İLKÇAĞ FELSEFESİ

Yine görüyoruz ki Aristoteles kendisinden önceki Sokrates ve Platon’un düşündüklerinin aksine ruhu ebedi olarak görmemekte, bedenin ölümüyle
birlikte son bulduğunu savunmaktadır.

Karakter melekeleri ya da davranış olgunlukları diyebileceğimiz cesaret, cömertlik, adil olma gibi hususların yanında doğru bir özgüven, makul
kabul edilebilecek bir gösterişlilik ya da caka ve kurnaz bir zekâyı da sayar. Zihni melekeler ise bilgi, iyi muhakeme ve erdemdir.

Aristoteles anayasaları inceler ve üç gruba ayırır. Bunlar yönetim biçimi olarak monarşi, aristokrasi ve demokrasiyi benimseyen anayasalardır. Aristoteles bir kişinin ya da bir hanedanın olgunluk, mükemmellik anlamında herkesten üstün olduğu bir toplumda o kişi ya da hanedanın tek başına yönetmesinin
ve tüm meselelerde hüküm sahibi olmasının adil olduğu görüşündedir.

Aristoteles’in ne anlamda kullandığı üzerine getirilen yorumları şöyle tasnif edebiliriz:
• Didaktik. Yani tragedya bize kötü örnekleri
göstermek suretiyle aşırı duygulanmaların
yol açtığı eylemlerin sonuçları hakkında ahlaki bir ders vermektedir.
• Etik. Yani sahnede tragedya izlemek iyi bir
ahlaki karakter oluşturmamıza yol açacak
duygusal davranışlara sebep olur.
• Terapötik. Yani tragedya sağlıklı bir biçimde
duygusal boşalmalara imkân tanır. Görüldüğü üzere bu izah tamamen tıbbi bir yorumdan oluşmaktadır.
• Entelektüel. Yani tragedya temsil edilen hadisenin izleyici tarafından sağlıklı bir biçimde
anlaşılmasına imkân tanır. Bu yorumcular
katharsis ile entelektüel arınmanın kastedildiği görüşündedirler.
• Dramatik. Yani tragedya temsil ettiği hadiseleri öyle bir biçimde düzenler ki bu olayların lanetli ya da başka bir biçimde söyleyecek olursak ahlaken iğrenç olduğuna dair
izleyicide var olan duyguları gidermek suretiyle arınma sağlar.

Şiirin amacı kalondur (güzel olmak ya da mükemmellik); tragedya kalonu belli bir mimesis (taklit) biçimi ile hedefler.