KAMERA TEKNİĞİNE GİRİŞ

Dikroik Ayna: Üzerine düşen ışığı dalga uzunluğuna göre
hassas bir şekilde yansıtmak için kullanılan prizmadır.
Objektiften gelen ışığı üç renge (kırmızı, yeşil, mavi)
ayrıştıran prizma olarak da tarif edilebilir. Dikroik ise,
üzerine düşen ışığı iletirken rengi değişen malzemelere
verilen addır.

Analog kayıt yapabilen kameralar görüntüyü kaynağındaki biçimi ile alabilen kameralardır. Görüntü elektriksel sinyallere çevrilerek alınır.

Işık kaynağı ile bir yüzey üzerinde bir aygıt kullanarak hareketli görüntü üretilebilir. Kapalı bir karanlık ortamın, bir kenarının ortasına delik açıldığında; delikten giren güneş ışığı, deliğin karşısındaki duvara yansır böylece deliğin önündeki nesnelerin görüntüsü, sağ-sol ve alt-üst ters olarak duvara yansır. Karanlık kutu olarak adlandırılan bu araç fotoğraf makinasının atası olarak kabul edilir.

Hareket sürecinin daha önceleri el ile resmedilerek gösterilmesi yerini 1850'li yıllarda ışık ve optik yoluyla, ışığa duyarlı yüzeye fotoğraf makinesi aracılığı ile görüntü kaydedilmesi sağlanmıştır. Bu görüntünün şeffaf bir yüzeye aktarılması ve belirli aralıklarla gösterilmesi hareket algısını yaratmaktadır. 1861 yılında kinemaskop adlı bir aygıtın geliştirilmesi ile fotoğrafın resmetme tekniği ile kaydedilmiş görüntülerin gösterimi yapılabilmiştir.

Kameralar temel olarak görüntüden yansıyan ışığı kaydeden cihaz olarak tanımlanabilir. Detaylı olarak açıklanacak olursa; kamera görüntüden yansıyan ışığı, mercekten yararlanarak bir düzenekte toplar, film kameralarında bulunan düzleme koyulan filme bu ışığı kaydeder. Kamerada bulunan bakaç yardımı ile kaydedilecek alanın izlenmesi sağlanır. Ancak format, kameralarda, boyut ya da biçimi ifade etmek için kullanılan bir kavramdır, kameranın bir unsuru değildir.

Filme çekilen görüntülerin televizyonda yayınlanabilmesi için gerekli olan dönüşüm görüntünün elektrik sinyaline çevrilmesi ile gerçekleşmektedir. Görüntü elektrik sinyaline çevrilmekte ve sinyal televizyon alıcısında görülebilir görüntüye çevrilmektedir. Bu işleme görüntünün telesine edilmesi denir.

1920'li yıllara kadar kamera elle döndürülen kol yardımı ile çalıştırılırdı. Mekanik olarak çalıştırılan bu kameralara "zemberekli" de denmekteydi. Kameramanın kurduğu bir zemberek boşalırken film kamera içinde hareket etmektedir. Çalışma süresince kısa aralıklarla zembereğin kurulması gerekmektedir.

Kameralar, çalışmak için bir güç kaynağına ihtiyaç duymaktadır. Şehir şebekesi ve benzeri bir elektrik kaynağından gelen akım, bir adaptör aracılığı ile kameranın kullandığı uygun akım ve gerilime dönüştürüldükten sonra kamera çalıştırılabilir. Ancak bu tip kameraların kablolar yüzünden hareket kabiliyetleri sınırlıdır. Zamanla güç kaynağını üzerinde taşıyan kameralar üretilmiştir. Aküler, kameralara hareket serbestliği vermektedir. Aküler hareketli kameralarda en çok kullanılan enerji kaynağı olmuştur.

Yukarıda verilmiş olan özellikler reflex olmayan kameralara aittir. Bakacına göre kameralar refleks kameralar ve refleks olmayan kameralar olarak ikiye ayrılmaktadır. Bakaç objektiften bağımsız bir yerde bulunduğundan film üzerine düşen görüntü ve bakaç görüntüsü birbirinden farklıdır.

Film boyutu ve görüntü kalitesi arasında doğrusal bir bağlantı bulunmaktadır. Görüntü kalitesi, filmin boyutları büyüdükçe artmaktadır. 8mm film boyutu daha düşük maliyetli çekim olanağı sağlarken 70mm ve üzeri yüksek maliyetlere mal olmaktadır. Çekilen çoğu sinema filmi için 35 mm tercih edilmektedir.

EFP kameraların stüdyo kameralarından en belirgin farkı; portatif, diğer değişle taşınabilir olmasıdır. Kayıt ünitelerini kendi gövdelerinde de bulundurabilen bu kameralar kablo aracılığı ile video kayıt cihazlarına bağlanabilir.

I-MAX kameraların hacimleri büyük ve ağırlıkları fazladır. Üç boyutlu çekebilen çeşidi de bulunur ve 3D olarak adlandırılır. Normal I-Max kameralar 19-45 kg arasındayken 3D I-max kameralar 109 kg'a ulaşmaktadır. Ancak daha hafif malzemeler kullanılarak da sağlam ve görece hafif olarak üretilmeye başlanmıştır.  I-Max kamera ile üç boyutlu çekimler için aynı gövde içinde insanın iki gözünün açısına uygun yerleştirilmiş objektiflerden iki ayrı makaraya film pozlanmaktadır.

Işık kaynağı ile bir yüzey üzerinde bir aygıt kullanarak hareketli görüntü üretilebilir. Fotoğraf makinesinin atası olarak görülen “karanlık kutu“ (camera obscura) gerçeğe benzeyen görüntüler üretmek için kullanılabilir. Bu aygıt nesnelerin renklerini ve hareketlerini bir yüzey üzerinde üretebilir. Karanlık kutu, fotoğraf tekniği kullanarak hareketli görüntünün bir an’ını resmetmekte ve kaydetmektedir. Doğru cevap B'dir.

Sinema Latince hareket anlamına gelen “kinema“ sözcüğünden türemiştir. Sinema tarihinde hareketin izlenebildiği ilk aygıt kineteskoptur. Thomas A. Edison tarafından 1891 yılında geliştirilen kineteskop, hareketli görüntünün kişisel olarak izlenebilmesi içindir. Kineteskop, delikten bakma makinesi; film şeridi, bir dizi makara üzerinde ilerlerken kısa bir film bir izleyici tarafından izlenebilir. Doğru cevap A'dır.

Lumiere Kardeşler “sinematograf” adını verdikleri aygıtta filmin rahatlıkla ilerleyebilmesi için tırnak sistemi geliştirmişlerdir. Hem saniyede 16 kare çekim yapabilme hem de gösterebilme özelliğini eklemişlerdir. Halka açık ilk başarılı film gösterisi 1895’te Auguste ve Louis Lumiere adlı Fransız kardeşlerin geliştirdikleri sinematograf ile Paris’te perdeye yansıtılarak gerçekleştirilmiştir. Lumiere kardeşlerin icat ettiği kamera, 35 mm film şeridi kullanıyor ve aynı zamanda gösterici olarak çalışıyordu. 35 mm kameralar ile uzun yıllar çekimler ve gösterimler yapılmıştır. Doğru cevap C'dir.

Enerjilerine göre kameralar; mekanik kameralar ve elektrikle çalışan kameralar olarak ikiye ayrılmaktadır. Doğru cevap D'dir.

Refleks Kameralar: Netlik ve çerçeve kontrolü refleks kameralarda diğer kameralara oranla daha rahat yapılmaktadır. Bakaçtan görülebilen görüntü, objektiften geçerek filmin üzerine düşer, bu pozlanacak olan görüntüdür. Günümüzde tercih edilen ve üretilen kameralar refleks kameralardır. Doğru cevap E'dir.

Görüntüyü oluşturan en küçük birime görüntü elemanı (piksel) denir. Her görüntü elemanı, kendisine ait olan renk ve ışık bilgisini, elektrik yüküne dönüştüren somut bir görüntü ögesidir. Sayısal kameralarda bunların her birinin bir sayı değeri bulunur. CCD aracılığı ile görüntü elemanları, üç temel renkteki video sinyallerine dönüştürülür. Doğru cevap A'dır.

EFP (Electronic Field Production): EFP kameraların stüdyo kameralarından en belirgin farkı; portatif, diğer değişle taşınabilir olmasıdır. Ek ünitelerin takılması ile stüdyoda da kullanılabilir. EFP kameralar; maç, konser gibi durumlarda dışarıya çıkarak canlı yayın aracı gibi bir sistemden enerji alarak da görüntü üretebilir. Kayıt ünitelerini kendi gövdelerinde de bulundurabilen bu kameralar kablo aracılığı ile video kayıt cihazlarına bağlanabilir. Doğru cevap C'dir.

ENG (Electronic News Gathering): Enerjisini ve kayıt ünitesini üzerinde taşıma özelliğine sahiptir. Omuzda taşınabilecek biçim ve boyutları olduğu için dışarıda kullanıma uygundur. Uzun yıllar dış çekimlerde kullanımı devam etmiştir. Film kameralarına oranla daha düşük ışık koşullarında çalışabilir. Günümüzde üretilen elektronik kameralar içinde haber amacıyla üretilen kameralar sıklıkla tercih edilmektedir. Bir çok prodüksiyon şirketi veya televizyon kanalı sadece haber amacıyla üretilen kameraları kullanmaktadır. Doğru cevap B'dir.