PORTFÖY YÖNETİMİ - Deneme Sınavı - 7

Cari Fiyatlarla Anaparanın Korunması İhtiyacında bazı portföylerin kısa bir anda paraya dönüştürülmesi zorunlu olabilir. Bu tür portföyler için, anaparanın emniyeti büyük bir önem taşır. Bu noktada menkul kıymetin likiditesi önem kazanmaktadır.

Anaparanın korunmasına ilişkin ihtiyacın saptanmasında elde tutma süresi, yatırıma ayrılmış paraya duyulan ihtiyacın şiddeti ile ilgilidir. Sürenin kısa olması, yani yatırıma ayrılan para dışındaki gelir kaynaklarının yetersizliği, menkul kıymetlerin paraya dönüştürülme olasılığının yüksek olduğunu gösterecektir.

Çeşitlendirme yapılırken aşağıdaki stratejiler izlenebilir:
1. Farklı endüstrilerdeki işletmelerin pay senetleri alınabilir.
2. Farklı işletmelerin pay senetleri alınabilir.
3. Farklı bölge ve ülkelerdeki işletmelerin pay senetleri alınabilir.
4. Hisse senedi ve tahvil gibi farklı yatırım araçları portföye dâhil edilebilir.
5. Yatırım ortaklığı, yatırım fonu ve holding gibi işletmelerin menkul kıymetleri satın alınabilir.
6. Çeşitli ürünleri olan işletmelerin pay senetleri alınabilir.
7. Geçmişte fiyatları birlikte ve aynı yönde hareket etmeyen işletmelerin pay senetleri alınabilir.

Portföy oluşturularak riskin azaltılabileceği düşüncesi temel olarak, “portföyü oluşturan menkul kıymetlerin getirileri aynı yönde hareket etmeyeceğinden, portföyün riski tek bir menkul kıymetin riskinden küçük olacaktır” fikrinden doğmuştur. İşte, geleneksel portföy teorisi, bu prensipten hareketle, portföy içindeki menkul kıymet sayısının arttırılması ilkesine dayanır. Bu yaklaşımı, “bütün yumurtaları aynı sepete koymamak” şeklinde tanımlamak da mümkündür.

Portföy yönetimi çeşitli aşamalardan geçmektedir. Geleneksel portföy yaklaşımında bu süreçler aşağıdaki gibi sıralanabilir:

Yatırımcıya ait bilgilerin toplanması,

Yatırımcının amacının belirlenmesi,

Yatırım politikaları ve portföye alınacak menkul kıymetlerin seçimi,

Portföy çeşitlendirmesidir.

Yatırımcı, yatırım uzmanına amacını ve genel yatırım planını açık şekilde anlatmalıdır. Bunun için yatırımcı, yatırım öncesinde aşağıdakine benzer bazı kararları almış olması gerekir. Bu kararlar yatırım planlamasının genel çerçevesini oluşturur.

Portföy amaçlarının belirlenebilmesi için, sınırlamaların ortaya çıkarılması zorunludur. Bu sınırlamalar geleneksel portföy yönetiminde;

1. Cari fiyatlarla gelir elde etme ihtiyacı,
2. Sabit fiyatlarla gelir elde etme ihtiyacı,
3. Cari fiyatlarla anaparanın korunması ihtiyacı,
4. Sabit fiyatlarla anaparanın korunması ihtiyacı,
5. Vergiden muafiyet ihtiyacı,
6. Yatırımcının risk karşısındaki tutumu şeklinde belirlenmiştir.

[1000*(1+0,09)]*(1+0,08)*(1+0,07) = 1259,6

Bazı portföylerin kısa bir anda paraya dönüştürülmesi zorunlu olabilir. Bu tür portföyler için, anaparanın emniyeti büyük bir önem taşır. Bu noktada menkul kıymetin likiditesi önem kazanmaktadır. Likidite, döviz, menkul kıymet, gayrimenkul gibi herhangi bir aktifin kısa sürede ve sorunsuz bir şekilde (değer kaybına uğramadan) nakde çevrilebilen, kullanılmaya hazır satın alım gücünü ifade eder. Yatırım yapılan menkul kıymet istenildiği an paraya çevrilemiyorsa düşük bir likiditeye sahip demektir. Likiditesi düşük menkul kıymetlere yapılan yatırım özellikle gelecekte ortaya çıkabilecek daha iyi fırsatlardan yararlanabilme olasılığını azaltmaktadır.

Et = (1 + α)t H0 – Qt

= (1 + 0,09) * 100.000 – 22.000 = 86.000

Anaparanın korunmasına ilişkin ihtiyacın saptanmasında üç önemli konu bulunmaktadır.

Elde Tutma Süresi,

Rehin Değeri,

Enflasyon Etkisi.

Portföyünün büyük bir bölümü tahvil veya hazine bonosu gibi nispeten düşük riskli varlıklardan oluşan yatırımcılar ihtiyatlı olarak nitelendirilmektedir. Portföyünde hemen hemen eşit oranda pay senedi ile tahvil ve hazine bonosu bulunduran yatırımcılar ise dengeli yatırımcı olarak tanımlanmaktadır. Agresif yatırımcıların portföylerinin ise büyük bir bölümünü pay senetleri oluşturmaktadır.

Geleneksel portföy analizinde menkul kıymet seçim ilkeleri şunlardır:

Pay senetlerine yatırım yapılırken, daha çok sayıda ve farklı endüstrilere ait pay

senetlerinin seçilmesi.

Tahvil yatırımlarında ise, değişik sektörlerden seçilmiş vadeleri aynı menkul kıy-

met sayısının 10-15’e çıkarılması ilkesi benimsenmiştir.

Yatırımcının risk karşısındaki tutumu portföylerin içeriğini belirlemektedir. Yüksek getiri beklentisi içerisinde olan yatırımcılar tahvillere göre daha riskli olan hisse senedi yatırımlarını tercih edecektir. Yatırımcılar hisse senedi yatırımlarının riskli olduğunu bildikleri için, iyi bir çeşitlendirmenin yapılmış olmasını isterler. Ancak, bazı yatırımcılar, getiri beklentisi yüksek olsa bile, hisse senetlerine ait yüksek riskleri yüklenmek istemeyebilirler.

Portföy amaçlarının belirlenebilmesi için, sınırlamaların ortaya çıkarılması zorunludur. Bu sınırlamalar geleneksel portföy yönetiminde; 1. Cari fiyatlarla gelir elde etme ihtiyacı, 2. Sabit fiyatlarla gelir elde etme ihtiyacı, 3. Cari fiyatlarla anaparanın korunması ihtiyacı, 4. Sabit fiyatlarla anaparanın korunması ihtiyacı, 5. Vergiden muafiyet ihtiyacı, 6. Yatırımcının risk karşısındaki tutumu şeklinde belirlenmiştir.

Portföyünün büyük bir bölümü tahvil veya hazine bonosu gibi nispeten düşük riskli varlıklardan oluşan yatırımcılar ihtiyatlı olarak nitelendirilmektedir. Portföyünde hemen hemen eşit oranda hisse senedi ile tahvil ve hazine bonosu bulunduran yatırımcılar ise dengeli yatırımcı olarak tanımlanmaktadır. Agresif yatırımcıların portföylerinin ise büyük bir bölümünü hisse senetleri oluşturmaktadır.

Soruda bir tek "a" seçeneğindeki ifadede çeşitlendirilecek stratejileri yer verilmiştir. Diğerleri aşırı çeşitlendirmenin sakıncalarıdır.