KENTSEL VE ÇEVRESEL KORUMA - Deneme Sınavı - 8

II. Dünya Savaşından sonra eserleri koruma anlayışı tek bir eser yerine bu eserin içinde bulunduğu çevre ile birlikte bir bütün olarak korunması biçiminde değişikliğe uğramıştır.

1964 yılında yayınlanan Venedik Tüzüğü günümüzde koruma anlayışının temeli olarak kabul edilir.

Peri bacaları, şelaleler, kanyonlar, mağaralar gibi doğal anıtlar grubuna girer.

Arkeolojik sit tarih öncesi dönemden Sanayi Devrimi sonuna kadar olan süreye ait kalıntılara verilen addır.

Temizleme, bir binanın özgün durumunu bozan sonraki bir döneme ait eklerin bilimsel araştırma yöntemleri ile tespit edilerek yapıya zarar vermeden ortadan kaldırılmasıdır.

Bir bölümü hasar görmüş ya da yok olmuş yapıları ilk tasarımlarındaki bütünlüğe kavuşturacak biçimde geleneksel ya da çağdaş malzeme kullanarak tamamlanması işlemine Bütünleme denir.

Kentsel Yenileme, tarihi bölgenin korumaya değer yapı stokunun yitirildiği ve işlevini büyük ölçüde kaybettiği alt bölgelerde alanın bütünüyle ya da büyük oranda yeniden düzenlenmesi ve değiştirilmesi işlemini tanımlar.

Kentsel Sağlıklaştırma, eskimenin yeni başladığı, özgünlüğünü henüz kaybetmemiş olan tarihi bölgelerin özgün haline kavuşturulması amacıyla fiziksel yapının esaslı onarım yapılarak yeniden kullanılabilir hale getirilmesi işlemi olarak tanımlanır.

1964 yılında yayınlanan Venedik Tüzüğü, Türkiye'de 1967 yılında kabul edilmiştir.

Osmanlı eserlerinin onarımına kaynak sağlamak amacıyla 1954 yılında Vakıflar Bankası kurulmuştur.

Kültür Varlığı, tarih öncesi ve tarihi devirlere ait bilim, kültür, din ve güzel sanatlarla ilgili bulunan veya tarih öncesi ya da tarihi dönemlerde sosyal yaşama konu olmuş bilimsel ve kültürel açıdan özgün değer taşıyan yer üstünde, yer altında veya su altındaki bütün taşınır ve taşınmaz varlıklar olarak tanımlamıştır. Divriği Ulucami ve benzeri tarihi camiler tanım doğrultusunda Kültür Varlığı grubuna aittir.

Somut olmayan kültürel miras, toplumların, toplulukların, alt grupların ve bazen bireylerin, kültürel miraslarının bir parçası olarak oluşa gelmiş uygulamalar, gelenek ve görenekler, ifadeler, bilgiler, sanat ve zanaat türleri, üretim biçim ve süreçleri, beceriler ve bunlara ilişkin araç-gereçler ve kültürel mekanlar ve ilişkiler vb. olarak tanımlanır. Bu bağlamda Karagöz, Kırkpınar Yağlı Güreşleri ve Ebru sanatı somut olmayan kültürel miraslarımız arasında yer alır.

Ihlara Vadisi, Düden Şelalesi, Göksu Deltası Tabiat Varlıkları olarak adlandırılır.

Muhafaza-i Abidat Nizamnamesi 1912 yılında yürürlüğe konmuştur.

1710 Sayılı Yasa, 'Eski Eserler Yasası' olarak da bilinir.  Taşınır, taşınmaz eski eserlerin yanı sıra anıt, külliye, tarihi sit, arkeolojik sit, tabii sit gibi kavramların da ilk defa tanımlandığı yasadır.

1985 yılında çıkarılan 3194 sayılı kanun koruma amaçlı uygulama ve imar planı süreçlerini yapılandıran ana kanundur.

2960 Sayılı Boğaziçi Kanunu 18.11.1983 tarihinde yayınlanmıştır.

2005 yılında Kültür ve Tabiat Varlıklarının korunması sürecine "yenileme" kavramını ekleyen, "Yıpranan Tarihi ve Kültürel Taşınmaz Varlıkların Yenilenerek Korunması ve Yaşatılarak Kullanılması Hakkındaki Kanun" 5366 sayılı kanundur.

2004 yılında yayınlanan 5225 sayılı kanunun adı Kültür Yatırımlarını ve Girişimlerini Teşvik Kanunudur.

2005 yılında yayınlanan, kültür ve tabiat varlıklarının koruması konusunda başlıklar taşıyan 5393 sayılı kanun Belediye Kanunudur.