OSMANLI TÜRKÇESİ I

Eski Anadolu Türkçesi devri İstanbul’un fethine kadar sürer.

Klâsik Osmanlı Türkçesi dönemi 15. yüzyılın ortalarından 19. yüzyıla kadar devam eder.

İranlılar Arap alfabesine sırasıyla پ “pe”, چ “çe” ve ژ “je” harflerini ilave etmişlerdir.

İranlılar Arap alfabesine sırasıyla پ “pe”, چ “çe” ve ژ “je” harflerini ilave etmişlerdir. Bu harflerden پ “pe” E seçeneğindeki سپت “sepet” kelimesinde bulunmaktadır.

Son harfi şeddeli olanlar yalın halde iken tek, ünlüyle başlayan bir ek aldıklarında ikiz okunur. A seçeneğindeki hal, B’deki his, C’deki fen ve D’deki sır kelimeleri ünlüyle başlayan bir ek aldıklarında sondaki ünlü ikizleşir: hal+i > halli, his+i > hissi, fen+i> fenni, sır+a > sırra. Ancak E seçeneğindeki şiir kelimesinde böyle bir durum söz konusu değildir.

Yalnızca B seçeneğinde verilen ث  harfi kendisinden sonraki harflerle birleşir.

Cezm [ ْ ] (sakin, sukun) Harfin üstüne konur ve ünsüz okutur.

Arapça kelimelerin yazılışında uzun ünlüler harfle (elif, vav, ye) gösterilirken kısa ünlüler yazılmaz. Bu sebeple kısa ünlülerin okunmasında hatalar olur.

Sonda bulunan ه harfi kelimelerde ünlü yerine kullanıldığında kendisinden sonrakiyle bitişmez. Buna hâ-i resmiye denir.

Lam ve elifin birleşmesinden لا lamelif harfi oluşmuştur ve Osmanlı Türkçesi alfabesinde yer alır. Bu harf de yalnızca B seçeneğindeki ولايت “ vilayet” kelimesinde bulunmaktadır.