OSMANLI TÜRKÇESİNE GİRİŞ I

Alıntı: Bir dilin başka dillerden aldığı kelime ve gramer biçimlerine denir.

Halklılaştırma: Başka dillerden alınmış kelimelerdeki sesçe yabansı yanların bir dili konuşan halk tarafından kendi dilinin ses düzenine uygun hâle getirilmesidir.

Fesahat: Sözün/bir kelimenin sesçe nitelikleri özenle gözetilip korunarak; akıcı, pürüzsüz, açık, anlaşılır biçimde söylenmesi ve kullanılmasıdır.

Osmanlı Türkçesi alfabesi Arap alfabesine dayanır.

Osmanlı Türkçesi alfabesi Arap alfabesine dayanır. 28 harften oluşan Arap alfabesine Farslar kendi dillerindeki farklı üç ses için küçük değişikliklerle 3 işaret eklemişler ve harf sayısını 31’e çıkarmışlardır.

28 harften oluşan Arap alfabesine Farslar kendi dillerindeki farklı üç ses için küçük değişikliklerle 3 işaret eklemişler ve harf sayısını 31’e çıkarmışlardır.

Bitişmeyen harfler. Bunlar yazıda yalnızca kendilerinden önce gelen diğer harflerle bitişir; içinde kendileri de yer almak üzere, sonra gelen harflerle ise bitişmez: Bitişmeyen harfler: Eski gramerlerde bunlara ‘münfasıl harfler’ denmiştir.

Bitişen harfler: Eski gramerlerde bunlar da ‘müttesıl harfler’ diye adlandırılmıştır.

Tablo 1.1 Bitişen Harflerin Yalın, Başta, Ortada, Sonda ve Birbirine Ulanmış Biçimleri.

Arap alfabesine dayanan eski Osmanlı alfabesinin, tanıdığımız harfler dışında, yardımcı işaretleri de vardı. Arapça’da özellikle Kur’an’da kullanılmış
olan bu işaretlerin en önemlileri kısa ünlü işaretleridir. Hareke denilen bu işaretlere Türkçe metinlerde özellikle XVI. yüzyıl sonlarına kadar geniş
ölçüde yer verilmiştir:

Harfin Türkçe karşılığı "be"dir.

Harfin Türkçe karşılığı "ha"dır.

Harfin Türkçe karşılığı "ye"dir.

Harfin Türkçe karşılığı "rı"dır.

Harfin Türkçe karşılığı "mim"dir.

Harfin Türkçe karşılığı "kef"dir.

Doğru şekil چچچ

Doğru gösterim ش

"dal" önceki harfe bitişir, ancak sonraki harfle bitişmez.

Edebiyat dili "Yazılı Dil" olarak tasnif edilir.