MİMARLİK TARİHİ

Tanzimat Dönemi’ndeki mekânsal gelişmelerden kamusal alan biçimi ve sosyalleşme mekânı olarak Millet Bahçeleri Osmanlı kentlerinde gözlenen diğer kullanım alanlarıdır.

Yerel yönetimlerle ilgili ilk gelişme, 1984’te çıkarılan 3030 sayılı Büyükşehirlerin Yönetimine İlişkin Yasa’dır. Bu yasa ile Büyükşehir belediyelerinin kurulmasına olanak sağlanmış, Ankara, İstanbul ve İzmir olmak üzere üç ilde Büyükşehir belediyeleri kurulmuştur.

Yerel yönetimlerle ilgili ilk gelişme, 1984’te çıkarılan 3030 sayılı Büyükşehirlerin Yönetimine İlişkin Yasa dır.

1950-1980 Döneminde Türkiye’de Kentleşme Kırsal alanda görülen yapısal dönüşüme paralel olarak ülkemizde, İkinci Dünya Savaşı’nı izleyen yıllarda, kentlere göçün arttığı ve 1950’lerden sonra hızlı bir kentleşme sürecine girildiği izlenmiştir. (Yavuz, Keleş, Geray, 1978: 26) 1950 yılında % 25 civarında olan kentte yaşayan nüfus oranı, sürekli bir artış göstererek 2000 yılında % 64,9’a yükselmiştir (DİE,2000: 25). 1950 yılında nüfusu 10.000’in üzerinde olan yerleşme yeri sayısı 106 iken, 1980 yılında 281 yerleşme yerinin nüfusu 10.000’i aşmış, 59 kentimiz 50.000’in üzerinde nüfusa sahip olmuştur. Kentsel nüfus artış hızı ise 1940-1945 yılları arasında 1,3 iken, 1950 - 1955 döneminde %7,4, 1965-1970 döneminde de oldukça yüksek bir seyir izleyerek % 6,3‘e ulaşmıştır (DİE, 2004: 45, 46; Yavuz, Keleş, Geray, 1978: 26). Hızlı kentleşme sürecinin temel nedenleri, teknolojik gelişme, uygun tarım arazilerinin marjinal sınırlara kadar kullanılması, toprak sahipliğinin bölünmesi ve kutuplaşması gibi “kırın itim- itici faktörler” ile birlikte hızlı nüfus artışıdır. Bir diğer neden, ulaşım olanaklarının artması, altyapının özellikle ulaştırma bağlantılarının 1950’li yıllardan sonra hızla gelişmesi, kırın köy yerleşmesinin dışına açılması, aynı şekilde haberleşme olanaklarının artması sonucunda dış dünya ile ilişkilerinin güçlenmesini sağlayan iletici faktörlerdir

Gecekondu Yasası 1966 yılında çıkarılmıştır.

Yanıt A seçeneğidir.

A seçeneği Tanzimat Dönemi’nde Mekânsal Gelişmeler (1839-1923)'dir.

Osmanlı İmparatorluğu döneminde planlama ve imarla ilgili olarak yürürlüğe giren yasa ve yönetmelikler incelendiğinde mevzuatın, modern kent planlamasının geçmişte oluşan kentsel dokuları tasfiye edici nitelikte olduğu gözlenmektedir. Tasfiye edici bu uygulamalar, imar faaliyetlerinden çok, İmparatorluğun birçok kentinde ortaya çıkan yangınlarca gerçekleştirilmiştir. Yangınlar ve depremler kentin mevcut dokusunun büyük oranda harap olmasına yol açtığından, modernleşmeye karşıt görüşlere rağmen uygulamaları kolaylaştırmıştır (Ergin, 1938: 40). Bu yangınların sonucunda, yangına maruz kalan alanın yollarının genişletilmesi, binaların kâgir binalara dönüştürülmesi için bir Islahat-ı Turuk Komisyonu kurulmuş ve yangın geçiren bölgelerin mevzi planları hazırlanmıştır.