İNSAN DAVRANIŞI VE SOSYAL ÇEVRE II

Eleştirel sosyal hizmet, genellikle pozitivizm adı verilen başat sosyal bilim tarzını eleştirir. Sosyal varlıklar olarak insanların içinde bulunduğu duruma müdahale etmeyi engelleyen bir yabancılaşma yaşadıklarını ve bu yüzden “gerçekler”in değiştirebilir olduğu bilincini geliştirmenin gerekli olduğunu ileri sürer.

Thompson, kavramın basit anlamının sosyal hizmetler için yeterli olmadığını, “müracaatçıların yaşadığı ayrımcılık ve baskıların dikkate alınması için daha kapsamlı kullanılması” gerektiğini ifade etmektedir. Güçlendirme, psikolojik düzeyde bir tür kişisel kontrolü ya da etkiyi ifade etse de politik güç, yasal haklar ve sosyal etkiye de işaret eder.

Minimal Müdahale: Genel olarak hizmet alanların hayatlarına “karışma” ile hizmet alanlara yardım etme arasındaki dengenin gözetilmesiyle gerçekleştirilen müdahale anlamına gelir.

Dalrymple ve Burke, bu aşamada, riskleri göz önüne alırken, “ihtiyaçları, hakları ve zararı dengelemek gerektiğini” vurgulamaktadır. İhtiyaçlar, haklar ve zarar arasındaki bu dengeleme, sosyal hizmet uzmanının sahip olduğu gücün farkına varmasını ve böylelikle hizmet alana yukarıdan bakan ya da aşırı koruyan bir tavırdan uzaklaşmasını sağlar.

Güçlendirme süreci, dinamik, sürekli değişen ve evrilen bir süreçtir; problemlerin her zaman birden fazla çözüm yolu vardır.

Bireysellikten Uzaklaşma: Sosyal hizmetlerde özgürleştirici bir değer olarak görülen bireysellikten uzaklaşmanın,
bireyin biricikliğini tanımak, bireyin kendi başına değerli olduğunu kabul etmekle çelişmediğini belirtmek gerekir.
Bireysellikten uzaklaşma, sosyal hizmet uzmanının, bireyi salt birey olarak göremeyeceği, toplumdaki daha geniş grupların bir parçası olarak görmesi gerektiği anlamına gelmektedir. Özellikle hizmet alan birey baskı gören grubun bir parçasıysa, bireyi daha geniş sosyal bağlam içinde görmek daha önemli hâle gelir.