ÖZEL ÖĞRETİM YÖNTEMLERİ II

Öğrenme bireyin çevresiyle girdiği etkileşim veya yaşantılar sonucu meydana gelir.

Bireyi belli davranışlar sergilemeye yönlendiren içsel olaylar olarak tanımlanan kavram güdülenme durumudur.

Davranışta beklenen değişimlerle, gözlenen değişimleri ilişkilendiren yapılar bütünü olarak ifade edilen kavram öğrenme kuramıdır.

Bilginin duyumlar ve deneyimler yoluyla kazanılabileceğini öne süren felsefi görüş amprizmdir.

Bağlaşımcılık kuramı ve klasik koşullanma fikrini ortaya atan bilim adamı Edward Lee Thorndike'dır.

Bireyin hiçbir dış uyarana bağlı olmadan ortaya koyduğu davranışlar olarak nitelendirilen kavram edimsel davranıştır.

Herhangi bir nesnenin biçimi ya da mekândaki konumu değiştiğinde, miktar, ağırlık ve hacminde değişiklik olmayacağını bilme becerisi olarak adlandırılan kavram nesnenin korunumudur.

Çocuğun mevcut gelişim düzeyinde kendi bilgi, beceri ve kapasitesi ölçüsünde sahip olduğu beceriler ile bir yetişkinin yardımı ile ulaştığı potansiyel gelişim düzeyi arasındaki fark” olarak tanımlanan yakınsak gelişim alanı bilişsel yapılandırmacılıkla ilgili değil sosyal yapılandırmacılıkla ilgili bir kavramdır.

Çocuğun mevcut gelişim düzeyinde kendi bilgi, beceri ve kapasitesi ölçüsünde sahip olduğu beceriler ile bir yetişkinin yardımı ile ulaştığı potansiyel gelişim düzeyi arasındaki fark” olarak tanımlanan kavram yakınsak gelişim alanıdır.

Çocuğun doğal ortamdaki gelişimi, bilgisi ve performansını ölçme ve değerlendime yöntemlerinin bütünü olarak tanımlanan kavram otantik ya da dinamik değerlendirmedir.

Öğrenme, kişinin çevresiyle girdiği etkileşim ve deneyimler sonucu davranışlarında ve davranış kapasitesinde ortaya çıkan kalıcı değişimlerdir.

Ampirizm: Bilginin duyumlar ve deneyimler yoluyla kazanılabileceğini öne süren felsefi görüştür.

20. Yüzyılın bafllarında ilk defa John B. Watson tarafından ortaya atılan davranışçılık yaklaşımı gözlemlenebilir öğrenmeye ilişkin bir yönelimi tanımlamaktadır.

Uyarıcı: Bireyi harekete (eylem yapma) geçiren içsel ve dışsal olaylar. Örneğin duyduğumuz bir müzik, gördüğümüz bir renk birer uyarıcıdır.

Özümseme; çocuğun karşılaştığı durumu anlamlandırma sürecidir.

Nesne devamlılığı: Görüş alanı dışına çıkan bir nesnenin halen var olduğunu kavrama becerisidir.

Bilginin doğrudan verilmesi ve oluşturulması yerine yapılandırılması ve yorumlanması sürecini temel alan yapılandırmacı görüşü okulöncesi sınıf ortamına aktarırken aşağıdaki ilkeleri dikkate almanız önerilmektedir:

Unutmayın yapılandırmacı görüşe göre, öğrenme durumsal, gelişimsel, öznel ve sosyal nitelikler sergiler. Durumsal ile söz edilen öğrenmenin çevresel şartlara göre değişeceğidir. Gerçek hayattan problemlerin çözümü bu noktada çocuk için daha anlamlı ve kalıcı bir öğretidir. Gelişimsel ile kastedilen ise her bireyin farklı gelişim adımları olduğudur. Öğrenmenin öznel olması her çocuğun farklı öğrenme biçimi sergileyeceğine işaret eder. Bu bağlamda, bireysel farklılıkları bir zenginlik olarak görmemiz gerekir. Son olarak sosyallik ile sözü edilen bilgi diğerleri ile etkileşim sonucu geliştirilir; yani öğrenme sosyal bir olaydır.

Gardner, 1983 yılında Çoklu Zeka Kuramını (ÇZK) ilk ortaya attığında yedi zeka alanının varlığından söz etmiştir. Bunlar (1)Sözel/Dilsel Zeka; (2) Mantıksal/Matematiksel Zeka; (3) Görsel/Uzlamsal (Mekansal) Zeka; (4)Bedensel/Kinestetik Zeka; (5) Müziksel/Ritmik Zeka; (6)Sosyal/Bireylerarası Zeka ve (7) Kişisel/Öze dönük Zeka olarak adlandırılmıştır. Sonraları Checkley’le (1997) yaptıkları bir görüşmede, sekizinci bir zeka alanının daha varlığından söz eden Gardner 1999 yılında yayımladığı Zekalar Yeniden şekillendi adlı eserinde aslında yedi alandan oluşan listeye “Doğacı Zeka” olarak adlandırdığı sekizinci zeka alanını eklemiştir.

Üstbiliş kavramını ilk kez ortaya atan Amerikalı gelişimsel psikolog John Flavell’e (1979) göre, üstbiliş “bireyin kendi bilişsel süreçleri hakkındaki bilgisi ve bu bilginin bilişsel süreçleri kontrol etmek için kullanılmasıdır”.