KÜLTÜR SOSYOLOJİSİ

Yirmibirinci yüzyılda yaşayan pek çok iş adamının ve şirketin tablo koleksiyonlarına sahip olması, kültür ürünüyle ekonomik yatırımın nasıl birleştiğine dair bilgi sunabilir. Nitekim görsel sanat ürünleri, bugün müzeler ve sanat galerilerinin oluşturduğu endüstri nedeniyle ekonomik hayatın da önemli bir parçası haline gelmiştir.

Hikâye veya masal anlatıcılığı, şiir düzme ve şiirsel konuşma gibi biçimler bugünün edebi sanatlarının atalarıdır. Malzemesi ve aracı dil olan, bugün şiir, öykü ve roman biçimlerinde karşımıza çıkan edebi sanatların yazıyla başladığını düşünmek yanlış olur.

Aydınlanma'nın Diyalektiği

KÜLTÜREL SERMAYE

Elektronik kitap olarak adlandırılan dijital yay›n biçimi, kağıda olan ihtiyacı ortadan kaldırmıştır.

Hegemonya

Genel olarak görsel sanatları, görsel olarak algılanan ve maddi varlığını uzun süre koruyan sanatlar olarak tanımlayabiliriz. Dans bu tanıma uymamaktadır. Alan; resim, heykel, seramik ve mimari gibi oldukça eski zamanlardan bugüne ulaşan dallar kadar, yerleştirme çalışmaları (enstlasyon), video-art gibi yeni biçimleri de kapsar.

Kimlik

Pierre Bourdieu

Sosyal medya

Jean Baudrillard

Modern dönemlere yaklaştıkça edebi sanatların, yazıya sahip olan ayrıcalıklı sınıfların kontrolünde, bugünkü biçimlerine kavuştuğu görülür. Bu durum elbette alımlanma ve tüketim şekillerinin de ayrıcalıklı sınıf tarafından belirlendiği sonucunu çıkarır.

Müzikte notanın ancak ana hatları veren kısıtlı bir araç olması

Kültür endüstrisi kavramı, kitle tarafından değil endüstri tarafından üretilen ürünleri karşılamaktadır. Böylece kavram, kitlenin üretimde edilgen, tüketimde etken olmasına ve değerlerin endüstriyel kıstaslarla belirlenmesine vurgu yapar.

Sanatın varlık ve eylem bakımından üst düzey kültür etkinliği niteliğini kazanması, sanat ürününe zaten maddi-manevi bir değer yüklemişti. Önceleri sanatçıyı desteklemek amacıyla verilen bireysel ya da kurumsal destekler, giderek maddi varlığını uzun süre koruyan sanat ürününe değişim değeri yükledi. Ekonomik seçkinler tarafından oluşturulan bu değer, sanat ürünlerinin alımlanmasında yeni biçimler ortaya çıkardı.

Sanat ürününün, endüstrinin kontrol alanına girmesi, alımlanmasında manevi değerden çok mübadele değerinin etkin olmasına neden oldu (Featherstone, 1996: 38). Böylece sanat ürününün alımlayıcıları, pazarlama stratejileriyle yönlendirilebilen ya da bazen bu stratejiler tarafından oluşturulan kimliklere ve kimi zaman sosyal statülere, salt ekonomik hareketlerle sahip olan tüketiciler haline geldi.

Sinemada diğer sanat dallarında olduğu gibi sonradan endüstrileşme değil, sonradan sanatsallaşma söz konusudur. Başka bir deyişle sinema, başlangıcından bugüne değin metâ oluşunun izlerini taşır. Dolayısıyla endüstriyel süreçlerin farklı aşamaları üretim, dağıtım tüketim, sanat olan sinema ürünü için de geçerlidir.

Gerekce yazılmıstır

McDonaldlaşma’ George Ritzer’in tanımladığı bir türdeşlik halidir. Bu kavramla, ideolojik kutuplaşmaların olmadığı, herkesin Amerikan aksanıyla İngilizce konuştuğu, kot pantolon giydiği, Amerikan fast-food (hızlı yemek) zincirlerinde yemek yediği, Hollywood yapımı sinema film ve dizilerini izlediği türdeş bir dünya (Storey, 2003: 109), nitelendirilmektedir. Türdeşleşme tezi küreselleşmeyi, standartlaştırılmış bir tüketim kültürünün gereklerine uyulması ve her yerin aşağı yukarı aynılaştırılması olarak sunar (Tomlinson, 2004: 18).

Walter Gropius öncülüğünde gelişen Bauhaus akımının önermesi, sanat ürününün toplumsal ihtiyaçlara karşılık vermesi gerektiğidir. Buna göre, sanat ürününün biçimi işlevle ters düşmemeli, ancak işlev de biçimi dışlamamalıdır. Yapılması gereken, biçim ve işlev arasında bir denge oluşturarak, toplumsal ihtiyacı karşılamaktır.