PORTFÖY YÖNETİMİ - Deneme Sınavı - 8

Portföy amaçlarının belirlenebilmesi için, sınırlamaların ortaya çıkarılması zorunludur. Bu sınırlamalar geleneksel portföy yönetiminde;

1. Cari fiyatlarla gelir elde etme ihtiyacı,

2. Sabit fiyatlarla gelir elde etme ihtiyacı,

3. Cari fiyatlarla anaparanın korunması ihtiyacı,

4. Sabit fiyatlarla anaparanın korunması ihtiyacı,

5. Vergiden muafiyet ihtiyacı,

6. Yatırımcının risk karşısındaki tutumu şeklinde belirlenmiştir.

Rehin Değeri: Anaparanın emniyeti açısından, göz önüne alınacak ikinci önemli nokta, portföy yatırımının güvence olarak gösterilerek ödünç para bulma olanağının olup olmamasıdır. Böyle bir ihtiyacın varlığı durumunda, ödünç paraya duyulacak gereksinim düzeyine göre, portföyde tahvil ağırlıklı bir yapılanmaya yönelmek doğru olacaktır. Özellikle finansal yönden güçlü, tanınmış işletmelere ait tahviller veya devlet tahvilleri portföye dâhil edilmelidir.

Üstünlük ilkesine göre yatırımcı aynı risk düzeyine sahip ancak farklı getiri sağlayan portföylerden V portföyünü tercih etmelidir.

Portföye ayrılan fonlar, zorunlu bir takım harcamalardan sonra arta kalan tasarruflar olmalıdır. Her ailenin yapacağı harcamalarda kendine özgü ve bir öncelik sıralaması vardır.Yatırım ihtiyacı, en son sırada yer almaktadır.

Geleneksel ve modern portföy yönetimi birbirinden uygulama olarak ayrılsa da ikisi de çeşitlendirme ile riski düşürmeyi içermektedir. Geleneksel portföy yönetimi basit çeşitlendirmeyi, modern portföy yönetimi ise istatistiki işlemlere, menkul kıymetler arasındaki ilişkiye göre çeşitlendirmeyi savunmaktadır.

Portföy yönetimi çeşitli aşamalardan geçmektedir. Geleneksel portföy yaklaşımında bu süreçler aşağıdaki gibi sıralanabilir:

Portföye ayrılan fonlar, zorunlu bir takım harcamalardan sonra arta kalan tasarruflar olmalıdır. Yatırım ihtiyacı, en son sırada yer almaktadır.

Geleneksel portföy yönetiminde sınırlamalar;

=((6000*(1+0,09))*(1+0,08))
=7063,2

Bir yatırım portföyünün ne kadarlık bir gelir yaratması gerektiği şu formülle hesaplanır.

=(1+0,08)*42000-28000

=17.360 TL.

Portföyünün büyük bir bölümü tahvil veya hazine bonosu gibi nispeten düşük riskli varlıklardan oluşan yatırımcılar ihtiyatlı olarak nitelendirilmektedir. Portföyünde hemen hemen eşit oranda pay senedi ile tahvil ve hazine bonosu bulunduran yatırımcılar ise dengeli yatırımcı olarak tanımlanmaktadır. Agresif yatırımcıların portföylerinin ise büyük bir bölümünü pay senetleri oluşturmaktadır.

Geleneksel portföy yaklaşımında portföye dahil edilen menkul kıymetlerin getirileri arasındaki korelasyon dikkate alınmaz.

Üstünlük ilkesine göre belirli bir beklenen getiri düzeyinde en az riskli portföy tercih edilmelidir.

Geleneksel portföy teorisi, portföy performansı ile menkul kıymet sayısı arasında doğrusal bir ilişki olduğunu savunmaktadır. Diğer bir ifade ile yatırımcıların sadece portföydeki menkul kıymet sayısını artırarak risk faktörünü azaltabileceği öngörülmektedir.

Portföy yönetimi çeşitli aşamalardan geçmektedir. Geleneksel portföy yaklaşımında bu süreçler aşağıdaki gibi sıralanabilir:

Portföye ayrılan fonlar, zorunlu bir takım harcamalardan sonra arta kalan tasarruflar olmalıdır. Her ailenin yapacağı harcamalarda kendine özgü ve bir öncelik sıralaması vardır. Bu sıralama Maslow’un ihtiyaçlar hiyerarşisine benzemektedir. Buna göre yatırım ihtiyacı, en son sırada yer almaktadır.

Yatırımcıya ait bilgilerin toplanması aşamasında Yatırımcının gelir düzeyi, tüketim eğilimi, tasarruf hacmi, hukuki durumu, eğitimi, geleceğe ilişkin bekleyişleri gibi faktörler öncelikle saptanmalıdır. Yatırımcının temel ihtiyaçlarını karşılayabilme oranı ve yatırıma ayıracağı fonların düzeyi ile bu şekilde ayırdığı fonların tekrar başka amaçlar için çözülmesi olasılığı araştırılmalıdır.

Yatırımcının finansal hizmeti alacağı aracı kurumla ilgili aşağıdaki soruları sormasında fayda vardır.

Menkul kıymet portföyündeki maksimum risk düzeyini sınırlayan faktörler söz konusudur. Bunlar, yüklenilecek risklerdir.