İLK MÜSLÜMAN TÜRK DEVLETLERİ

Satuk Buğra Han’ın 955 yılında vefat edip Artuç’a defnedildiği zamana kadar yeni Müslüman kimliği ile yürüttüğü siyasî faaliyetlerini; birbirleri ile mücadele halinde olan Türk boylarını tek bir çatı altında itaat altına almak, “Kara Hakan” unvanını kullanarak Balasagun iktidarını ele geçirmek, “mücâhid” ve “gâzî” sıfatları ile Hoten ve Issıg Göl’ün doğu kıyısında Müslüman olmayan unsurlarla mücadeleyi sürdürmek; batıda ise Sâmânîlerle siyasî ittifaklar kurarak onların ve Mâverâünnehr gazilerinin askerî yardımını temin etmeye çalışmak şeklinde özetlemek mümkündür.

Satuk’un yerine geçen oğlu Baytaş Musâ’nın hem “Arslan Han” unvanı taşıması hem de kaynakta “Hanlar Hanı” unvanı ile kaydedilmesi, en geç onun saltanat döneminde Balasagun’un ele geçirilerek ülkede birlik ve istikrarın sağlandığı, İslam’ın resmî din olarak bütün ülkede tanındığı anlamına gelmektedir. Zira piramidin en üstündekinin aldığı “Arslan Han” unvanı gibi, “Hanlar Hanı” unvanı da hakanlığın merkezi Balasagun’a özgü bir durumdu.

Buğra Han Harun,  991 yılında Mâverâünnehr’in Fergana bölgesine girdi. Burada bastırdığı dirhemlerde kullandığı “melikü’lmaşrık” (doğunun hakanı), “zahîrü’d da’ve” (davet destekçisi) ve “Türk Hakan” unvanları onun kimliğini ve politik hedeflerini yansıtmaktadır. Özellikle “zahîrü’d-da’ve” unvanı ile İslam adına İslam’dan çıkmış olan Sâmânî devletinin topraklarına, yani İslam coğrafyasına girdiğini ifade ederek askerî müdahalesini meşru bir zemine dayandırmış olmaktadır.

Türk Hakanlığı’nın başkenti Balasagun’da bulunan Arslan Han Ali, ülkenin batı tarafını yöneten Buğra Han Harun ölünce yerine kendi oğlu Nasr’ı getirdi. Tonga Tegin Nasr cesur, sert, davasında ısrarlı ve siyasette mahir birisi olmakla beraber tam bir gönül insanı idi. Onun yönetiminde yeniden Mâverâünnehr tazyik edilmeye başlandı. Sikkelere göre Nasr 994-995 yıllarında Fergâna, Hocend ve İlâk’ı, 996’da Şâş’ı ve 997’de Uşrûsene’yi ele geçirdi. Ertesi yıl 998’de Türk Hakanlığı hakanı Arslan Han Ali doğuda gayrimüslim unsurlara karşı giriştiği bir savaşta yanarak şehit olunca, Balasagun’da Türk hakanlığı tahtına büyük oğlu Togan Han Ahmed geçti (998). Kardeşi Tonga Tegin Nasr da başarıları ile konumunu güçlendirdiğinden “İlig” ve “Arslan İlig” unvanlarını kullanmaya başladı. Özkend’i merkez edinerek Türk Hakanlığı’nın batıdaki faaliyetlerini buradan yönetmeye başladı.

Mâverâünnehr fethi, Türklerin İslam’a girişinin, pratikte “Türklerin İslam coğrafyasına girişi” ve İslam’ın yayılmasının “Türklerin yayılması” ile aynı anlamda olduğunu gösteren en önemli ilk hadisedir. Mâverâünnehr’in demografik yapısı, Karluklar ve Oğuzların göçüyle hızla Türkleşti. XI. yüzyılın başından itibaren artık kaynaklar Mâverâünnehr’i “Türk Denizi” olarak tavsif etmektedir. Buradaki neredeyse her siyasî olayın Anadolu’ya kadar uzanan sonuçları dikkate alındığında Buhara’nın aynı zamanda Anadolu’ya açılan ilk kapı olduğuna dahi hükmedilebilir.

Nümizmatik verilere göre, 991 yılında Buğra Han Harun’un tek taraflı olarak Abbâsî halifesi et-Tâî Lillah’ı tanıması ile başlayan Türk Hakanlığı ve Abbâsî ilişkileri, Mâverâünnehr’in fethi ile doğrudan ilişkilere dönüşmüştür.

Sâmânîler zamanında elde ettikleri iktisadî ve sosyal imtiyazlara karşılık, siyasî etkilerinin yok olmasına razı olan dihkânlar, şimdi Türk Hakanlığı’nın kendi adlarına para bastırmalarına izin vermesi ile yeniden siyasî bir kimlik kazandılar. 992’de Buhara üzerine yürüyen Buğra Han Harun’a iltihak eden İlâk dihkânı Mansur b. Ahmed, “dihkânü’l-celîl” unvanı ile tâbi olarak İlâk’da varlığını koruduğu gibi, haklarını da çocuklarına miras bırakabildi.

XI. yüzyılın başında Türk Hakanlığı ülkesine doğudan yapılan saldırıları, Hıtâylar değil, Hıtâylar tarafından harekete geçirilen ve başlangıçta Moğolistan’ın doğusunu, sonra da batısını işgal eden Moğol boyları gerçekleştirmekte idi. Nitekim 1018 yılında İslam ülkelerinde duyulduğunda büyük bir heyecana sebep olan ve Çin tarafından çıktığı söylenen kalabalık gayrimüslim Moğol boylarının Balasagun’a sekiz günlük mesafeye kadar yaklaşması olayı, İslam kaynaklarında geniş bir yankı bulmuştur. Yüz bin oba (hırkâh) ve üç yüz bin oba halkı diye kaydedilen kalabalık bir Hıtây ordusu, Togan Han Ahmed’in hastalığından ve Türk Hakanlığı’nın içinde bulunduğu siyasî çekişmelerden yararlanmak üzere harekete geçti. Balasagun’a sekiz günlük mesafeye kadar yaklaştılar. Daha önce Doğu’da
gaza faaliyetlerinde bulunmuş ve “Gâzi” unvanı almış olan Togan Han Ahmed, bu kritik durumda hasta yatağından kalkarak İslam ülkelerinden yardım istedi ve etrafına rivayetlere göre yüz bin veya yüz yirmi bin kişilik gönüllü ordusu topladı. Bunu haber alan Hıtay ordusu savaşmaktan vazgeçerek geri çekildi. Ancak Togan Han onları üç ay takip ettikten sonra bir meydan savaşına girişti. Hıtay ordusunu hezimete uğrattı ve yüz bin kişi öldürüldü, yüz bin genç esir alındı ve pek çok da ganimet elde edildi. Bu savaşın en önemli sonucu, Hıtâyların en az bir asır batıya nüfuz etmesinin geciktirilmiş olmasıdır.

1008 yılında Gaznelilere yenilen ve Ceyhun nehrinin batısına geçemeyen Türk Hakanlığının genişlemesi durdu ve böylece içeride iç siyasî çekişmeler başladı. Bastırılan paralara göre bu gelişmeler, hakanlığın Arslan Han Ali’nin çocukları (Ali Kolu) ile Buğra Han Harun (Hasan)’un çocukları (Hasan Kolu) arasında paylaşılarak 1043’de ikiye ayrılmasına kadar sürdü.

Türklerin İslam’a girmesinde payı olan en önemli yapılardan biri olan ribâtlar, başlangıçta atın bağlandığı veya sınır bölgelerde gazaya çıkıldığında düşmanın hilesini def etmek için ikamet edilen yerlerdi.

Satuk’un yerine geçen oğlu Baytaş Musâ’nın hem “Arslan Han” unvanı taşıması hem de kaynakta “Hanlar Hanı” unvanı ile kaydedilmesi, en geç onun saltanat döneminde Balasagun’un ele geçirilerek ülkede birlik ve istikrarın sağlandığı, İslam’ın resmî din olarak bütün ülkede tanındığı anlamına gelmektedir.

Ebû Nasr Sâmânî hakkında bilinenler, onun çok yönlü bir tarihî kişilik olduğunu göstermektedir; Hakanlığa iltica etmiş siyasî bir emir, ticaretle meşgul olan bir tüccar, İslamî bilimlere vâkıf bir fakih, manevî tarafı ile de ruhlar aleminde Hz. Peygamber’in bizzat irşad ettiği kutb mertebesinde bir mutasavvıftır.

Dihkân: Farsça dih ile -gân nispet ekinden oluşan dihgân kelimesi, Arapça’ya dihkân olarak geçmiş olup, köy ağası veya arazi sahibi anlamına gelmektedir.

Türk Hakanlığı’nın başkenti Balasagun’da bulunan Arslan Han Ali, ülkenin batı tarafını yöneten Buğra Han Harun ölünce yerine kendi oğlu Nasr’ı getirdi. Tonga Tegin Nasr cesur, sert, davasında ısrarlı ve siyasette mahir birisi olmakla beraber tam bir gönül insanı idi.

Şihne (şahne), IX. yüzyılın sonlarından itibaren bir şehrin veya bölgenin muhafaza ve asayişinden sorumlu komutanı ifade eden bir terimdir.

İlig Nasr, Sultan Mahmud’un Hindistan vilayetlerinden Multan’a sefere çıktığını haber alır almaz akrabası Sübaşı Tegin’i Horasan bölgesine ve kardeşi Cafer Tegin’i büyük bir ordu ile Belh’e şıhne olarak gönderdi.

Kadır Han Yusuf, Sultan Mahmud ile yeniden dostluk tesis etti. 1025 yılında Semerkand önlerinde buluşan han ve sultan, başbaşa “Tûrân ve İrân” yararına olan konularda görüşmelere başladılar.

992’de Buhara üzerine yürüyen Buğra Han Harun’a iltihak eden İlâk dihkânı Mansur b. Ahmed, “dihkânü’l-celîl” unvanı ile tâbi olarak İlâk’da varlığını koruduğu gibi, haklarını da çocuklarına miras bırakabildi.

Türk Hakanlığı’nın ikiye ayrılmadan önce ülkenin doğusundaki en önemli olay 1018 yılıda kalabalık Hıtayların Balasagun’a kadar yaklaşan istila hareketidir.

X. yüzyıl İslam coğrafyacıları Seyhun ötesindeki Türklerin hangi dine inandıklarına cevap vermekten ziyade, onların “ıduk yer-sub (kutsal yer-su)” kültlerini, kendi Müslüman kimliklerinin etkisi ile putperest tanımlamalarla kaydetmişlerdir. Zira VIII. asrın ortalarında Gök Türk siyasî birliğinin dağılması ile birlikte bu siyasi birliği temsil eden Gök Tengri inancı da halka daha yakın, daha alt düzeydeki ilahî güçlere ve çok sayıda tengriye bölünmüştü.