İNSAN DAVRANIŞI VE SOSYAL ÇEVRE II

Cinsel yönelim, sadece cinsel davranışa indirgenerek değerlendirilmemelidir. Örneğin bir erkeğin, erkeklerle ilgili cinsel fantezilerinin olması ya da bir erkeği cinsel olarak çekici bulması, o kişinin eşcinsel olduğunu göstermez.

George Weinberg’in 1972’de “homofobi” kavramını geliştirmesi ile daha somut ve anlaşılır hale gelmiştir. Weinberg (1972) homofobiyi, “heteroseksüeller açısından eşcinsellerle yakınlaşmaktan ya da yakın çevresinde bulunmaktan korkma ve eşcinseller açısından da kendilerinden nefret etme” şeklinde tanımlamıştır.

Etiketleme Teorisi: Bir toplumda sosyal normlardan sapan kişilerin veya grupların “suçlu, marjinal, sapkın, anormal veya deli” gibi olumsuz nitelendirmelerle adlandırılmasıdır. Bu şekilde, söz konusu grup veya kişiler toplumun çoğunluğu tarafından cezalandırılır ve dışlanırlar.

Sadece terapiye gelen değil, birbirinden farklı özelliklere sahip birçok eşcinsel bireyi kapsayan araştırmaların yapılmasıyla, eşcinselliğin hastalıkla olan bağı koparılmıştır. Böylece 1973 yılında Amerikan Psikiyatri Birliği Ruhsal Bozuklukların Tanı ve İstatistiksel El Kitabı-IV (DSM-IV) ile ve daha sonra 1992 yılında Dünya Sağlık Örgütü de Uluslararası Hastalık Sınıflandırması (ICD) ile eşcinselliğin ruhsal bir bozukluk olmadığı kararını almıştır.

Eşcinsellerin, ahlâki ve dini açıdan toplumun dayattığı normlara uymayan “ahlâksızlar” veya “günahkârlar” olarak nitelendirilmesi, eşcinselleri toplumun çoğunluğundan ayırdığı ve toplumun dışına ittiği için bir tür “dışlayıcı ayrımcılık”tır.

1997 yılında Amerika’nın 48 farklı bölgesinde yaşamakta olan toplam 1309 yetişkinle telefon görüşmeleri yoluyla yapılan araştırmada Herek (2000) heteroseksüellerin lezbiyen ve geylere ilişkin tutumlarını sınıflandırmıştır.

Suç tipi ve mağdurun cinsiyetinden bağımsız olarak, faillerin cinsiyetine bakıldığında büyük çoğunluğunun erkek olduğu görülmüştür.

Heteroseksizm:
Heteroseksüelliği yüceltirken heteroseksüel olmayan davranış biçimlerini inkâr eden, karalayan ve damgalayan değerler ve inançlar sistemidir (Akt. Şah, 2012: 24-25).

Weinberg (1972) homofobiyi, “heteroseksüeller açısından eşcinsellerle yakınlaşmaktan ya da yakın çevresinde bulunmaktan korkma ve eşcinseller açısından da kendilerinden nefret etme” şeklinde tanımlamıştır.

İçleyici ayrımcılıkta, dışlayıcı ayrımcılıktan farklı olarak, ayrımcılığın hedefindeki grup açıkça değil, örtük olarak olumsuz anlamdaki nitelendirmelerle (aciz, hasta vb.) değerlendirilmektedir.

Heteroseksüel, duygusal veya cinsel yönden karşı cinsiyete ilgi duyan kadın veya erkeği tanımlamaktadır.

Heteroseksüellik, farklı tarihsel dönemlerde ve farklı toplumlarda egemen olan ve dolayısıyla halkın çoğunluğu tarafından “onaylanan” yönelimdir.

Böylece 1973 yılında Amerikan Psikiyatri Birliği Ruhsal Bozuklukların Tanı ve İstatistiksel El Kitabı-IV (DSM-IV) ile ve daha sonra 1992 yılında Dünya Sağlık Örgütü de Uluslararası Hastalık Sınıflandırması (ICD) ile eşcinselliğin ruhsal bir bozukluk olmadığı kararını almış­tır.

Eşcinselliğin bir “rahat­sızlık” ya da “bozukluk” olarak düşünülmesinden, eşcinsellere yönelik düşmanlığın top­lumsal bir sorun ve bir ayrımcılık ideolojisi olarak anlaşılmasına doğru yaşanan toplumsal değişim süreci, George Weinberg’in 1972’de “homofobi” kavramını geliştirmesi ile daha somut ve anlaşılır hale gelmiştir (Herek, 2000).(

1997 yılında Amerika’nın 48 farklı bölgesinde yaşamakta olan toplam 1309 yetişkinle telefon görüşmeleri yoluyla yapılan araştırmada Herek (2000) heteroseksüellerin lezbiyen ve geylere ilişkin tutumları­na ilişkin şu sonuçları elde etmiştir.

Her iki cinse dönük olan yönelim biseksüellik olarak tanımlanmaktadır

Heteroseksüellik dışındaki cinsel yönelimler, tarihsel süreçte sürekli “norm” dışında kalacak şekilde “sapkınlık, hastalık, anormallik veya uçuk tercihler” şeklinde yeniden ve yeniden tanımlanmıştır.

Mağdurların başlarına gelen olayları nefret suçu olarak nitelendirirken, temel ola­rak altı özelliğe dikkat ettikleri görülmüştür. Bu özellikler sırasıyla: 1) Failin olay sıra­sındaki açık ifadeleri veya üçüncü bir taraftan -örneğin polisten- alınan kesin bilgiler 2) LGBT’lerin buluşma noktalarına yakın bir yerde olması 3) Diğer bağlamsal ipuçları 4) Mağdurun kendi çıkarımları ve önsezileri 5) Eski eşin intikamı ve 6) Cinsel ilişkiyle tuzağa düşürülme.

Weinberg (1972) homofobiyi, “heteroseksüeller açısından eşcinsellerle yakınlaşmaktan ya da yakın çevresinde bulunmaktan korkma ve eşcinseller açısından da kendilerinden nef­ret etme” şeklinde tanımlamıştır.

Heteroseksizm: Heteroseksüelliği yüceltirken heteroseksüel olmayan davranış biçimlerini inkâr eden, karalayan ve damgalayan değerler ve inançlar sistemidir (Akt. Şah, 2012: 24-25)