ك kef = k, g, ğ, n : Türkçe’nin tonlu ve tonsuz iki ön damak sesi ve tonlu olanının süreklileşmiş değeriyle yine bir damak sesi olan ve genizsi özelliğiyle ayrılan bir sesi karşılamaktadır. Farslar g’yi k’den ayırmak için bu harfi ‘keşide’ denilen çizgisini ikileyerek yazmışlardır:  ﮓ ﮔ  Bu iki çizgili biçime kimi ilk dönem Türkçe metinlerinde de yer verilmiştir. Öte yandan Türkçe’nin genizsi n sesini ayırt etmek için de, kimi metinlerde üstüne üç nokta  ڭ ݣ  konulmuş bir ayrı biçim kullanılmıştır.

Eski gramerlerde bitişmeyen harflere ‘münfasıl harfler’ denmiştir.

Eski gramerlerde bitişen harflere ‘müttesıl harfler’ denmiştir.

Bitişmeyen harfler. Bunlar yazıda yalnızca kendilerinden önce gelen diğer harflerle bitişir; içinde kendileri de yer almak üzere, sonra gelen harflerle ise bitişmez: ا elif, د dal, ذ zel, ر rı, ز ze, ژ je, و vav, ه he. Görüldüğü gibi E seçeneğindeki ذ zel bitişmeyen harflerdendir.

پ pe = p: Bu harf Türkçe ve Farsça’daki ortak sesin işaretidir. Arap alfabesine sonradan eklenmiştir.

ط tı = t : Arapça’ya özgü bir sesin işaretidir. Birkaç Farsça kelimede de karşılaşılır. Türkçe’nin kalın sıradan kelimelerinde ت te ve د dal yerine de kullanılmıştır. Daha çok kelime başında görülen bu kullanım sesin tonlu ve tonsuz okunması konusunda farklı değerlendirmelere yol açmıştır.

Bugünkü Latin asıllı alfabenin kabulüne kadar yüzyıllarca kullanılmış olan yazımız, Arap alfabesine dayanır. Araplar, İranlılar ve Türkler tarafından kullanılmış olan bu alfabenin işaretleriyle şekillenen yazı, tarih içinde işlenmiş, geliştirilmiş ve çeşitlenerek çok sayıda yazı türü ortaya çıkmıştır. Bunlar arasında en eskisi özellikle Kur’an yazmakta en çok kullanılmış bir yazı türü olan nesihtir.

Osmanlı taliki İran talikinden çarpıcı biçimde farklıdır, bu yüzden İranlılar Türk talikine nestalik adını vermişlerdir.

Oldukça geç bir tarihte ortaya çıkan rık’a türü zamandan tasarruf ihtiyacından doğmuş, günlük işlerde kullanılan, çabuk yazmaya elverişli bir yazı idi. Bu yazıda, daha önce kısaca değindiğimiz gibi, şekillerin ayrıntıları yok edilmiş; sülüs yazıdaki eliflerin ucunda bulunan saçaklar (zülfeler) düşmüş, gözlü harflerin gözleri kapatılmış, dişli harflerin dişleri düzlenmiş, iki noktalar çizgiye, üç noktalar ters v’ye dönüştürülmüş, eğri çizgiler düzleşmiş, ya da şın ve nun’da olduğu gibi, kırılarak köşeli duruma getirilmiştir.

ظ zı harfi kelimede kalın ünlüyü tanıtmak için kullanılmış bir harftir, ancak örnekleri çok sınırlıdır: قاظ kaz gibi.

Oğuzcanın belirtilen dönemine Eski Anadolu Türkçesi adı verilmektedir.

Yazı dilinin ilk seviyesi geniş kitlelere hitap etmeyi amaçlar. Dolayısıyla sanatlı bir dili ve hüner göstermeyi arka plana itmiştir.

Tanımda verilen kavramı halklılaştırma olarak isimlendirebiliriz.

Halkın büyük çoğunluğu o dönemde şehirlerde değil kırsalda yaşamaktadır. Ayrıca şehirde yaşaması yazı dilinin farklılaşmasında değil sabit kalmasında daha etkili olacaktır.

Osmanlı Türkçesinin şehirli dili olarak İstanbul Türkçesi şeklinde temayüz etmesi XV. yüzyılın ortalarından itibaren hızla kendini belli etmiştir.

Seçeneklerde yer alan harflerden E şıkkındaki harflerin tamamı kendisinden sonrakiyle birleşmez.

Sad ve şin birbirine şekil olarak benzemez. Sad-dad ile şin-sin ile şekilce benzerdir.

E seçeneğinde yer alan işaret esredir. Tenvin iki çizgi ile gösterilir.

e ünlüsünün yazılışı kelime içinde kurallı değildir. Bu durumu örnekler üzerinde görmek gerekir. Dolayısıyla B seçeneği bu sorunun doğru cevabıdır.

C seçeneğinde yer alan صوغوق kelimesi soğuk şeklinde okunmalıdır. Diğer seçeneklerdeki kelimeler doğru okunmuştur.