ORTAÇAĞ-YENİÇAĞ AVRUPA TARİHİ

Günümüzde de İngiliz Parlamentosunun toplandığı kraliyet sarayının bir parçası olan Westminster Hall yani İngiltere Parlamentosu 1295’de kralın çağrısı ile toplanır.

Geç Dönem Ortaçağ Dönemi Fransa Kralları:

1360 yılındaki Bretigny Antlaşması ile İngiliz Kralı III. Edward, Fransa tahtındaki iddiasından vazgeçiyordu ancak Fransa krallığına bağlı kuzeydeki Calais ve Picardie ile Fransa’nın Atlantik Okyanusu kıyılarının güneybatısında yer alan Poitou, Limousin, Perigord ve Akitanya bölgeleri İngiltere’ye bırakılıyordu. Bırakılan bu yerler, Fransa krallığının dörtte birinden daha fazlaydı. Bretigny Antlaşması ile Yüzyıl Savaşlarının ilk aşaması da tamamlanmış olur.

Fransa ve İngiltere’nin aksine geç dönem ortaçağ boyunca Almanya merkezileşmesini tamamlayamaz. Geç dönem ortaçağ boyunca Almanya çok sayıda parçaya ayrılmış feodal yapılar topluluğu gibidir. Görünüşte tek bir imparator vardır. Ancak onun yetkileri sadece sistemin başında protokolden ibarettir. Gerçek otorite prensler, yüksek rütbeli rahipler ve şehir heyetleri tarafından icra ediliyordu. Bunların her biri kendi toprağı üzerinde adaleti dağıtmak, para basmak, hatta savaş açmak yetkisine sahipti. İmparatoru seçen yedi elektör prensliğin yanı sıra yaklaşık yirmi beş seküler ve doksan tanesi dinsel olan prenslik, yüzden fazla kontluk, çok daha büyük sayıda düşük seviyeli lordluk ve ayrıca bu dönemde Almanya’da aşağı-yukarı küçük boyutta da olsa üç bin kent bulunuyordu. Almanya’nın bu kadar parçalanmış bir görüntü sunmasının nedeni İngiltere ve Fransa’daki gibi kraliyet ailelerinin soya dayalı olarak babadan oğla geçmemesi ve bundan dolayı da merkezi yönetim anlayışının Alman topraklarında kuvvetlenememesidir. Bunun sonucu olarak Almanya’da imparatorlar hiyerarşiye hükmetmekten ziyade başkanlık ediyorlardı. Diğer bir unsur ise, Fransa’da Paris’in, İngiltere’de Londra’nın idari merkez olarak belirlenmiş olmasına rağmen, Almanya’da sabit bir idari şehir merkezi görülmez.

IV. Karl döneminde (1346-1378) Alman imparatorlar, Kutsal Roma-Cermen İmparatorluğu kavramına son vererek Çek kralı ve Alman imparatoru olmayı tercih etmişlerdir. Böylece tüm Avrupa’yı birleştirme düşüncesine yani Roma geleneğine de ara verilmiş oldu. III. Frederich (1440-1493) papanın elinden taç giymek için Roma’ya giden son imparator oldu.

14. yüzyılda papalar ikamet ettikleri Roma’yı terk edip Fransa’daki Avignon şehrinde oturmaya başladılar. Bunun sonucu olarak da papalar, Fransızlardan seçilmeye başladılar. Papanın Roma’dan ayrılmasından rahatsızlık duyan İtalyanlar, bu olayı “Babil esareti” olarak adlandırdılar.

Almanya’nın kuzeyindeki İskandinavya ülkelerinden İsveç ve Norveç 1397 yılında Danimarka kralına tabi oldular. Böylece Birleşik Danimarka Krallığı oluşmuş oldu.

Karacahisar, Söğüt ve Domaniç civarındaki Türkleri teşkilatlandıran Osman Gazi 1302 yılında merkezi Bizans ordusunu Bafeus Savaşında yenerek bir devlet olarak varlığını kanıtladı.