KAMERA TEKNİĞİNE GİRİŞ

Üzerine ışığı dalga uzunluğuna göre hassas bir şekilde yansıtmak için kullanılan prizmadır. Objektiften gelen ışığı üç renge (kırmızı, yeşil, mavi) ayrıştıran prizma olarak da tarif edilebilir.

Analog kayıt yapabilen kameralar görüntüyü kaynağındaki biçimi ile alabilen kameralardır. Görüntü elektriksel sinyallere çevrilerek alınır.

Işık kaynağı ile bir yüzey üzerinde bir aygıt kullanarak hareketli görüntü üretilebilir. Fotoğraf makinesinin atası olarak görülen “karanlık kutu“ (camera obscura) gerçeğe benzeyen görüntüler üretmek için kullanılabilir. Bu aygıt nesnelerin renklerini ve hareketlerini bir yüzey üzerinde üretebilir. Karanlık kutu, fotoğraf tekniği kullanarak hareketli görüntünün bir an’ını resmetmekte ve kaydetmektedir.

Hareket sürecinin daha önceleri el ile resmedilerek gösterilmesi yerini ışığa duyarlı zemine fotoğraf makinesi aracılığı ile kaydedilmeye bırakmıştır. Bu görüntünün şeffaf bir yüzeye aktarılması ve belirli aralıklarla gösterilmesi hareket algısını yaratmaktadır. 1861 yılında kinemaskop adlı bir aygıtın geliştirilmesi ile fotoğrafın resmetme tekniği ile kaydedilmiş görüntülerin gösterimi yapılabilmiştir.

Film üzerine fotoğraf tekniği ile nesne ya da canlıların hareketini kaydetmek için yapılan çalışmaların yanı sıra çekilen hareketli görüntülerin gösterimi için de iki temel alanda çalışmalar yapılmıştır. Kaydetmeye yönelik çalışmaların sonunda hareketli görüntü kamerası ya da film kamerası adı ile anılacak olan aygıt ve gösterimini sağlayacak olan gösterici (projeksiyon) de bu çabaların sonunda ortaya çıkmıştır. Sürekli hareketli görüntü kaydı film kamerasının icadı ile gerçekleşmiştir.

Hem saniyede 16 kare çekim yapabilme hem de gösterebilme özelliğini eklemişleridir. Halka açık ilk başarılı film gösterisi 1895’te Auguste ve Louis Lumiere adlı Fransız kardeşlerin geliştirdikleri sinematograf ile Paris’te perdeye yansıtılarak gerçekleştirilmiştir.

Lumiere kardeşlerin icat ettiği kamera, 35 mm film şeridi kullanıyor ve aynı zamanda gösterici olarak çalışıyordu. 35 mm kameralar ile uzun yıllar çekimler ve gösterimler yapılmıştır. Sinema dünya çapında ilgi çekmiştir. 2. Dünya Savaşı zamanlarına kadar 35 mm ile çekimler devam etmiştir. 35 mm kameralar, sinema sektöründe en çok kullanılan film boyutu olan 35 mm film ile çalışmaktadır. Görüntüsü sinema perdesi boyutlarında büyütülmeye elverişli olduğundan profesyonel çekimlerde kullanılır. Kullandığı film formatı 35 mm dir. Genişliği 35 mm olan filmlerdir. 1892’de geliştirilen film üretiminin en yaygın olan kullanımıdır. Tüm filmlerde olduğu gibi kenarlarında perfore adı verilen delikler bulunmaktadır.

2. Dünya Savaşı döneminde cepheden haber alabilmek için daha kolay taşınabilir kameralara ihtiyaç duyulmuştur. 35 mm kameraların hantal yapısı cepheden görüntülerin alınmasını zorlaştırıyordu. Bu ihtiyacı karşılayan 16 mm kameralar çıktı. Böylelikle cepheden ve dünyanın her yerinden görüntüler sinema perdesinde izlenmeye başlandı. Adından da anlaşılacağı gibi 16 mm film kullanan kameralardır. ilk televizyon yayınlarında kullanılan görüntüler, bu tip kameralar ile çekilmiştir. Kullandıkları filmler sinema perdesi boyutlarında büyütülmeye uygun olsa da profesyonel sinema için tercih edilmemektedir. Belgesel film ve televizyon haberciliğinin gelişimi hafif kameralara ihtiyacı artırmıştır. 16 mm film formatı Kodak tarafından geliştirilmiştir. 16 mm’lik film üzerine eklenen ses kuşağı televizyon haberciliğinde film kameralarının kullanıldığı dönemlerde habercilik ve belgeseller için kabul edilebilir bir format haline gelmiştir. Zaman içinde film malzemesinde de gelişmeler kaydedilmiştir.

2. Dünya Savaşı’ndan sonra televizyon çalışmaları hızlandı. Yayınlar naklen yapılmakta ya da filme çekilen görüntüler telesine edilerek izleyiciye sunuluyordu. Televizyonun gelişi teknik bir değişiklik gerektiriyordu. Artık süreç kimyasal değil, elektriksel olmak zorundaydı. TV cihazlarında film kullanmak mümkün değildi. Aslında, tüm televizyon kameraları aynı temel prensiple çalışmaktadır. Optik bir görüntü kamera ile elektrik sinyaline çevrilmekte ve sinyal televizyon alıcısında görülebilir görüntüye çevrilmektedir.

Türkçeye örneksel ya da benzeşme olarak çevrilen analog kayıt yapabilen kameralar, görüntüyü kaynağındaki biçimi ile alabilen kameralardır. Görüntü elektriksel sinyallere çevrilerek alınır. Bu kameralar ile alınan görüntüler analog bantlara kaydedilir. Ancak gerekli olması durumunda sayısal çevirici (digital convertor) kullanılarak sayısal ortamlara aktarılabilir.

Enerjilerine göre kameralar; mekanik kameralar ve elektrikle çalışan kameralar olarak ikiye ayrılmaktadır. Mekanik kameralar, ilk üretilen kameralardır. Kameramanın kurma kolunu çevirmesi ile filmin kamera içinde akıtılması tekniğine dayanıyordu. 1920’li yıllara kadar kamera elle döndürülen kol yardımı ile çalıştırılırdı. Elektrikle çalışan kameralar, çalışmak için bir güç kaynağına ihtiyaç duymaktadır. Şehir şebekesi ve benzeri bir elektrik kaynağından gelen akım, bir adaptör aracılığı ile kameranın kullandığı uygun akım ve gerilime dönüştürüldükten sonra kamera çalıştırılabilir.

VHS, Video 8mm, Betacam SP VE DV video kayıt formatlarındandır. 70 mm kamera ise, film boyutuna göre kamera çeşitlerinden biridir.  Görüntü kalitesi, filmin boyutları büyüdükçe artmaktadır. 70 mm film kullanabilen kameralarla çekilen görüntü kaliteli olmasının yanı sıra pahalıdır. Film kamerasını içine giren film miktarı da arttığı için kameranın boyutları büyümekte, ağırlığı artmaktadır. Filme pozlanan görüntü 65 mm olsa da ses kaydedilen bölüm ile beraber 70 mm ye ulaşmakta, kamera 70 mm olarak adlandırılmaktadır. Kullandığı film formatı da 70 mm’dir. Dev kameralar, mercekler ve bütçeler gerektiren bir formattır. 65 mm diye de anılmaktadır.

Film: Yunanca, ayak tabanı anlamına gelen “pelma“ sözcüğünden gelmektedir. Fotoğrafçılık ile birlikte, hareketli görüntü sağlamaya yönelik aygıtlarda kullanılan malzemeyi ifade etmektedir.

1861 yılında kinemaskop adlı bir aygıtın geliştirilmesi ile fotoğrafın resmetme tekniği ile kaydedilmiş görüntülerin gösterimi yapılabilmiştir.
Kinemaskop: Görmenin sisteminde hareketin algılanması kuralından yararlanan bu aygıt, bir hareket sürecinin pozlama yolu ile elde edilen durağan görüntülerini eksen üzerinde dönen bir çark yardımıyla yüzey üzerinde gösterebilmektedir.

Sinema tarihinde hareketin izlenebildiği ilk aygıt kineteskoptur. Thomas A. Edison tarafından 1891 yılında geliştirilen kineteskop, hareketli görüntünün kişisel olarak izlenebilmesi içindir.

Kineteskop: Delikten bakma makinesi; film şeridi, bir dizi makara üzerinde ilerlerken kısa bir film bir izleyici tarafından izlenebilir.

Sinematograf: Yunanca hareket yazıcı anlamına gelmektedir. Lumiere Kardeşler “sinematograf ”
adını verdikleri aygıtta filmin rahatlıkla ilerleyebilmesi için tırnak sistemi geliştirmişlerdir. Hem saniyede 16 kare çekim yapabilme hem de gösterebilme özelliğini eklemişleridir. Halka açık ilk başarılı film gösterisi 1895’te Auguste ve Louis Lumiere adlı Fransız kardeşlerin geliştirdikleri sinematograf ile Paris’te perdeye
yansıtılarak gerçekleştirilmiştir.

Halka açık ilk başarılı film gösterisi 1895’te Auguste ve Louis Lumiere adlı Fransız kardeşlerin geliştirdikleri sinematograf ile Paris’te perdeye yansıtılarak gerçekleştirilmiştir.

I-Max kameralar diğer kameralardan farklı olarak filmi düşey değil, yatay olarak pozlamaktadır; 15 mm ile 70 mm boyutları arasındaki filmi kullanabilir. Ancak hacimleri büyük, ağırlıkları fazladır. Üç boyutlu çekebilen çeşidi de bulunur ve 3D olarak adlandırılır. Normal I-Max kameralar 19-45 kg arasındayken 3D I-max kameralar 109 kg’a ulaşmaktadır.

35 mm kameralar, sinema sektöründe en çok kullanılan film boyutu olan 35 mm film ile çalışmaktadır. Görüntüsü sinema perdesi boyutlarında büyütülmeye elverişli olduğundan profesyonel çekimlerde kullanılar. Kullandığı film formatı 35 mm’dir.

Ençok tercih edilen sınflandırma kullanım yerlerine göre olandır.