KÜLTÜREL MİRAS YÖNETİMİ

Soru kökünde bahdeilen gelişme II. Dünya Savaşı'nın getirdiği tahribatların ardından gerçekleşmiştir.

Doğru cevap B seçeneğidir.

Birinci Asar-ı Atika Nizamnamesi soru kökünde ifade edilen bağlamla ilgilidir.

Doğru cevap E seçeneğidir.

Sou kökünde ifade edilen sorumluluk birinci dereceden Kültür ve Turizm bakanlığı'na aittir.

Doğru cevapB seçeneğidir.

Turizm ve Tanıtma Bakanlığı 1963 yılında kurulmuştur.

Doğru cevap D seçeneğidir.

Türkiye'de koruma konusundaki temel kanun Kültür Varlıklarını Koruma Kanunu'dur.

Doğru cevap C seçeneğidir.

Vakıflar Genel Müdürlüğü Kültür ve Turizm Bakanlığı'na bağlı olarak faaliyetlerini sürdürmektedir.

Doğru cevap C seçeneğidir.

Soru kökünde ifade edilen alanlar doğal sit alanlarıdır. Yapılan tanım doğal alan ve kaynaklarla ilişkilidir.

Doğru cevap C seçeneğidir.

Kent meydanları korunması gereken kültür ve tabiat varlıkları arasında yer almamaktadır.

Doğru cevap E seçeneğidir.

Avrupa'da tarihi binaların korunması 19.yüzyıldan itibaren ulusal bir endişe konusu olmaya başlamıştır.

Osmanlı Devletinde koruma konusundaki ilk uygulamalar 1869 yılında sadece taşınır eserleri koruma altına alan Birinci Asar-ı Atika Nizamnamesi ile başlamaktadır.

1884 tarihli Nizamname ile Müze-i Hümayun örgütü kurulmuş ve kültür mirasının korunmasındaki uygulamalardan sorumlu ilk örgüt olarak yapılandırılmıştır.

1884 tarihli Nizamname ile Müze-i Hümayun örgütü kurulmuş ve kültür mirasının korunmasındaki uygulamalardan sorumlu ilk örgüt olarak yapılandırılmıştır.

“İstanbul Muhafaza-i Âsar-ı Atika Encümen-i Daimisi” ise kültür mirasının belgelenmesi konusundaki ilk örgüttür.

Eski eserlerin arşivlendirilmesi ve bilimsel çalışmaların yapılması amacıyla 1917 yılında kurulan “İstanbul Muhafaza-i Âsar-ı Atika Encümen-i Daimisi” ise kültür mirasının belgelenmesi konusundaki ilk örgüttür.

Gayrimenkul Eski Eserler ve Anıtlar Yüksek Kurulu 1951 yılında kurulmuştur.

Eski Eserler ve Müzeler Umum Müdürlüğü 1944 yılında kurulmuştur.

Dönemin kent planlamasına 19. Yüzyılın ikinci yarısında Avrupa kentlerinin düzenlenmesinde hâkim olan “Park Hareketi”, kent merkezlerinde geniş bulvarlar açılmasıyla sonuçlanan projeler ve Kuzey Amerika’da “Güzel Kent Hareketi” yaklaşımları yön vermektedir. Hazırladıkları planlarda modern kent planlama unsurlarına yer vermeye çalışan plancı mimarlar o dönemde Türkiye’nin çeşitli kentlerinde çalışan yabancı uzmanların planlama anlayışının takipçisidirler. Bu anlayış içinde koruma konusunun anıtsal tek yapı ölçeğinden çıkarak kentsel ölçeğe gelmesi ise ancak 1970’li yıllardan sonra mümkün olacaktır.

Venedik Tüzüğü 1964 yılında oluşturulmuştur.

Türkiye’de kültürel mirasın saptanması, envanterinin hazırlanması ve korunmasından birinci derece sorumlu kurum Kültür ve Turizm Bakanlığı’dır.

Kültür ve Turizm Bakanlığı’nın kültürel miras politikası ve uygulamalarından Kültür Varlıkları ve Müzeler Genel Müdürlüğü sorumludur. Kültür Varlıklarını Koruma Yüksek Kurulu ile Koruma Bölge Kurulları korunması gereken kültür varlıkları hakkında karar alan yetkili organlardır. Koruma konusunda ikinci önemli kurum Kültür ve Turizm Bakanlığı’na bağlı olarak çalışan Vakıflar Genel Müdürlüğü’dür.

1964 yılında kabul edilen Venedik Tüzüğü’nün anıt eserleri bir sanat yapıtı olduğu kadar, bir tarihsel belge olarak da kabul etmesi günümüzün koruma anlayışının başlangıcıdır. 1964 tarihli Venedik Tüzüğü belirleyici olmuştur. Tüzüğün 1. Maddesinde “Tarihi Anıt kavramı sadece bir mimari eseri içine almaz, bunun yanında belli bir uygarlığın, önemli bir gelişmenin, tarihi bir olayın tanıklığını yapan, kentsel ya da kırsal bir yerleşmeyi de kapsar. Bu kavram yalnız büyük sanat eserlerini değil, ayrıca zamanla kültürel anlam kazanmış daha basit eserleri de kapsar” yönündeki bakış açısı günümüzün koruma anlayışının habercisi niteliğindedir.

 1972 yılında UNESCO’nun Dünya Miras Sözleşmesini kabul etmesi ve Dünya Miras Listesi sistemini kurması ise tüm dünyanın koruma konusunda ortak bir şemsiye altında toplanmasını getirmiştir. 1975 yılında kabul edilen “Avrupa Mimari Miras Tüzüğü” ve ilk kez dile getirilen “bütünleşik koruma” kavramı günümüzde de geçerliliğini sürdürmektedir. Avrupa Mimari Mirasının Korunması Sözleşmesi de yasa olarak 1989 yılında kabul edilmiştir. Avrupa Konseyi’nin 1992 yılında kabul ettiği “Avrupa Arkeolojik Mirasının Korunması Sözleşmesi”, koruma düşüncesinin tüm alanları kapsayacak biçimde geliştiğine işaret etmektedir.