İSLAM İBADET ESASLARI

Kur’ân-ı Kerim’de, her namazın, bir önceki namazdan itibaren işlenecek günahlara keffâret olduğu şöyle açıklanmaktadır: “Gündüzün iki tarafında, gecenin de ilk saatlerinde namaz kıl. Çünkü iyilikler kötülükleri yok eder”

Namaz kılan kişiye “musallî” denir.

''Namazın geçerli olabilmesi için bedende, elbisede ve namaz kılınacak yerde  dinen pis sayılan ve namazın sıhhatini engelleyecek miktara ulaşan maddelerin bulunmaması şarttır.'' Bu ifadeler namaz bahsinde necasetten taharet olarak anılmaktadır.

İslâm bilginleri, kıraat farîzasının ancak Kur’ân’ın asıl metniyle yapılması halinde yerine getirilmiş olacağı hususunda görüş birliği içindedirler. Çünkü Kur’ân Arapça olarak inmiştir. Kıraatin tek bir lisanla gerçekleşmesi Müslümanların birlik ve beraberliğinin bir göstergesidir. Tarih boyunca da uygulama böyle olmuştur.

Ta‘dîl-i erkân, rükû ve secde gibi rükünlerin hakkının verilerek yapılmasını, rükûdan doğrulurken vücut dimdik bir hale gelip en az bir kere; “Sübhâne’llâhi’l-azîm” diyecek kadar ayakta durulmasını, ondan sonra secdeye varılmasını ve iki secde arasında “Sübhâne’llâhi’l-azîm”diyecek miktar oturulmasını ifade eder.

Namaz sırasında huşû halinin dışında ağlayıp inlemek namazı bozan durumlardandır.

Her Müslümanın namazı câiz olacak miktarda Kur’ân-ı Kerim’den ayet ve
sûreler ezberlemesi farz-ı ayndır.

C şıkkının aksine ezan yavaş, yavaş okunur, kâmet ise hızlı getirilir.

İmama uymaya “iktidâ”, “ittibâ” adı verilir.

Altı vakit namazdan az kazâsı bulunan kişiye (...) adı verilir cümlesinde boş bırakılan yere gelecek olan terim sahib-i tertîbtir.

Namaz, Farsça bir kelime olup Arapça karşılığı “salât”tır. Salât, sözlükte dua etmek, yalvarmak, rahmet etmek gibi anlamlara gelir. Dinî bir terim olarak salât (namaz) “tekbîr” ile başlayıp “selam” ile tamamlanan belirli hareket ve sözlerden oluşan ibadeti ifade eder. Namaz kılan kişiye “musallî” denir. Doğru cevap A'dır.

Namaza başlamadan önce yerine getirilmesi gereken şartlar vardır ki, bunlar hadesten tahâret, necâsetten tahâret, setr-i avret, istikbâl-i kıble, vakit   ve niyetten ibarettir. 

Ka‘de-i ahîre (Son Oturuş) namazın rükünlarındandır. Doğru cevap E'dir.

Kıraat, sözlükte okumak demektir. Fıkıhta ise, namaz kılan kişinin, Kur’ ân’ ın ayetlerinden bir miktarını kendisinin işitebileceği şekilde okumasını ifade eder. Rükû, eğilmek demektir.  Sücûd, oturup yere kapanmak ve üç kere sübhâne rabbiye’l-a‘lâ demektir. Ku‘ûd oturup tahiyyat okumaktır ki bu namazın sonunda, bir de her iki rek’atın sonunda olur. Kıyam, kıbleye karşı el bağlayıp ayakta durmaktır. Doğru cevap A'dır.

Günlük farz namazlar, sabah iki, öğle dört, ikindi dört, akşam üç ve yatsı dört olmak üzere bir günde toplam on yedi rekâttır.

Erginlik çağına ulaşmamış çocuklar Allah katında namazla yükümlü değildir. Evli olup olmanın ise namaz yükümlülüğü ile bir ilgisi yoktur. Dinî yükümlülüklerin söz konusu olabilmesi için, kişinin aklî melekelerinin yerinde olması (temyiz gücüne sahip bulunması) şarttır. Şu halde müslüman olan her erkek ve kadına namaz farzdır. Fıkıh bilginlerinin çoğunluğu, Müslüman olmayanların namazla yükümlü olmadığı kanaatindedir. Doğru cevap A'dır.

Hanefî mezhebinde erkeklerin avret yeri sayılan uzuvları, göbek altından dizlerin altına kadar olan kısımdır.

Namazlarda niyet şarttır. Niyet, kalbin bir şeye karar vermesi, bir işin ve fiilin
ne için yapıldığının şuuruna vararak onu bilmesi demektir. Namaz hususunda
niyet, sırf Allah rızası için namaz kılmayı istemeyi ve hangi namazı
kıldığının bilincine varmayı ifade eder. Doğru cevap E'dir.

Secde (yere kapanmak), namazın bir rüknü olup farzdır. Namaz kılan kimse, rükûdan sonra kıyama geçer ve hemen arkasından secdeye varır; alnı yere değdiğinde rükû vaziyetinden daha fazla eğilmiş olur. Sadece alnı ve burnu yere değecek kadar yüzünü ve ayrıca iki ayağının parmakları, iki eli ve iki dizini yere koyar. Doğru cevap A'dır.

Namazların başlangıcında Sübhâneke’yi içinden okumak namazı bozmaz. Doğru cevap E'dir.

Bir namazı vaktinde kılmaya “edâ”, herhangi bir sebeple bozulan bir namazı yeni baştan kılmaya “iâde”, vaktinden sonra kılmaya da “kazâ” denir.