ve tahvil gibi farklı yatırım araçları portföye dâhil edilebilir.
5. Yatırım ortaklığı, yatırım fonu ve holding gibi işletmelerin menkul kıymetleri satın alınabilir.
6. Çeşitli ürünleri olan işletmelerin pay senetleri alınabilir.
7. Geçmişte fiyatları birlikte ve aynı yönde hareket etmeyen işletmelerin pay senetleri alınabilir.

Portföy oluşturularak riskin azaltılabileceği düşüncesi temel olarak, “portföyü oluşturan menkul kıymetlerin getirileri aynı yönde hareket etmeyeceğinden, portföyün riski tek bir menkul kıymetin riskinden küçük olacaktır” fikrinden doğmuştur. İşte, geleneksel portföy teorisi, bu prensipten hareketle, portföy içindeki menkul kıymet sayısının arttırılması ilkesine dayanır. Bu yaklaşımı, “bütün yumurtaları aynı sepete koymamak” şeklinde tanımlamak da mümkündür.