İNSAN VE TOPLUM

1972 yılında Stockholm’de düzenlenen insan Çevresi Konferansının genel sekreteri Maurice Strong tarafından ortaya konulan Eko-Kalkınma yaklaşımı bir dizi deneysel araştırma yazılarından oluşmaktadır.

Türkiye’de çevre kirliliğinin artması ve ekosistemin bozulmasına neden olan temel faktörler, batı tarzı ekonomik kalkınma için endüstrileşmenin desteklenmesi, yüksek kentleşme oranı ve bu gelişmelere paralel olarak ilerleyen tarım politikalarıdır.

Türkiye’de hızlı kentleşme yalnızca yeni iş olanakları nedeniyle gerçekleşmemiştir. Eğitim ve sağlık hizmetlerinden daha fazla yararlanma isteği ve boş zaman aktiviteleri için merkezlere yakın olma isteği de hızlı kentleşmeye yol açmıştır.

Türkiye’de hızlı kentleşme yalnızca sosyal ve ekonomik şartların değişmesiyle kendiliğinden meydana gelen bir olgu değildir. Aynı zamanda hükümet politikalarıyla da desteklenmiştir. 1963-1967 Birinci ve 1968-1972 İkinci Beş Yıllık Kalkınma Planlarında kentleşmenin desteklenmesi hükümet politikası olarak ele alınmıştır. 1973-1996 yılları arasında temel amaç kentleşmenin desteklenmesi yerine kentlerde yaşam standardının yükseltilmesi olmuştur.

Gelişmiş ülkeler açısından çevre sorunları endüstriyel kirlilik, katı atıklardaki artış ve sınırsız tüketim olarak görülürken gelişmekte olan ülkeler için bu sorun açlık, yoksulluk, aşırı nüfus, toprağın eşitsiz dağılımı ve doğal kaynakların tükenmesi olarak ortaya çıkmaktadır.

Derin ekolojinin sekiz temel ilkesinden üç tanesi insan-doğa ilişkisi, beş tanesi ise insan toplumlarının temelini oluşturması istenen ilkelerden oluşur. III. Şıkta bahsedilen bilimsel bilgiye dayalı ekolojik bilgiyi geliştirmek bu ilkelerden biri değildir. Bilimsel değil “sezgisel” bilgiye dayalı ekolojik bilgi geliştirmekten bahsedilmektedir.

Göç küresel olmasına karşın bir çevre sorunu değildir.

Çevrecilik, Habitat, Radikal Ekoloji bu alandaki temel kavramlar olarak tanımlananlardan bazıları olarak verilmektedir. Eko sistemler topluluğu bu alanda genel bir tanımdır. Etik temeller ise bu yaklaşımların sınıflandırılmasındaki iki temel ölçütten biri olarak verilmektedir.

Küresel kalkınma bir çevrecilik yaklaşımı değildir. Başlıca çevrecilik yaklaşımları: Yeni-Malthusculuk, Eko-kalkınma ve Sürdürülebilir kalkınmadır.

Endüstrileşme, teknoloji ve bilimsel bilgi karşıtlığı Sosyal Ekoloji’de değil, Derin Ekoloji’de görülmektedir.

Kadın tinselliğine kuvvetli vurgu yapma, birinci grup olarak nitelendirilen ekofeministlere yöneltilen eleştirilenden biridir. Diğer şıklarda verilenler doğrudur.

A, B ve C şıklarında verilenler”Radikal ekoloji yakşalımları”ndandır. Küresel Kalkınma bir çevrecilik yaklaşımı değildir. Sürdürülebilir Kalkınma doğru cevap olarak verilmektedir.

1980 sonrası dönem çevre konularıyla ilgili olarak devlet tarafından hukuki ve politik eylemlerin gerçekleştiği dönemdir. 1982 anayasasında ilk kez çevre koruma ile ilgili maddeler yer almış, 1983 yılında ise Çevre Kanunu çıkarılmıştır.

Böceklerin ve bitkilerin ölümü, küresel çevre sorunlarından biri olan asit yağmurlarının sonuçlarından biridir.