Suçlu Tipleri

Kitapta belirtildigine göre, insanlarda üç tip beden yapısının (aste­nik, atletik ve piknik tipler) vardır. Bunların yanında karma olarak da adlandırılan ve belli bazı gudde rahatsızlıkları biçiminde kendini gösteren ve displastik denen bir dördüncü tip bu­lunmaktadır.

Kitapta belirtildiğine göre, piknik tipler, dışa dönük, neşeli tiplerdir. 

Astenik tiplerde erken yaşlanma belirtileri gö­rünmektedir. Kretschmer, 35-40 yaşları arasındaki erkeklerde tamamen bunamaya rastladığını belirt­mektedir.

Kitapta, atletik tiplerin sinirli olmayan, dengeli,
ve hantal bir vücüt yapısına sahip olan, aynı zamanda da zaman zaman saldırgan bir nitelik gösterdiğini belirtmektedirler.

Bazı gudde rahatsızlıkları ile kendini gösteren karma beden tipi displastik olarak adlandırılmaktadır.

Yazar, atletik ve bazı displastik tiplerle şizofreni arasında ilişki bulunduğunu belirtmektedir.

Piknik tiplerle, mani-depressif hastalıklar arasında ilişki saptandığı belirtilmiştir. 

Kretschmer’in 4414 kişi üzerinde yaptığı inceleme
sonucuna göre, suçluluk yaş eğrisi astenik tiplerde
en yüksek noktasına çok erken, pikniklerde
ise çok geç, yani 40-50 yaşları arasında varır. Pikniklerde
yaş eğrisi en yüksek noktada iken, astenik
tiplerde bu eğri çok aşağıdadır. Atletik tipler ise 55
yaşına kadar sabit bir suçluluk çizgisi takip ederler.
Displantik tipler, 18 yaşından sonra suç işlemeye
başlarlar.

Kitapta anlatıldığına göre, astenikler hırsızlık ve dolandırıcılık suçlarını çoklukla işlerler. ...Piknikler genel olarak dolandırıcılık suçlarını işlerler.

Bireylerin ruhi bakımdan iki büyük gruba (şizoit
ve zikloit) ayrılabileceğinden bahseden Kretschmer,
beden yapısı ile karakter tipleri arasında bir
ilişkinin mevcut olduğu sonucuna varmıştır.

Endokrin tipleme, hipofiz bezi, tiroit salgı
bezi ve paratiroitleri, timüs salgı bezi, böbrek üstü
(surrénales) ve genital bezleri göz önüne alır.

Exner, suçlu çocuklarının, genellikle müsait olmayan
çevre şartlarına tâbi tutulduklarını vurgulayarak
elde edilen rakamların tek başına kalıtım
etmenlerini izah edemediğini ifade etmektedir. Bununla
beraber Kuttner’in suçlu çocuklarla ilgili bir
araştırmasına dayanan Exner, suçlu ebeveynlerin,
öz çocuklarının, üvey çocuklarına göre, suçluluk
oranının daha yüksek olduğunu belirtmektedir.

Kalıtım ve sosyal etmenler arasındaki ilişkiye
göz önüne alındığında, Heuyer, kalıtım ve çevrenin etkisinin birleşmesini vurgular. Bu durumda, 
kalıtım ve ortam, aynı sorunun iki yüzünden
başka bir şey değildir. Pinatel ise kalıtım
ve ailevi ve sosyal uyumsuzluğa, olayların
%54’ünde rastlandığından bahsetmektedir.
Kalıtım ya da sosyal etmenlerden birinin varlığı ise olayların %42’sinde  tespit edilmektedir. %4’ü
kalıtımsal ve %38’i eğitseldir. Elde belge
mevcut olmadığından 19 olayda, sosyal
uyumsuzluk ve kalıtımın birleştirilmesinden
bahsedilemez. Olayların %4’ünde ne
kalıtımsal ve ne de eğitsel bir etmene rastlanmaktadır.
Bu sayılar, kalıtım ve sosyal etmenlerin ayrı ayrı etkili olduğu, önemli bir çoğunlukta ise hem kalıtım hem de çevrenin etkisinin birleştiği belirtilmiştir. Ailenin suça etkisinin kalıtım olarak değil de, yetiştirme tarzı açısından daha önemli olduğu görüşü de önem kazanmıştır.

Bu soruya evet diye yanıt vermek mümkündür. Kitapta belirtildiğine göre, erkeklerde cinsiyet kromozomlarının fazlalığının merkezi sinir sisteminde gelişim kusurlarına yol açarak suç şeklinde davranış bozukluklarına sebep olabileceği belirtilmiştir.Ayrıca, erkeklerde kromozom fazlalığının türüne göre, ikili bir ayırım yapılması gerekmektedir. Diğer yandan, kadınlarda, kromozom fazlalığı, kayda değer neticeler meydana getirmemektedir.

Evet. Çalışmalara göre, X kromozomu fazlalığı “Klinefelter Sendromu”na yol açar ve dolayısıyla, bu sendromun etkisi altındaki erkeklerin  ırza
geçme, teşhircilik, pedofili, fetişizm, kasten yangın
çıkarma gibi suçlara daha yatkın oldukları görülmüştür. Diğer yandan, Y kromozomu fazlalığında, bastırılamayan saldırganlık ve dolayısıyla suça eğilim gösterildiği belirtilmiştir. 

Suçlularda kromozom sapmasının suçlu olmayanlara göre daha fazla olmasına ve kromozom sapması ile suç arasında bir ilişki kurulabileceğine işaret etmektedir. Bununla birlikte, kromozom fazlalığı taşıyan bireylerin tümünün suç işlemediği, suçluların büyük bir çoğunluğunda da herhangi bir kromozom bozukluğuna rastlanmadığı gerçeğini de göz önünde bulundurmak gerekmektedir. 

Sheldon, 200 suçlu çocuk üzerinde yaptığı araştırmada,
çocukların en çok mezomorfik tip özelliklerini
taşıdığını, ektomorfik tiplerin ise, çok az
olduğunu saptamıştır. Bunun nedeni mezomorfik
tipin saldırganlığı ve kendisini kontrolden yoksun
oluşu olarak gösterilmiştir.

Harvard Üniversitesi profesörlerinden Eleanor
ve Sheldon Glueck'in 500 suçlu ve 500 suçlu olmayan çocuklarla ilgili bir araştırma sonucuna göre, suçluluğun nedenini tek bir sebebe bağlamak mümkün değildir.  Suçluluk, psikolojik, sosyo-kültürel
ve bedensel etkenlerin etkileşiminin sonucudur.
Suçlular, suçlu olmayanlardan, fiziki, psikolojik,
sosyo kültürel, karakter ve davranış özellikleriyle
ayrılır.  Elde edilen neticeler
niceliğe değil niteliğe ilişkindir.

En belirgin neden içkiye düşkünlük olarak belirtilmiştir. Tüm nedenlerin içinde içkiye düşkünlük olarak belirtilmiştir (bkz. tablo 5.1)

Bu sorunun yanıtı için evlatlıklar üzerinde bir çalışma yapılmıştır.   Yapılan çalışmalar, evlatlık alan babalarla biyolojik babaların suçlu olması durumunda, çocuklarda suç oranını incelemiştir. Biyolojik babaların suçlu olması durumunda, çocukların daha çok suça yatkın olduğu ortaya çıkmıştır. Hem biyolojik hem de evlat edinen babaların suç işlemeleri halinde, evlatlıkların suçluluk oranı ise daha yüksektir. Bu durumdan çıkan sonuç, biyolojik ebeveynlerin suçlu olup olmaması, çocukların suçluluğunda etmendir; dolayısıyla, kalıtım, çevre faktöründen daha etkili olduğu sonucu çıkmaktadır.