İLETİŞİM SOSYOLOJİSİ

2000 yılında gelişmekte olan ülkelerde mobil telefon aboneliği dünyadaki toplam aboneliğin % 30’unun oluştururken, 2004 yılında bu rakam %50’ye, 2007 yılında ise % 70’e çıktı. Kısaca, dünya üzerinde mobil telefon teknolojisi, on yıl gibi kısa bir sürede, lüks tüketim harcamaları listesinden çıktı, temel gereksinimler listesine eklendi.

Yoksul kesim içerisinde mobil teknolojiye dair dinamik ve sıcak bir ilgi olduğuna tanık olmuştuk; ancak teknolojinin bir bölge üzerinde dengeli yayılımı, ancak alt yapı için gerekli harcamaların yapılabilmesiyle mümkün olabiliyor.

Ataerkil aile yapısının çözülmeye uğradığı, ebeveynlerin gençler üzerindeki kontrolünün zayıfladığı modern toplumlarda mobil telefonlar, birbirine zıt görünen iki işlevi aynı anda yerine getiriyor: Mobil teknoloji, bir yandan gençler için önemli bir özerklik ve bağımsızlık alanı tanımlarken, bir yandan da anne, baba ve genç çocuk arasındaki ilişkileri yeniden sağlamlaştırıyor. Mobil telefonlar, yoğun iş yaşamı içerisinde aile-genç arasındaki ilişkilere ve günlük yaşamı örgütleme çabasına katkıda bulunuyor. Kısacası, mobil telefon teknolojisi paradoksal biçimde hem bağların zayıflamasına, hem de sürdürülmesine katkıda bulunuyor.

Bireylerin ya da toplumların sosyal ağ üzerinde var olmalarını mümkün kılacak iletişim teknolojilerine uzak düşmelerinde, ülkelerin ekonomik gelişmişlik düzeyleri arasındaki dramatik farklılıklar kadar, ülke-içi gelir dağılımı eşitsizlikleri de etkili oluyor.